Carnavalsbal 8

Ik snik: “Lars? Waarom jij? Lars, laat me hier niet alleen achter!”
“Natuurlijk laat ik je niet alleen achter gekkie.”
“Lars?! Ik zit meteen rechtop, en kijk in zijn lieve gezicht. Hij heeft zijn ogen geopend.
“Oh Lars, wat is er gebeurt?” Ongemerkt huil ik nog steeds. “Kom eens bij me liggen.” Voorzichtig ga ik liggen, mijn hoofd op zijn schouder, zijn armen om mijn schouder. “Ik was vanmorgen al vroeg wakker. Ik gong me douchen en daarna ging ik weer naast je liggen, wachten tot je wakker werd. Toen kwamen die mannen binnen. Ze wilden je meenemen. Ik zei dat ze van je af moesten blijven en dat ze mij maar mee moesten nemen. Ze zeiden dat ze me wel zouden leren dat ik ze niet moest tegen spreken. Ik moest mijn shirt uit doen en toen werden mijn handen vast gebonden. Ik kon nergens heen. Toen begonnen ze me te slaan met een knuppel…”
Ik liet dit even op me inwerken. Hij had zijn leven voor mij gewaagd. “Oh Lars! Waarom? Je hebt je leven gewaagd voor mij!”
“Waarom? Omdat ik van je hou!”
“Oh Lars! Ik ook van jou !” Lars probeert omhoog te komen maar hij kreunt het uit van de pijn.
“Lars blijf liggen! Niet bewegen dan doet het misschien minder pijn.” Na een tijdje is Lars in slaap gevallen. Ik verzorg nog een keer zijn wonden en ruim alles op. Ook al is het midden op da dag ik ben doodmoe.
Dan klopt er iemand op de deur………