Carnavalsbal 5.

“Ja, toen hadden wij disco, en werden we tot koning en koningin gekroond.” Ik voel in mijn haar, het kroontje zit er nog in.
“Herinner je je ook nog dat we naar huis liepen?”
“Ik herinner me alleen nog dat we daar wegliepen.”
“Toen we er bijna waren beslopen twee mannen ons. Eentje sloeg jouw met een knuppel, je was meteen bewusteloos. De andere probeerde dat bij mij ook, maar ik dook naar onder om jouw op te vangen. Die jouw sloeg, sloeg toen tegen mijn knie. Ik viel op de grond. Ze droegen ons, jij was nog steeds bewusteloos en bij mij plakten ze tape op mijn mond zodat ik niet kon schreeuwen, naar een auto of busje. Daar legden ze ons achterin, nadat ze ons hadden vastgebonden. Ik vreesde voor je leven…” Zijn hand is weer mijn har aan het strelen. Ik knijp een paar keer in zijn hand, want ik merk dat hij het moeilijk heeft.
“Na een rit van ongeveer 5 minuten droegen ze ons hier naar toe. Ik weet niet waar we zijn, ze hadden ons geblinddoekt…” Hij slikt een paar keer en gaat dan weer verder. “…Mijn boeien werden losgemaakt zodat ik jouw later los kon maken. Ze duwden me de kamer in, ik viel want ik kon nog steeds niet op mijn knie staan. Jouw gooiden ze de kamer in, je kwam hard neer. Ik schreeuwde en kroop naar je toe. Ik wilde je op bed leggen, maar ik kon mijn eigen gewicht nauwelijks dragen. Ze begonnen me uit te lachen. Het lukte me uiteindelijk om je op bed te leggen.”