A ranger/traitor 100

“Halt, hoe lang denk je dat het duurt voor we terug zijn?” Arnaut en Halt zaten aan boord van een klein schip. Net groot genoeg om te blijven drijven op open zee, te klein om de moeite van het overvallen waard te zijn en uiteraard voerden ze niet de Aralueense vlag.
“Geen idee, dat zal van de bijgelovigheid van onze Skandische vrienden af hangen.”
“Dat weet ik, maar toch… Het is gewoon… Ik zou graag weten of ik over zes maanden terug kan zijn.” Halt trok een wenkbrauw op.
“Is er een bepaalde reden waarom je precies dan terug wil zijn?” Arnaut bloosde.
“Eigenlijk wel ja.”
“En dat is…” drong Halt verder aan, terwijl hij begon te grijnzen. Hij had al zo’n vermoeden…
“Nou ja… het zit zo… euhm. Cassandra en ik, we verwachten een baby zo ongeveer op dat moment zo….”
“Ik zal alles doen wat ik kan om ervoor te zorgen dat hij of zij geboren wordt in een veilig land, dat zweer ik je.” Halt meende wet hij zei, uit het diepst van zijn hart.
“Dank je, Halt, ik hoop zo dat het lukt.” Arnaut staarde naar de haven die in de verte steeds kleiner werd. “Ik zou blij moeten zijn, maar eigenlijk maak ik me alleen maar meer zorgen om de huidige situatie.”
“Er zal nog tijd genoeg zijn voor vreugde als dit alles achter de rug is, echt waar.” Arnaut balde zijn vuisten.
“Ze zullen daar gauw genoeg merken dat ze ons beter met rust hadden kunnen laten.” Halt knikte, zijn hand onbewust op zijn Saksisch mes.
“Dat zullen ze.” Halt wist dat er iemand anders naast hem stond, dan de knaap waar hij mee door Gallica getrokken was. Niets was er gevaarlijker dan een berin met jongen, zei men, dan zou dat ook wel voor een beer gelden.