Chapitre Vingt-Deux

Liam Payne

Yes! Het is woensdag! En het is rond kwart voor 12, wat betekent dat ik dadelijk weer Amelia zie. Ik pak m'n colbert van de stoel en trek die aan, vervolgens gaat m'n jas erover heen en als laatste gris ik nog m'n sleutels van m'n bureau.
"Liam, kom eens kijken bij het ontwerp", hoor ik Pierre zeggen als ik de gang op loop. Onhoorbaar zucht ik. Ben ik net van plan weg te gaan, komt er weer wat tussen.
"Ik heb wel niet veel tijd!" Ik kom aanhollen en kijk naar het ontwerp.
"We hebben een hele nieuwe lay-out", zegt Pierre.
"Ziet er goed uit, maar kan deze niet beter hier? Deze kop is een stuk belangrijker", wijs ik aan.
"Dat moet wel kunnen passen." Pierre puzzelt een beetje ermee en laat me na een paar minuten het resultaat zien. Shit, ik ben al aan de late kant.
"Ja, zo ongeveer. En de rest laat ik aan jou over, want ik moet nu gaan", zeg ik gehaast. Ik wil gaan, maar loop weer terug. "En als Hannah er vanmiddag is, zeg dat ze morgenochtend bij de vergadering moet zijn." Pierre knikt, en dan ga ik echt. Ik hol de trappen af en als ik buiten kom, blaast de koude wind meteen in m'n gezicht. Ik rits m'n jas dicht en loop naar de parkeergarage waar m'n auto staat.

Iets te laat kom ik het café binnen. Ik kijk rond en zie Amelia al zitten. Ze typt wat op haar mobiel en heeft pas door dat ik er ben als ik naast haar kom zitten. Ze kijkt op en er verschijnt al een glimlach op haar gezicht. Ze is echt mooi! Ik groet haar en schuif aan.
"Sorry, er moest nog wat afgehandeld worden", verontschuldig ik mezelf. Ik heb er echt een hekel aan om te laat te komen!
"Heb je gerend?", lacht ze. Haar ogen twinkelen en haar haar beweegt mee met de bewegingen die ze maakt. Kun je eigenlijk al verliefd zijn als je iemand pas 3 keer hebt ontmoet?
"Ja een stukje. Het is echt vreselijk koud buiten", zeg ik als ik mijn jas om mijn stoel hang.
"Ik zie het, je neus is nog rood", glimlacht ze.

"Ja? Tegenover m'n appartement komt altijd een grote schaatsbaan in de winter. Daar ben je toch wel eens geweest?", vraag ik verwonderd.
"Ja, elk jaar. Kun jij ook schaatsen?"
"Absoluut niet. Ik heb het ooit eens geprobeerd, maar ik kan het echt niet", zucht ik.
"Dat moet je ook leren. Je kunt het niet in een keer", lacht Amelia.
"Kun jij het?"
"Ik heb vroeger 8 jaar op kunstschaatsen gezeten."
"8 jaar?!", roep ik bijna uit. Ze lacht en knikt. "Ik heb voetballen twee jaar volgehouden, en de rest van de sporten duurden allemaal maar een jaartje. Ik wisselde altijd met sport", lach ik.
"Echt? Ik vind kunstschaatsen geweldig!"
"Ik kijk mijn ogen al uit als iemand een rondje kan schaatsen."
"Heb je schaatsen?" Ik schud mijn hoofd. "Waarom niet?", vraagt ze teleurgesteld.
"Nooit aan gedacht om te gaan schaatsen of ze überhaupt te kopen. En als ik eens wilde schaatsen liet ik het maar zitten omdat ik geen schaatsen heb, en het niet kan", leg ik uit. Best zonde eigenlijk als je het nu zo bekijkt.
"Zal ik het je leren?", vraagt ze. Ik twijfel even. Als ze het me leert zijn we wel weer hele middagen samen, en vast nog gezelliger dan in een café zitten.
"Waarom ook niet, he?", lach ik.
"Dan moet je wel nog schaatsen hebben", zegt ze.
"Zullen we dat volgende week doen? De winkels gaan zo sluiten, en het is al bijna donker", stel ik voor.
"Doen we!"

Een paar uur later zijn we nog steeds aan het kletsen. Ineens trilt Amelia's mobiel. Waarschijnlijk een smsje.
"Hm, m'n huisgenoot vraagt waar ik blijf, omdat ze het eten al klaar heeft", deelt ze mee.
"Zal ik je dan thuis brengen?", stel ik voor.
"Ik kan wel met de metro", stamelt ze.
"Nee, het is al donker. Je weet niet wat voor een gasten daar bij die metro zijn. Ik breng je wel", zeg ik stellig.
"Dankjewel", glimlacht ze. Ik reken af en we trekken beide onze jas aan. "O, nee, het regent", zucht Amelia als we in het halletje staan. Ik kijk naar buiten en bevestig haar. En het regent ook niet een beetje, maar pijpenstelen. "Je auto staat toch niet te ver weg, hoop ik."
"Nou... eigenlijk wel. Aan het einde van de straat", antwoord ik. "Dat wordt dus rennen." We zetten onze muts op en stappen naar buiten. Meteen voel ik dat de regen echt met bakken uit de hemel valt. Als we dadelijk bij de auto komen, zijn we al bijna doorweekt. Ik ren naar het einde van de straat waar mijn auto staat met Amelia achter mij aan. Ik klik de auto open met m'n autosleutel en spring er in. Amelia komt in de bijrijdersstoel zitten, en als we beide de deur dicht gegooid hebben, zuchten we.
"Wat een harde regen", klaagt ze.
"Ja, de herfst mag snel voorbij zijn. Sneeuw is zelfs beter", zeg ik.
"Sneeuw is leuk. Alles ziet er dan zo mooi uit", zegt ze. Ik rij de parkeerplek uit en prop me in de file. Er is altijd file op dit tijdstip in Parijs, en dan nog erger als het regent. Het kan nog wel even duren voordat we bij Amelia's appartement zijn, maar ik vind het lang niet erg, want we hebben het toch gezellig.