A ranger/traitor 101

“Jullie willen een boot kopen?” Arvan keek hen argwanend aan. “Als dit een grap is, dan waarschuw ik jullie, ik hou niet van grapjes.” Dat hoefde hij Miko niet te vertellen. Dat zag hij zo ook wel. Hij was groot, dik en Miko had nog nooit een norser gezicht gezien.
“Ik maak gaan grapje”, antwoordde Will doodernstig, “We hebben lange tijd voor een Aralueense schipper gewerkt en nu hebben we genoeg verdiend om een boot mee te kopen.”
Er flikkerde iets in Arvans ogen.
“En hoeveel is genoeg?”
“Daar worden we het wel over eens als we een boot gekozen hebben.”
“Kom maar mee dan. Ik denk dat ik wel iets heb dat u zal bevallen.” Arvan ging hen voor naar een stijger waar enkele bootjes lagen aangemeerd. “Kijk gerust rond.” Will liep naar de dichtstbijzijnde boot en bekeek hem aandachtig. Miko liep de stijger langs en liet zijn ogen langs de rompen gaan. ‘De paling’ had Halldor gezegd. Het was niet het beste schip van Arvan, maar wel hetgeen waar hij het beste mee kon varen. Het enige wat ertoe deed was dat hij hen aan de overkant kreeg en als hij zei dat hij dat het beste kon, met zijn vaders schip dan moesten ze ervoor zorgen dat ze dat in handen kregen. Daar! Helemaal op het puntje van de stijger. De letters waren moeilijk leesbaar, maar het zilvergrijze slangachtig ding dat errond kronkelde, was duidelijk genoeg. Miko liet zijn blik langs het schip gaan. Het was klein en de verf schilferde van de romp, maar het zag er niet naar uit dat het zou zinken bij de eerste golf.
“Deze lijkt me wel degelijk.” Will kwam naar hem toe en deed alsof hij het schip beoordeelde. “Goed we nemen deze.” Het duurde geruime tijd voor Arvan en Will het eens werden over de prijs. Terwijl zij onderhandelde, keek Miko over het water. Skandia was nog nooit zo dichtbij geweest. Vroeger had Skandia hem een land vol avontuur geleken, maar nu lag er slechts gevaar in het vooruitzicht.