~Amy Green~

Ik stopte de brief in een envelop en liep naar beneden. Mijn ouders zouden het eerste uur toch niet thuis komen. Ik legde hem op tafel en zuchtte. Ik liep terug naar boven en pakte uit de kast mijn mes. Niemand wist waar het lag en dat ik het abrupt nog maar had. Niemand wist mijn geheim dat ik me sneed. Ik wandelde naar beneden. Nu een plek zoeken waar me ze me niet direct konden vinden. Ik dacht. In het bos. Niemand komt daar. Omdat ze denken dat het daar spookt. Gek genoeg is het daar mooi. Jammer dat niemand er komt. Maar vandaag komt het goed uit. Ik deed mijn schoenen aan en liep naar buiten. Mijn fiets liet ik staan en mijn mes deed ik in mijn jas zak. Ik zette mijn kap op en liep tussen de mensen. Daarna slaagde ik links af in het park naar het bos. Na een paar steegjes te hebben doorgelopen kwam ik aan bij het bos. Ik ademde eens goed in, de laatste keer dat ik kon ademen. Ik keek om me heen en zag eekhoorns zitten en hoorde de vogels fluiten. Ik liep nog iets verder en zette me tegen een boom. Mijn jas deed ik uit en mijn trui ook. Ik keek naar mijn arm die vol stond met littekens en verse wonden van het snijden. Ik zocht het mes in mijn jaszak, dat pakte ik er uit en zette het tegen mijn pols. Ik voelde er niets van er ging alleen maar door mijn hersenen dat ik er bijna vanaf was. Van alles. Ik bleef maar snijden maar er kwam niks. Ik zuchtte en sneed harder in mijn andere pols. Er begonnen zwarte vlekjes voor mijn ogen te komen. Wat zei de leerkracht altijd verticaal snijden. Ik zette mijn mes vanboven op mijn pols en sneed zo naar beneden. En toen werd alles zwart, eindelijk.