Hoofdstuk 63

*** Jamie's pov ***

-1 jaar later -

Met mijn carrière gaat het beter en beter. Ik ben over een groot deel van Amerika bekend geworden. Dat heeft er mede voor gezorgd dat ik weer lange dagen werk.
Met All Time Low gaat het ook zeer goed. Zo'n half jaar geleden hebben ze een nieuwe cd uitgebracht en sinds vorige week zijn ze terug van een tour die ongeveer 5 maand duurde.
Tot zover het goede nieuws... Tussen Jack enmij gaat het niet meer zo goed als vroeger. Het is niet dat we ruzie maken, integendeel. Maar door onze drukke schema's praten we nog amper. Ik heb hem de afgelopen week zelfs nog niet gezien. Over de tour zelf kan ik zelfs amper zeggen waar ze geweest zijn, laat staan dat ik je de naam van hun laatste cd kan zeggen. Ik vind het best beschamend, maar als we het laatste half jaar elkaar drie keer gesproken hebben dan mag je blij zijn.

Vandaag hebben we afgesproken, maar aan Jack zijn stem kon ik horen dat het pijn deed dat het pas vandaag kon.
"Hey" mompel ik met tranen in mijn ogen als ik voor hem sta. "Niet huilen, Jamie." fluistert hij terwijl hij me zowat troostend fijn knijpt. "Ik heb je gemist." snikik. "Ik jouook, liefje. Ik ben heel blij dat we elkaar terug kunnen knuffelen en kussen." fluistert hij en geeft een kus op mijn hoofd.

Uren aan een stuk praten we door. Hij vertelt over de tour, ik vertel wat over aangrijpende verhalen van patiënten waar ik geen raad meer weet. Ik weet dat er zoiets als beroepsgeheim bestaat, maar ik noem geen namen en Jack helpt me... "Jamie... Ik hou van jou met heel mijn hart, maar het doet me pijn dat we elkaar nog amper zien." mompelt hij na een korte stilte. "Ik weet hoe je je voelt." bevestig ik en krijg al een vermoeden hoe dit zal aflopen. "Denk jij dat het zin heeft om nog verder te gaan?" vraagt hij bang. "Ik vind het moeilijk... Ik zie je nog altijd heel erg graag, maar soms vraag ik me af of het allemaal nog wel de moeite is... Ik bedacht me daarnet dat het al een half jaar geleden is dat we elkaar zagen.... We hebben elkaar amper gesproken...." Antwoord ik terwijl er enkele tranen over mijn wangen rollen. "Niet huilen, Jamie..." Hij veegt snel mijn tranen weg en knuffelt me. "Ik heb je mijn hart gegeven en je zal het altijd hebben, maar misschien is het inderdaad beter als we er een punt achter zetten." besluit ik na even uit te huilen in Jack zijn armen. "Maar we houden wel nog contact zolang we kunnen?" stelt hij voor. Terwijl er nog een traan over mijn wang loopt knik ik bevestigend. Na nog een lange knuffel sluiten we dit gesprek met een afscheidszoen.