Carnavalsbal 3.

“Maar waarom zei je dat dan niet? Dan hadden we je kunnen helpen, net als je voor ons hebt gedaan!”
“Ik durfde niet.”
“Is hij dan naar jouw toegekomen?”
“Ja! En hij was zo schattig!”
Dan horen we drie bonken op de deur. “Komen jullie?” Ik heren de stem van Lars. “Hihi, kom op meiden!” zeg ik. We maken de deur open, en bijna vallen de jongens naar binnen. Wij doen net of we niet in de gaten hadden dat ze ons afluisterden. Opeens komt Fleur (een meid van onze klas die denkt dat ze populair is) aanlopen. “Lars?!” roept ze quasi verbaasd. “Ik zocht je al!” Lars’s hand zoekt de mijne en knijpt erin. Ik knijp terug en fluister: “Het komt goed, ik ben er.” Want ik merk dat hij gespannen is. “Heey Lars, geef je me geen knuffel?”
“Nee.”
“Oh wat flauw!” Ze loopt naar ons toe en doet dan net alsof ze struikelt zodat Lars haar moet opvangen. Maar hij doorziet haar en stapt opzij, mij meetrekkend, zodat ze op de grond valt. Natuurlijk heeft iedereen dit gezien. Wij lopen lachend weg.
Langzamerhand is het feest afgelopen. Lars en ik gaan als een van de laatste weg. We lopen kletsend en lachend naar Lars’s huis, want daar blijven we slapen. Ik hoor plots voetstappen achter ons. Iemand slaat op mijn hoofd en alles wordt zwart.

“Nina? Nina, wordt wakker alsjeblieft!”
Ik knipper met mijn ogen tegen het felle licht. “Nina! Godzijdank ben je wakker!” Ik probeer omhoog te komen maar Lars duwt me terug. “Blijf maar even liggen.” Langzaam zakken mijn ogen weer dicht.