Hoofdstuk 13

Ik knikte en verliet beduusd het kantoor weer. Pas bij mijn vertrekken was ik weet in staat iets te zeggen. Ik draaide me om naar Remus die me in stilte had gevolgd. Mij de tijd had gegeven na te denken. ‘Het klopt niet Rem. Er klopt iets helemaal niet,’ fluisterde ik. ‘Jawel Jo, het klopt allemaal. Je bent veel sterker dan je denkt. Echt waar.’ ‘Goed. Ik zie je morgen wel weer dan.’ Ik omhelsde hem even kort. Hij drukte een kus op mijn kruin en ik opende mijn kamer. ‘Welterusten,’ fluisterde ik nog. ‘Welterusten Jolyn.’ De deur viel met een klik in het slot. Langzaam liet ik me langs de deur naar beneden zakken. Ik liet mijn hoofd rusten tegen de deur aan. Ik zuchtte diep. Het stond voor een nieuw begin, misschien moest ik dat dan ook maar doen. Langzaam stond ik op. Mijn blik gleed naar de piano. Als ik dan echt opnieuw moest beginnen kon ik ook maar beter van mijn plankenkoorts afkomen. Langzaam schoof ik achter mijn piano. Ik sloeg verschillende akkoorden aan, maar het klonk goed.

Just trying, to be perfect.
Trying to make all the days better.
I just hope, that I can be the person everybody loves.
But I know, that I can’t be it.
I just know, that I’m never going to be a perfect person.
I’m just going to try, to make not everything batter than it is.
Just trying, to not breakdown.

Mijn vingers gleden weer van de toetsen af. Nooit gedacht dat ik nog zou schrijven eigenlijk. Zuchtend stond ik op en liep naar mijn badkamer. Langzaam kleedde ik me uit en liet de warme stralen over mijn rug lopen. Al zingend zeepte ik me in en hulde me in mijn pyjama. Het was vroeg, maar misschien dat een nachtje slaap me goed deed. Ik kroop in bed, maar de slaap leek maar niet te komen. Ik woelde uren, maar ik viel niet slaap. Om half twee besloot ik toch, maar even te wandelen. Ik liep in mijn pyjama door het kasteel. Achteraf gezien was het slim geweest een vest of iets aan te doen. Na een tijdje door het kasteel te hebben gelopen, besloot ik langs Remus te gaan. Hij zal wel slapen, maar ja. Bij zijn vertrek klopte ik zacht op de deur. Een slaperige Remus stond voor de deur. ‘Hoi,’ fluisterde ik. Zijn gezicht klaarde gelijk een beetje op. ‘Kom er in.’ Hij opende de deur wat verder voor me. Ik stapte naar binnen. ‘Kun je niet slapen?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee.’