Carnavalsbal 7

Ik word wakker van geschreeuw. Ik kijk naast me, maar Lars is er niet meer. Ik sta op en hoor dan weer geschreeuw. Ik herken er de stem van Lars in!
“Lars! Waar ben je?” Als ik de kamer rondloop ontdek ik een raampje. Ik kijk erdoor en zie hem! Maar dan zie ik dat een van de mannen hem slaat met een knuppel!
Hij schreeuwt het uit van de pijn!
“Laaaaarss! Neeeee!” Maar hij hoort me niet. Waarom hij, waarom niet ik? Ik kan het niet aanzien en kijk weg. Zijn geschreeuw snijdt door mijn ziel. Op een gegeven moment hoor ik geen geschreeuw meer. Ik kijk door het raampje en zie dat Lars op de grond ligt. Hij beweegt niet meer.
“Neeee!!! Laaaars!!!” Ik snik het uit. Een van de mannen pakt hem ruw op en loopt naar de deur. Ze maken de deur open en gooien hem naar binnen. Dan trekken ze direct de deur weer dicht. Ik ren naar hem toe en laat me op mijn knieën vallen. “Lars? Laaars! Wat hebben ze met je gedaan!?” ik probeer hem op bed te leggen, maar zijn zwakken lichaam is zwaar. Toch lukt het. Ik ren naar de badkamer en pak een stapel handdoeken, washandjes en een emmer water. Ik zet alles naast hem neer. Ik maak een van de washandjes nat en dep daarmee zijn gezicht.
“Lars? Wakker worden schatje. Alsjeblieft word wakker!
Ik blijf tegen hem praten terwijl ik zijn wonden verzorg.
Als ik klaar ben is hij nog steeds niet wakker. Ik vrees voor het ergste. Dan word het me allemaal te veel. Ik laat me op bed vallen, met mijn hoofd op zijn borst.