Carnavalsbal 6

“Het spijt me zo! Ik had beter op je moeten passen! Als ik had opgelet waren we hier nooit geweest!”
“Lars, nee! Dit is niet jouw schuld!”
“Jawel! Als ik die mannen gehoord, als ik je had beschermt…” en toen zachter” Wat moet je met zo’n idioot als ik, die je niet eens kan beschermen.”
“Lars nee! Dit is niet jouw schuld! Die mannen zijn gewoon doortrapt! En je bent dan misschien een idioot, maar wel mijn lieve idioot! Ik geef hem ene knuffel en zo blijven we even zitten. Tot ik me los maak uit zijn omhelzing.
“Lars, laat me je knie eens zien.”
“Het is niets ernstigs hoor!”
“Jawel dat is het wel!” hij geeft toe, en met een pijn vertrokken gezicht trekt hij zijn broekpijp omhoog. Het ziet er niet goed uit. De wond is rood, en overal plakt opgedroogd bloed. “Dit moet nu worden schoongemaakt” zeg ik. Ik ondersteun Lars naar de badkamer. Hij gaat op de wc-deksel zitten terwijl ik een washandje nat maak.
Ik wrijf voorzichtig over de wond. “Auw!” roept Lars.
“Sorry sies, maar dit moet even, anders gaat het ontsteken en dat doet nog meer pijn.” Ik wrijf verder, en ik zie Lars zijn handen zich tot vuisten ballen.
Als de wond schoon is, verbind ik hem met repen handdoek, met gebrek aan verband.
“Zo klaar!” ik ondersteun Lars als we terug lopen.
We gaan op bed liggen, want het is al donker.
Hij slaat zijn arm om me heen, en ik leg mijn hoofd op zijn borstkast.
Luisterend naar zijn hart val ik in slaap.