Hoofdstuk 5

Ik lag daar onder het bed nog steeds een beetje in shock. Ik kroop via de zijkant meteen onder het bed vandaan. Ik hield mijn tas vast en keek naar die jongen. Ik zei niks en hield mijn mond. Ik was nog steeds erg zenuwachtig naar wat hij zal gaan doen. Tot mijn verbazing bleef hij echt heel erg rustig. Ik snapte alleen niet waarom? Waarom zou hij niet meteen de politie waarschuwen? Misschien was ik wel een moordenaar of een echt enorme fan ofzo, wat ik beide absoluut niet was. Ik zag zijn mond open gaan en weer dicht gaan. Ik wachtte gespannen af. ‘Wat doe je hier! Wie ben je?’ zei hij. Ik keek naar hem. Er kwam op het moment echt niks uit mijn mond. Ik nam even diep adem en dacht na. ‘Dat gaat jou niks aan’. Ik zei het met een walgende ondertoon. ‘ehm ik denk wel dat dit mij aangaat want jij zit in mijn camper dus ik vraag het nog een keer, wie ben je? En wat doe je hier?’. Ik zuchtte, ik moest snel wat bedenken. ‘ik moest vluchten oke en ik ben absoluut geen fan van je en als je zorgt dat die camper stopt ben ik weg’. Ik zag hoe hij aan het nadenken was. ‘dus je bent geen fan?’. Aan zijn gezicht was te zien dat hij het erg raar vond dat ik geen fan was.
Ik wachtte af tot hij antwoord zou geven maar dat duurde echt heel lang. ‘Kom op nou Luke zeg maar gewoon wat je denkt!’. Ik zag zijn gezicht verbaasd kijken. ‘Ja ja ik weet hoe je heet mijn zus die is zo’n enorme fan van je dat ik wel van je gehoord moet hebben, tot in den treuren toe’. Ik begon echt mij geduld te verliezen. En eindelijk, eindelijk gaf hij antwoord. ‘het is erg vervelend voor je maar de volgende stop is pas over 2 uur dus je moet hier nog wel even blijven’. Ik zag hem een beetje grijnzen. Ik keek hem boos aan. ‘fijn!’. Ik ging zitten op de bank en wachtte. ‘niemand mag dit weten oke!’ zei ik. ‘En waarom dan niet? Wat heb je gedaan waardoor je in mijn bus bent beland?’. ‘ehm dat gaat jou niks aan, ik ga zo weg en we doen alsof we elkaar nooit hebben gezien’. ‘hmm misschien wel misschien niet, volgens mij ben je wel aardig’. Ik keek naar hem en zag hem een beetje glimlachen naar me. ‘ehm nee ik mag jou sowieso niet dus ik zoek geeneens contact met je’. Ik deed mijn oortjes in en ging muziek luisteren. De muziek was echt het tegenovergestelde van wat hij voor muziek maakte. Ik zag wel dat hij naar mij keek maar ik negeerde het. ‘Hoe heet je eigenlijk?’. Ik besloot daar maar antwoord op te geven. ‘Liz, naja officieel Lissa maar dat vind ik stom’. Ik deed een oortje uit en keek naar hem. Misschien zou het nog een gezellig gesprek worden. ‘Oke hoi Liz ik ben Luke’, hij glimlachte naar me en keek me aan met zijn grote mooie blauwe ogen. Ik schudde mijn hoofd even om wakker te worden uit die gedachten. ‘ja dat weet ik’. Ik keek naar hem en dacht na. ‘waar komen we zo eigenlijk uit, dan weet ik welke trein ik terug moet gaan nemen’. Hij grijnsde, ‘je mag ook hier blijven hoor als je wilt, dan breng ik je morgen weer naar huis toe’. Ik keek hem aan met zo’n gezicht van je spoort niet!. ‘ehm nee dank je dat lijkt me geen goed idee, ik ben blij als ik uit deze stomme camper ben’.
‘waarom ben je dan ooit in de camper gesprongen als je het zo stom vind?’. Ik keek hem aan en dacht even na over mijn antwoord. ‘nouja ik vind jou stom niet de camper’. Ik glimlachte eventjes en deed mijn oortjes weer in. Dit zou nooit wat worden. Ik voelde dat hij de hele weg naar me aan het kijken was. ‘Waarom kijk je zo naar me, it’s creepy’. ‘dat valt wel mee, elk meisje zou ervan dromen om met mij in een camper te zitten behalve jij blijkbaar’. ‘dat zie je helemaal goed dit is alles behalve een droom het is meer een nachtmerrie’.