Hoofdstuk 1.

Op een mooie zomer avond ik loop door het park. De sterren schijnen helder en het is volle maan. Het park is er helemaal verlicht door. Ik luister slow muziek, dan zie ik wazig en als ik met mijn ogen knipper rollen er 2 dikke tranen over mijn wangen. Ik heb geen zin om hem weg te vegen, laat maar even rollen. Mijn hond voelt dat ik me verdrietig voel en ze kijkt me aan. Met een bevende stem zeg ik: “Er is niets hoor, kom loop maar verder.” Als we bij de splitsing komen waarbij we moeten kiezen of we naar huis gaan of nog een stuk over een dijk te lopen kies ik er voor om over de dijk te lopen. Ondertussen moet ik steeds aan Jules denken….. waarom vind hij mij niet leuk!? Dan krijg ik het er even te zwaar mee. Ik laat me zakken tegen een lantarenpaal, en begin te huilen. Zit ik hier nu echt te huilen om een jongen die mij niet leuk vindt?! Mijn hond gaat naast me zitten, en ze geeft me een duwtje. Ik denk dat ze me probeert te troosten. Ik geef haar een kusje op haar snuit. Als ik mijn mobiel pak heb ik er al meteen spijt van. Als achtergrond heb ik namelijk een foto van Jules! Ben ik echt zo dom geweest om zijn foto op mijn achtergrond te zetten!? Ik ga naar een fotoalbum waar alleen maar foto’s van hem in staan. Bij sommige foto’s lijkt het alsof hij naar me kijkt! Doodeng! Als er een foto komt waar zijn gezicht heel lief kijkt druk ik snel een klein kusje op het scherm. Ik houd mijn mobiel tegen me aangedrukt. Dan voel ik mijn hart kloppen, minstens 200 slagen per minuut! En dat alleen maar omdat ik aan hem denk! Als ik hem op school zie gaat mijn hart ook flink te keer. En nadat ik heb gezegd dat ik op hem ben durft hij me niet meer aan te kijken. Zodra hij me ziet kijkt hij snel de anderen kant op. Dat vind ik zelf altijd heel irritant. Als hij bij zijn kluisje staat overweeg ik soms om naar hem toe te rennen en heb een dikke knuffel met een kus te geven. Op dat ene moment zou ik me niets van anderen aan trekken, maar daarna…… Dan sta ik toch wel even goed voor paal! Soms word ik echt helemaal gek van dit gevoel! Opeens trekt mijn hond me rechtop. Mijn mascara is helemaal uitgelopen, ik moet er nu vast vreselijk uitzien! Dan rent mijn hond supersnel boor me uit. Ik roep naar haar: “Waar breng je me naartoe?” Als we een hoek omgaan zie ik Jules op een bankje zitten! Hij staart voor zicht uit. Als mijn hond me verder naar hem toe trekt kijkt hij op ik versta een soort van: “huh?” Door een lantarenpaal in de buurt zie ik dat zijn ogen helemaal rood zijn.( misschien van het huilen?) Ik zeg voorzichtig:”heej” Hij kijkt me even snel aan en zegt heej terug. Ik blijf zo even staan, maar dan vraag ik:”Wat ben je aan het doen?”
Na een paar seconden zegt hij:”Ik moest even naar buiten in de openlucht, en ik moet even over iets nadenken… Ik zeg hierop:”Jaa het is soms wel even fijn om zo buiten te zijn. Maar waarover moest je na denken als ik mag vragen?”
“Nou uhmmm ik moest even denken over……… ik moest denken over JOU.” En dan kijkt hij snel naar de grond.