Hoofdstuk 2

Als ik met mijn gepakte koffers beneden sta komt Patrick naar beneden rennen.
'Paullette! Paulette! Ga je weg?' Roept hij. Terwijl hij zijn armen om mijn benen slaat.
'Sorry Pat, als het kan kom ik je opzoeken oké?' Probeer ik hem te troosten.
'Beloof je dat?' Vraagt hij terwijl hij me (met een dit keer gemeend) zielig gezicht aankijkt. Ik hurk neer om hem aan te kunnen kijken en zeg: 'Ik zal het proberen. En anders komen we elkaar later vast nog wel eens tegen.' Ik kan geen ja zeggen want ik heb geen idee waar ik naartoe ga en wat er met me gaat gebeuren. Maar als ik nee had gezegd was hij alleen maar verdrietiger geworden dan hij al is.
'Patrick kom je?' Vraagt Huyana bovenaan de trap. 'Dan kun je haar uitzwaaien vanuit ons raam.' Zegt Huyana met een verbeten uitdrukking op zijn gezicht. Ik keek hem vragend aan. Hij zei niks. Hij bleef me alleen maar staan aankijken terwijl hij Patrick (die ondertussen weer naar boven was gelopen) optilde.
'Kom we moeten gaan.' Zei de vreemde vrouw. Ik zwaai nog even naar de jongens en loop dan achter haar aan naar buiten.

Als we in de auto zitten heb ik de kans haar beter te bekijken. Haar blonde haar is naar achteren gebonden in een strakke paardenstaart. Ze had een rechte neus. En lichtblauwe ogen. Ze keek geconcentreerd voor zich uit. Hoewel ik het idee heb dat ze aan meer denkt dan alleen het autorijden. Over het algemeen is ze best mooi. Maar dan op een koude afstandelijke manier. Alles aan haar is te perfect. Ik vraag me af hoeveel plastische chirurgie ze ondergaan heeft. Hoewel er nergens littekens of andere sporen van chirurgie te zien zijn. Het is gewoon niet natuurlijk hoe ze eruit ziet.
'Waar gaan we heen?' Vraag ik haar. Ze kijkt verast op van de weg om mij onderzoekend aan te kijken.
'Dat was niet de eerste vraag die ik van je verwacht had.' Zegt ze zonder antwoord te geven op mijn vraag.
'Wat was het dan wel?'
'Nou ja weet ik veel misschien hoe ik heette.'
'Jij had je zelf moeten voorstellen.' Zeg ik. Dat is niet meer dan normaal. Zij is degene die me hier heeft weggehaald ze had zich best zelf mogen voorstellen.
'Sorry, mijn naam is Samantha.' Zegt ze terwijl ze verontschuldigend naar me glimlacht. Ik ben blij dat ze iets van emotie toont. Dat afstandelijke geconcentreerde gezicht gaf me de kriebels.
'Ik ben Paullette maar dat wist je waarschijnlijk al.' Zeg ik. 'Waar gaan we heen?'
'Dat merk je vanzelf wel.' Zegt ze.
'O' Is mijn veelzeggende antwoord. 'Wat gaat er met me gebeuren?'
'Waarom vraag je dat?' Samantha kijkt me bezorgt aan. Alsof het een heel rare vraag is die ik stel.
'Nou, de meeste adoptie's verlopen nou eenmaal iets anders dan dit.' Merk ik scherp op.

'Echt waar?' Vraagt ze. Alsof ze zelf geen idee heeft.
'Ja. Waarom zo verbaasd?' Ik begin echt een beetje pissig te worden omdat ze weigert me dingen te vertellen.
'Ik heb toch ook geen ervaring met adopteren?'
'Dat is het nou juist! Adoptie's duren altijd superlang! Met voorlichtingsavonden en onderzoek of ouders uberhoud wel geschikt zijn! Je gaat niet even naar zo'n weeshuis om een kind mee te nemen!' Samantha kijkt me geschrokken aan. 'Ja sorry hoor! Maar het is toch niet zo vreemd om te willen weten wat er met me gebeurd?'