No ordenairy fairytale

Ik had mijn kamersleutels in mijn ene hand en mijn gsm in de andere.
“Wat zou ik doen? Zou ik meteen afbellen, hem eerst wat laten wachten of toch gaan? Hmm...” “Tegen wie praat je?” een jongen met ravenzwart haar en safier blauwe ogen kwam naar me toe gelopen. “ah!” riep ik verbaasd “tegen mezelf. Sorry.”
Hij lachte “Jij bent saphrina he? Ik heb over je gehoord. Het oh zo populaire meisje met het uiterlijk van een elfje of fee en je bent ook nog eens rijk!
Het perfecte plaatje niet?” zei hij met een sarcastische ondertoon. “Ik ben Dennis.”
“Hoi.” Zei ik onzeker. Toen ik in zijn ogen keek had ik het gevoel dat ik zou verdrinken. Die ogen! Ze waren zo mooi!
“Staren is onbeleefd weetje” zuchte hij geïriteerd. “SORRY!” riep ik haastig terwijl ik mijn gezicht warm voelde worden.
Ik keek naar mijn schoenen. Hij moest wel denken dat ik een idioot ben! Toen ik vlug naar hem opkeek zach ik hem lachen. “he? Wat?” “Niets niets. Het is gewoon... ik had nooit verwacht dat je zomaar zou gaan blozen om zoiets. Je bent best wel schattig als je bloost.”
Ik had geen spiegel nodig om te weten dat mijn blos nog roder werd. Waarom ging mijn hart zo tekeer?