OO3

Niall POV

Het was een lange, lange nacht vannacht. Harry had van het feestje vandaan iemand meegenomen – ik wist verder niet wie, maar dat boeide me dan ook weinig – en aangezien ik naast de kamer van Harry lag…. Nee, ik heb niet erg veel kunnen slapen.
Daarom zat ik ook om 8 uur ’s ochtends al omgekleed en wel op de bank, met mijn ontbijt – drie beschuitjes met kaas – op schoot voor de tv.
Totdat ik ineens geschreeuw hoorde, wat leek op de stem van Harry en een vrouwelijke stem, die ik ergens wel herkende, maar niet kon plaatsen, gevolgd door hard gelach, wat waarschijnlijk van Zayn vandaan kwam.
Ik probeerde te luisteren naar wat er gezegd werd, maar ik kon er verder geen touw aan vastknopen, maar zo te horen zal het meisje of de vrouw – we weten nooit wat voor leeftijd Harry elke keer weer mee zou nemen, soms was ze iets jonger, vaak was ze vele jaren ouder – niet lang meer in dit huis rondlopen.
En ik had gelijk, want niet veel later hoor ik een deur hard dichtslaan en loopt er iemand stampend de trap af, terwijl er aardig wat scheldwoorden en vloeken haar mond verlaten. Ik zal maar niet zeggen wat er allemaal uitkwam.
Maar nu kon ik mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen, dus ik zette mijn ontbijt zachtjes op de salontafel neer en sloop naar de deur om die open te maken…. Om vervolgens oog in oog te staan met de enige echte Taylor Swift, die bezig was haar voeten in haar veel te hoge stiletto’s te passen.
‘Wat doe jij nou weer hier?’ hoor ik mezelf zeggen, en dat had ik beter niet kunnen doen.
Taylor kijkt geschrokken op, maar zodra ze mij ziet staat ze vlug op – waarna ze bijna weer omvalt doordat ze maar één stiletto aan haar voeten heeft, die ze vlug weer uitschopt – en veegt ze haar handen af aan haar minirokje.
Vervolgens tuit ze haar lippen en gaat ze met een arrogante houding voor me staan. ‘Ik kan beter vragen: Wat doe jij hier?’
Ik trek mijn wenkbrauwen op. Mijn God, hoe dom kun je zijn?
‘Ik woon hier,’ zeg ik daarom ook verveeld, ‘Maar ik dacht dat het klaar was tussen jou en Harry?’
Een vreselijke schaterlach verlaat haar mond. ‘Nou, gisteren op dat feestje dachten Hazziepazzie en ik er wel heel anders over hoor. We hebben het zóóó leuk gehad vannacht. Heb je ons niet gehoord?’
Ik gruwelde om de vreselijke bijnaam die ze Harry gegeven had. ‘Of ik julie gehoord heb vraag je? Ik moest drie kussens over mijn hoofd drukken en ik kon jullie geschreeuw nog horen. ‘
Een grote grijs sierde haar gezicht nu. ‘Het zal niet de laatste keer zijn, Niallie. Want binnen nu en een week ik Harry weer voor mij, hoor je?’
‘Lieve, lieve, lieve Taylor. Ik heb jullie ruzie net gehoord, en het klonk nou niet bepaald alsof Harry blij was je te zien in zijn bed. Hij haat je!’
Verwaand schudde ze haar hoofd. ‘Dat denk je alleen maar, Niall. Ik werd vanochtend door Harry gewekt met een liefdevolle kus. Die kleine ruzie was tussen Harry en Zayn, omdat Zayn mij uit stond te lachen omdat hij mij naakt zag staan. Maar dat pikte Harry natuurlijk niet, dus heeft hij hem eens flink de waarheid verteld.’
‘Het zal wel,’ zuchtte ik, ‘Maar denk maar niet dat ik je geloof, Taylor.’
Nu zag ik een flits van woede en arrogantie in haar ogen verschijnen. ‘Weet je Niall, je bent gewoon jaloers omdat je zelf geen vriendin kan krijgen. Zeg nu zelf, je eet als een wild varken, waardoor je écht heel dik bent geworden, je verft je haar, wat ieder meisje op de wereld het toppunt van verschrikking vind en… Oh ja, je bent serieus de meest lelijke persoon die ik maar ken. Ik vraag me echt af wat zoveel van die vreselijke ‘directioners’ in jou zien, gatver.’
En na die woorden was het moment dat ik in tranen uitbarstte.

Louis POV

Na die laatste woorden van Taylor vloog ik de trap af naar beneden. Ik had haar en Niall al een tijdje beneden horen ruziën, maar ik vond niet dat ik ertussen moest springen om mijn vriend te helpen.
Maar nadat dat wicht van een Taylor hem zó beledigde, zag ik de tranen in Niall’s ogen springen. Taylor had hem al eerder aan het huilen gekregen, toen zij en Harry nog samen waren. Ik en de andere jongens probeerden Niall te troosten en alles aan Harry te vertellen, maar hij geloofde ons niet. Maar dit keer laat ik Taylor er niet mee wegkomen.
Ik pakte haar aan haar lange, blonde haren vast en trok er hard aan. Eleanor en mijn zusjes, die zelf ook een hekel hadden gekregen aan Taylor zeiden me ooit dat, als ik de kans kreeg, ik Taylor wel een keer hard mocht aanpakken.
‘Wat zei jij net over mijn beste vriend?!’ schreeuwde ik tegen haar.
Taylor gilde en gilde, maar ik liet haar niet los. Sterker nog, ik trok steeds harder aan haar haren.
‘Laat me los, jij mislukte koekenpan!’ gilde ze.
Ik drukte haar tegen de muur aan en stootte een keer hard haar hoofd er tegenaan. ‘Luister eens, jij bitch. Jij laat Harry en mijn vrienden gewoon eens een keer met rust, hoor je?’
Een kwade schreeuw verliet haar mond en ik zag een klein adertje bij haar slaap kloppen.
‘Jij vertelt mij niet wat ik moet doen, Tombo.’
Ik keek haar even met een dode blik aan door de bijnaam die ze me gaf, een combinatie tussen de woorden ‘dombo’ en ‘tommo’. Dat kind is raar, heel raar.’
‘Ik zeg dat, Taylor. Harry wil je niet. Nu niet, en nooit niet. En nu ga jij dit huis uit, en ik hoop dat vreselijke gezicht van je nooit meer te zien hier in Londen.’
Ik trok haar, nog steeds aan haar haren, richting de deur en opende deze, waarna ik haar er zonder pardon uitduwde.
Alsof het weer ons snapte, goot het met bakken uit de hemel en zag ik Taylor’s mascara al verschrikkelijk uitlopen.
‘Jullie horen nog van me, Tombo,’ siste ze. Daarna draaide ze zich om en liep ze van het huis weg.
‘Ja, Taylor. We zullen vast nog wel wat van je horen. Veel succes met het schrijven van een nieuw liedje over ons. Ik weet zeker dat het een nummer 1 hit gaat worden!’ riep ik haar nog na, maar ze was al in de regen verdwenen.

‘Zo die is weg,’ zeg ik meer tegen mezelf dan tegen iemand anders.
Oh ja, Niall.
Ik vind Niall in een hoekje van de gang, met zijn armen om zijn knieën en zijn hoofd er tussenin. Zijn schouders schokjen lichtjes. Ik liep naar hem toe en ging naast hem op de koude vloer zitten. Ik sloeg een arm om hem heen.
‘Shhht, Niall, ze is al weg.’ Fluisterde ik., terwijl ik over zijn rug wreef.
Ik hoorde zachte snikken van het kleine hoopje verdriet komen, en vervolgens tilde Niall zijn hoofd een klein stukje op. De tranen stonden in zijn ogen.
‘Ik kreeg eindelijk weer een beetje zelfvertrouwen Lou, en door één iemand is alles weer weg,’ zei hij met een gebroken stem. Hij legde zijn hoofd op mijn schouder.
Ik pakte zijn hoofd vast een legde een vinger onder zijn kin.
‘Niall, Taylor is een dom wicht. Heb je ooit gezien hoe zij eruitziet?’
‘Nog steeds beter dan ik…’
Niall dacht even na en beet daarna op zijn lip. ‘Lou, is het waar dat het mijn eigen schuld is dat ik maar geen vriendin kan krijgen?’
‘Nee Niall, jij hebt gewoon de ware nog niet gevonden. Maar ze is er wel. Misschien niet hier in Londen, maar ooit zal je haar vinden. Dat weet ik zeker.’
‘Eerst zien dat geloven…’
‘Hé Niall, niet zo onzeker doen. Miljoenen meisjes op de wereld houden van je! Ze vinden je geweldig en allemaal dromen ze ervan om ooit met jou te trouwen.’
‘Die meisjes hebben dan vast geen smaak.’
Verontwaardigd keek ik hem aan. ‘Dat kan je niet zeggen hoor, want ze houden net zo veel van mij, ik bedoel maar!’
Een lichte grinnik verliet zijn mond, waardoor er een glimlach op mijn gezicht vormde. Hij kon in ieder geval nog lachen.
‘Je bent arrogant geworden Louis, wauw,’ zei hij met een waterige glimlach.
‘Hoe durf je dat te zegen?! Ik ben helemáál niet arrogant!’ riep ik verwaand, waarna ik hem in zijn zij porde.
Hij lachte weer, mooi. ‘Je kan me altijd aan het lachen maken Lou, dankjewel.’
Ik glimlachte naar hem. ‘Graag gedaan hoor.’
Niall zuchtte en wenkte naar boven. ‘Ik ga wel even naar de badkamer…. M’n neus snuiten enzo.’
‘Succes…’
‘Eh, dankje.’

Met een glimlach liep ik de woonkamer binnen en plofte op de bank neer. Voor me op de tafel zag ik drie beschuitjes met kaas liggen. Waarschijnlijk van Niall.
Er was nog niet van gegeten, dus pakte ik het bord op en at de beschuitjes op. Ik zag het als bedankje voor het troosten van Niall, zullen we maar zeggen.
Toen ving mijn oog de envelop op de salontafel op. De envelop van de OSS.
Oh ja, we hadden binnen deze week nog een gesprek. Ik pakte mijn mobiel en zocht naar de datum.
7 februari. Shit.
We hadden een week om langs te komen, dus de laatste dag was vandaag…. Dan moesten we toch echt ergens deze dag op dat bureau langkomen, anders konden we ons bijbaantje als superhelden wel vergeten…
‘ZAYN, LIAM!!’