Direction 48.

Ik voelde me nog altijd licht in mijn hoofd, maar gelukkig was ik wel al weer bijgekomen. Ik dacht na over wat er gebeurd was, maar het enige wat ik me nog kon herinneren was een hand op mijn schouder en toen duisternis.
‘Jongens hij is wakker geworden!’ hoorde ik een bekende stem roepen. Was dat…? Snel tilde ik mijn hoofd op om te kijken of dat inderdaad hem was, maar door de snelle bewegingen werd het zwart voor mijn ogen en leek mijn hoofd ontzettend zwaar geworden. Ik viel naar links en voelde dat ik boven op iemand belande.
‘Niall kijk uit!’ riep Liam in mijn oor. Ja ik wist het zeker het was Liam. Een blij gevoel ging door mijn lichaam heen en ik liet mijn hoofd rusten op de schouder van Liam aangezien mijn hoofd nog altijd ontzettend zwaar aanvoelde.
‘Gaat het een beetje?’ Was dat Harry? Oké nu werd ik toch wel heel erg nieuwsgierig. Ik deed langzaam mijn ogen weer open en een wazig beeld kwam te voorschijn. De muren waren wit en vier mensen zaten naast mij. Ik knipperde een paar keer om het beeld te verhelderen en kwam er achter dat ik in een soort badkamer zat, zonder een aanrecht en al dat soort spullen. Mijn ogen verkende de kamer langzaam. Twee grote mannen die er nogal stek uit zagen stonden tegen de muur aan naast de deur als twee wachters. Ook waren we eindelijk weer compleet. En we leefden nog!... Of we waren allemaal dood.
‘Hallo, aarde aan Niall! Gaat het een beetje?’ vroeg Harry weer. Ik knikte hevig als antwoord. Er was wel iets anders aan de jongens. Ze leken allemaal een stuk bleker geworden en ze leken allemaal dovige ogen gekregen te hebben, maar dat kon ook aan mij liggen.
‘Ja het gaat wel, alleen wat hoofd pijn’ Harry knikte even.
‘Dat hadden wij ook, maar dat gaat straks wel weer over’ legde Zayn uit.
‘Wat doen zei eigenlijk hier?’ ik knikte naar de bewakers voor de deur.
‘Sst! Ze hebben nog niet door dat je bij bent gekomen en dat moet ook zo blijven’ Zei Liam streng. Verward keek ik hem aan. Ik tilde mijn hoofd van zijn schouder op en legde deze tegen de muur aan.
‘Waarom?’ fluisterde ik zacht. ‘Omda-‘ nog voordat Liam zijn zin kon afmaken kwamen de bewakers in beweging en leken ze wakker te worden.
‘Hendrik het is weer zo ver’ De andere bewaker zuchtte even en pakte de deurklink beet. ‘Ze zijn al met z’n vijven hé? Dit wordt dan de tweede groep worden die het niet gaat overleven’ luid gelach van de twee bewakers vulden de ruimte. De deur ging langzaam en krakend open.
‘Stopt het spel dan nu niet?’ De bewaker maakte een pruillipje waardoor de andere begon te grinniken. ‘Nee je kent Hennie toch? Ze wil drama. En wat is er niet dramatischer dan een spel die nooit gewonnen kan worden?’ De bewakers verlieten lachend de kamer nadat ze nog een keer checkte of we nog alle vijf op onze plek zaten. De deur sloeg met een klap dicht en het werd akelig stil.
‘We gaan dood’ zei Zayn somber. Liam keek starend voor zich uit en leek diep in gedachten te zijn. Een snik verliet mijn mond. Zonder dat ik het door had gehad hadden tranen mijn ogen verlaten en de grond geraakt. Ik keek naar de grond die deels nat was geworden door mijn tranen. Ik wilde niet mijn laatste uren of misschien zelfs minuten door brengen in een vieze ruimte. Trouwens ik wilde zo ie zo nu nog niet aan mijn laatste uren denken. Laat staan beleven.
‘H-het komt wel goed Niall’ probeerde Louis mij te troosten. Ik hoorde geklingel van ijzer uit Louis’ kant komen. Toen ik op keek zag ik dat in zijn arm een gigantische grote snee zat. Nu pas viel me op dat op mijn tranenwater ook bloed op de grond lag. Verschrikt keek ik iedereen een voor een aan. En inderdaad iedereen had een gigantische snee in zijn arm. Ik wilde opstaan en weg rennen, maar ik kwam er achter dat ik vast zat aan de muur met ijzeren handboeien. Gelukkig wel niet zo heel erg kort zodat ik wel nog net mijn arm kon uit streken, maar meer niet.
‘W-wat is er met jullie gebeurd?’ zei ik zacht, bang voor het antwoord maar toch te nieuwsgierig om het niet te vragen. Liam leek weer terug op aarde te komen en keek weg van de muur om een stukje mijn kant op te kijken.
‘Iedere keer als iemand er bij kwam kreeg die gene een diepe snee in zijn arm. En hoe harder je schreeuwde hoe dieper het mes ging. En nu we dus allemaal bij elkaar zijn krijgen we er allemaal nog een snee bij zodat het een kruis vormt’ zei Liam emotieloos. Angstig en medelevend keek ik hem aan.
‘Wat bedoelde je eigenlijk toen je zei dat je het eindelijk snapte in de donkere kamer?’ vroeg ik Liam nieuwsgierig. Hij zuchtte somber en leek naar de juiste woorden te zoeken.
‘Iedere keer als iemand luid was, door te schreeuwen of te roepen enzovoort werd die gene mee genomen en kreeg als straf een snee en de rest weet je’ zei Liam eentonig. Ik slikte de gevormde brok in mijn keel weg en dacht terug aan ieder moment waarin iemand had geschreeuwd of te luid was geweest en als gevolg had om weg gesleept te worden. Beelden die ik helemaal niet gezien had, maar waar ik toch van wist dat ze gebeurd waren vlogen voorbij en ik begon sneller adem te halen.
‘We moeten iets doen!’ riep Louis opeens. Door de plotselinge onderbreking leek iedereen geschrokken te zijn, op Louis na natuurlijk.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg Harry nieuwsgierig. ‘We hebben een plan nodig…’ Zei Louis geheimzinnig. Een sprankeltje hoop deed mij weer laten glimlachen.
‘Wat voor plan?’ vroeg Zayn geïnteresseerd. Louis haalde kort zijn schouders op waarna zijn gezicht vertrok door de pijn in zijn arm.
‘Geen idee, ik kwam al met het idee om een plan te bedenken’ Zayn begon gefrustreerd te zuchtten en mompelde iets wat ik niet kon verstaan. Er ontstond een discussie en Harry mengde zich er ook in. De enige die al de hele tijd stil voor zich uit had zitten te staren was Liam. Ik keek hem smekend aan om de beginnende ruzie te laten stoppen, maar hij kon mij niet zien.
‘Ik heb een plan…’ klonk Liam verrassend helder.

Pampampaaahm x'D. Er volgen nog 2 hoofdstukjes en dan is het einde in zicht . Ik wil jullie alvast bedanken voor het lezen van mijn story tot nu toe en omdat jullie zulke lieve abbootjes zijn! ^-^.