Vampierbal

Ze passeerde de spiegel. Zonder te zien dat zij daarin ze de tegengestelde richting liep. Nee, er was een gezang in haar hoofd waarop zij zich focuste. Hij begeleide haar de trap af. Met elegante passen gleed zij als het ware naar beneden.
Onderaan de trap stond een man op haar te wachten. Zijn ogen stonden nerveus boven zijn nette pak. Hij hield zijn arm gebogen, zodat hij de dame snel te hulp zou kunnen staan met het begeleiden naar de eetkamer.
De eetkamer was een rijk aangekleden kamer. Midden in die kamer stond een lange tafel. Die tafel was gedekt voor een zeven gangen menu. Zilveren lepels, porseleinen borden en kristallen bekers. Er stonden twee grote gouden kandelaars met elk drie hevig flikkerende kaarsen. De tafel zelf was handgemaakt van donker hardhout. Dat paste bij de stoelen, die met bordeaux fluweel bedekt waren.
Denise werd naar een stoel ergens in het midden gebracht. Als een echte heer, schoof hij haar aan. Denise voelde de gouden leeuwenknoppen, die aan de armleuning zaten, in haar handen schuiven. In die stoel keek zij toe hoe de gastheer haar verliet.
Hij kwam terug met iets glimmends in zijn hand. De man toonde een groot scherp mes. Stiekem stopte de vampier het keukenmes bij haar onder het tafellaken. Niemand mocht het weten, alleen zij. Want zij zou het zo nog hard nodig kunnen hebben.
Opeens verschenen gasten vanuit alle schaduwen en hoeken. Sommige verschenen simpelweg vanuit lucht. Alsof zij al die tijd al aan tafel hadden gezeten alleen onzichtbaar waren. Enkelen veranderden van vogels, anderen vanuit stof. Er waren zelfs mens..achtigen die uit de bekleding van de stoelen zich vormden. Allemaal hadden zij wat schimmigs over zich. Donkere ogen, scherpe tanden of lange bloederige nagels. Allemaal zagen ze er vreselijk hongerig uit.
Het eten werd opgediend van grote zilveren schalen. Wat er op lag verschilde enorm. Van de allerheerlijkste delicatessen tot voer waartoe je nog je hond niet zou verdoemen als hij je had onder geplast.
'En als dessert een dansér', verkondigde de butler met de zware stem. Als vanzelf stonden de gasten op. Denise bleef verward zitten. Dansen zag ze niet bepaald zitten. Maar ze kon niet ontsnappen. De butler tikte twee keer op de grond met een staf en de vloer veranderde. De hele kamer werd omgetoverd tot een balzaal.
Denise kon nog net het mes pakken voordat de tafel verdween. Stevig klemde ze het tegen zich aan. Het was haar sleutel tot hier levend weg komen.
Dus toen een man haar ten dans vroeg hield zij het mes veilig uit zijn zicht. Zonder dat hij het door had zat het achter zijn nek.
De rest merkte het niet op. Zij waren te druk bezig met dansen.
Te druk om door te hebben dat de koppen rolden. Één voor één passeerden hun nekken haar mes.
Het leek ook niemand verder te schelen dat anderen dood gingen. Waarschijnlijk omdat zij dan meer Denise voor zichzelf hebben als toetje. Maar iedereen die ook maar probeerde haar te bijten, vond het noodlot.
Als enige liet zij de gastheer leven.
Hij kon niks anders doen dan toekijken hoe zij tussen de mangroves de nacht in verdween.