#07

Ik heb je gewaarschuwd. De worden van Zayn bleven maar door mijn hoofd spoken. Het bed was koud en leeg, op mijn verstijfden lichaam na. Ik wist niet hoe lang Louis al weg was, niet hoe laat het was, hoelang ik al naar het plafon staarden of hoelang Zayn al in de hoek van de kamer op de stoel zat die er stond. Mijn handen waren in het matras geklemd en ik voelde niet eens meer hoe de tranen over mijn wangen gleden. Elke keer had ik spijt en elke keer deed ik het toch weer. Ik had niet opgekeken toen Zayn de kamer binnen was gekomen en toch wist ik dat hij het was. Hij had niets gezegd en was gaan zitten. Ik hoorde het aan hoe hij liep, ademhaalde en hoe hij ging zitten. Dat kreek je als je dag en nacht met iemand optrok. Je herkende alles aan diegene. Ondanks dat Zayn niets deed, was ik ergens blij dat hij er was. Hij liet op zijn eigen manier merken dat hij er voor me was. Ondanks dat hij gezegd had, dat ik niet meer naar hem hoefde te komen om uit te huilen. mijn handen klemden zich nog steviger in het matras toen Zayn in beweging kwam. Bang dat hij weg zou gaan en ik hem niet tegen durfde te houden. Maar de angst verdween op het moment dat het bed inzakten. Voor het eerst verlieten mijn ogen het plafon en schoten ze naar de jongen die naast me was komen liggen. Nu pas durfde ik geluid te maken en een harde snik verliet mijn mond. Woorden waren totaal overbodig. Ik rolde me op mijn zij, op als een bolletje tegen Zayn, die meteen zijn armen om me heen sloeg. Ik was moe, uitgeput en gebroken. Zayn zijn handen gingen door mijn krullen terwijl ik zachtjes bleef snikken. Even leek het goed, even leek ik alles te kunnen vergeten door Zayn zijn aanrakingen. Dat aan alles een einde kwam wist ik, maar al zo snel was niet nodig. De deur ging open en alweer wist ik, zonder te kijken, dat het Louis was. Pas toen hij gromde keek ik op. Maar hij keek niet naar mij, maar naar Zayn. Zijn vinger wees naar de deur en meteen kromp ik ineen. 'Vergeet het Louis, vertrek zelf maar door die deur.' Zayn zijn stem was kalm en zacht. Louis zijn spottende lach daarentegen was koud en hard. 'Vergeet jij het maar Zayn. Harry is van mij. Dus als hij iemand nodig heeft, ben ik dat wel.' Zei hij fel. dit keer was het Zayn die spottend lachte. 'Gebruik je hersens Lou. Jij bent de reden dat hij zich zo voelt.' Ik kromp ineen. Het deed pijn, ondanks dat ik het allang wist, was het confronterend om hardop te horen en ook nog eens uit iemand anders zijn mond. Ik verstopten mijn gezicht in mijn handen en probeerde me zo ver op te rollen, dat ik zou verdwijnen. Als ik hun niet zag, zagen ze me ook niet, toch? Ik voelde de woede van Louis gewoon. 'Hij houd van me. Ga weg!' Zayn luisterde niet en verstevigde zijn grip om mijn lichaam. 'Klopt. En dat is het stomste wat hij ooit gedaan heeft.' Het leek wel of er een mes tussen mijn ribben werd gestoken, na die worden. Ik wilde gillen, huilen, tieren dat ze moesten stoppen, maar ik kon het niet. Het enige wat ik wel kon, was nog harder huilen. Het was allemaal mijn schuld. 'Harry.' Louis zijn stem drong diep door tot in mijn botten. Hij was dwingend en haast manipulerend. 'Zeg hem dat hij ons alleen moest laten.' Als iemand die bezeten was onder een vloek zei ik de worden die Louis van me vroeg. Ik wilde het niet. Ik wilde dicht in de beschermende armen van Zayn liggen. Geloven dat alles goed kwam. Maar in plaats daarvan stuurde ik hem weg. Alleen omdat Louis dat wilde. 'Oke, als jij dat wil.' Ik voelde hoe Zayn zijn warme lichaam dat van mij losliet en ik wist dat hij gekwets was. Ik wilde gillen dat hij moest blijven, me niet alleen mocht laten. Maar er kwam alleen maar hoog gepiep uit mij kil, dat alleen nog maar hoger werd, toen ik de deur hoorde dichtvallen. Hij was weg en het was mijn schuld. Twee warme lippen, tussen mijn krullen en vingertoppen die langs mijn oor kietelden. Ik keek op en ik kon de overwinning in Louis zijn ogen zien. Hij had weer eens gewonnen. 'Kom, niet meer huilen en kus me gewoon.' Langzaam knikte ik en deed ik alweer wat er van me gevraagd werd. ik stopte met huilen en kuste Louis.