Is alles beter met jou?

Schuld stond in zijn ogen, maar niet genoeg schuld voor wat hij mij allemaal wel niet had aangedaan.
‘I-k moet even iets boven pakken’ ik keek even naar Melissa en rende toen de trap op. Hij zou Melissa niets doen, hij moest alleen mij hebben. Elke keer weer. Ontelbaar blauwe plekken waren er over mijn lichaam verspreid, maar de meeste pijn die ik had kon niemand zien. Het zat in mijn hart. Ik had van hem gehouden, toen hij nog aardig en lief voor me was. Opeens was alles veranderd, zonder enige reden. Zeven maanden had ik het nu al met hem uitgehouden, al was de liefde al twee maanden over. Althans voor mij. Ik wist niet of hij nog van mij hield, of als hij dat ooit had gedaan. Als je van iemand houd doe je die gene toch geen pijn? Elke keer weer kwam hij terug en zei dat het hem speet en dat hij het nooit meer zou doen. En elke keer weer trapte ik er in. Ik wist wel dat hij fout was en dat ik hem niet meer mocht terug nemen, nooit meer. Maar ik was bang, bang dat hij mij nog meer pijn ging doen. Al was de pijn die ik nu had al onverdraaglijkheid. Een hand op mijn schouder liet mij schrikken en ik kneep mijn ogen dicht. Bang voor wat er zou gebeuren. Mijn huid onder de hand begon te gloeien en te branden. Voorzichtig schudde ik hem van mij af en zonder me om te draaien liep ik mijn kamer binnen. Met een klap viel mijn deur dicht. Ik negeerde het en bleef met mijn rug naar de deur toe staan. Beelden van andere keren vlogen voorbij en langzaam zakte ik in elkaar. Voetstappen kwamen mijn kant op. Ze klonken woest, woest en kil. Ik sloot mijn ogen in de hoop dat het de pijn, de zou komen, een beetje zou verminderen. Een schop in mijn maag bewees dat mijn ogen dicht houden niet hielp. Mijn ogen vulden zich met tranen en moeizaam hapte ik naar adem. ‘Sta op’ De tranen rolden over mijn wangen. Ik moest gehoorzamen, maar ik kon niets meer behalve huilen en naar lucht happen. Een klap een mijn gezicht deed een rode afdruk achter laten op mijn wang. Vele schoppen en klappen volgden. Ik schreeuwde en ik huilde, maar niets liet hem stoppen. Het gene waar ik al een paar maanden over droomde gebeurde. De deur vloog open en daar stond Melissa met de telefoon in haar handen. Ze had net de politie gebeld en ze kwamen hem halen. Nog een paar laatste klappen volgden, maar het maakte me niet meer zoveel uit. Nog even en hij zat vast en kon hij mij geen pijn meer doen. Dit was de dag geweest waarin ik eindelijk vrij was van het monster en Melissa mijn geheim wist. Zo vaak had ik haar huilend willen opbellen en het haar willen vertellen, maar angst hield me tegen. Angst voor hem en angst voor de pijn. Ook was dit de dag geweest wanneer ik hem ontmoete. De jongen die me liet in zien dat niet iedere jongen hetzelfde was. Het was liefde op het eerste gezicht en nooit meer zou ik hem kunnen vergeten. Wat ik toen nog niet wist, was dat ik hem jaren later weer zou ontmoeten. Als een beroemde popster en dat hij mij ook nooit meer uit zijn hoofd kon krijgen na onze eerste en tevens laatste ontmoeting. Dit zou de dag worden waarin ik hem eindelijk weer terug zou zien.

‘Ik kan het gewoon nog steeds niet geloven!’ schreeuwde Melissa in mijn oor. Ze had me gesmeekt om mee te gaan naar een of ander concert van een boyband. Ik had wel eens een liedje van hun gehoord en ik moest toe geven dat ze mooi konden zingen, maar ik had nooit genoeg interesse gehad om hun op te zoeken op internet en fan te worden.
‘Weet ik, dat heb je vandaag al zo’n twintig keer geroepen Mel!’ schreeuwde ik terug. Ze glimlachte even onschuldig en ik rolde lachend met mijn ogen. Ze begon te trekken aan mijn truitje en wees naar onze plaatsen die duidelijk te zien waren aangezien alles vol zat op twee stoelen na. Doordat Melissa de hele tijd haar make-up opnieuw aan het doen was waren we nu aan de late kant.
‘Zolang de lichten nu niet uit gaan zijn we zo bij onze plaatsen’ alsof de lichten mij hadden gehoord sprongen ze uit en gingen de spotlights aan. Het podium werd verlicht en de zaal begon te gillen, evenals Melissa die naast mij op en neer was aan het springen. Waar ben ik toch aan begonnen.’Godsamme! Hoe wil je nu bij onze plaatsen komen?’ vroeg ik Melissa die nog alleen maar oog had voor het podium voor ons. Ze keek me boos aan en seinde dat ik stil moest zijn omdat de eerste deuntjes van een liedje door de boxen galmde. Ik legde mijn hoofd in mijn nek en zuchtte gefrustreerd. Ik wilde aan Melissa haar arm trekken toen ik merkte dat ze niet meer naast me stond. Zoekend keek ik om me heen, maar ze was nergens meer te bekennen. Ze was vast en zeker al naar onze plaatsen toe gerend. Hoofdschudden liep ik op en neer opzoek naar Melissa en mijn plaats. Ik had helemaal niet door dat er nu al twee liedjes voorbij waren en dat de jongens net hadden gevraagd of er iemand het podium op wilde komen. De lichten gingen weer aan in de zaal en opgelucht keek ik rond.
‘Het meisje wat de weg is kwijt geraakt mag hier komen’ klonk een Iers accent door de microfoon. Die stem…
‘Meisje Koekkoek je mag hier heen komen’ klonk een andere jongens stem. Ik keek rond om te zoeken over wie ze aan het praten waren. Iedereen staarde van alle kanten naar mij en ik merkte nu pas dat een van de spotlights op mij gericht stonden.
‘O god…’ mompelde ik waarna ik de weg volgde naar het podium. Zenuwen vlogen door mijn lijf. Wat had ik graag Melissa haar gezicht nu willen zien. Toen ik bij het podium aan kwam stak iemand zijn hand naar mij uit. Een raar, maar toch fijn gevoel ging door mijn buik heen toen ik de hand vast pakte. Mijn ogen volgde de hand, naar zijn arm, naar zijn schouder en werden gevangen genomen door de mooiste blauwen ogen die ik maar een keer eerder had gezien. Verbaasd werd ik op het podium getild. Zonder weg te kijken liep ik wat verder het podium op en keek heel even weg om naar de zaal te kijken. Ik zag melissa zo trots als een kuiken zitten en zwaaien. Een paar meisjes voor haar draaiden zich geïrriteerd om en Melissa stak haar tong uit. Ik grinnikte even en keek weer naar de jongen. Ik wist het zeker. Het was hem. De jongen die me alle nare dingen in mijn leven had laten vergeten en de jongen waarnaar ik al zo lang opzoek was.
‘Ik ken jou…’ fluisterde hij terwijl hij mij onderzoekend bekeek.
‘Niall doe je nog mee of wil je liever andere dingen gaan doen’ klonk een stem speels achter mij. Niall heette hij dus. Hij begon te blozen en keek even naar de grond. Ik moest me in houden om niet naar hem toe te rennen en hem te knuffelen en nooit meer los te laten.
‘Louis mond houden’ siste Niall waarna hij Louis een speels duwtje gaf. Louis duwde Niall op zijn beurt weer terug en het werd een heel spelletje.
‘Zeg kunnen jullie even stoppen, dan kunnen we misschien gaan zingen. Je weet wel waar we voor gekomen zijn?’ lachte Zayn als ik me goed kon herinneren. Melissa had het wel vaker over ze gehad en ik kon me nog herinneren dat ze had verteld dat Zayn die ene was met de ravenzwarte haren en de oorbellen. Dan moest de krullenbol Harry zijn en de jongen met de stekeltjes en de puppyogen Liam. Opeens pakte Niall mijn handen vast en keek me zwoel aan. Zijn solo in Little Things kwam voorbij en hij hield me gevangen in zijn blik en stem. Toen het liedje afgelopen was staarde ik hem ongelovig aan.
‘Wow’ wist ik uit te brengen en hij grinnikte even. ‘Vond je het leuk?’ vroeg hij zacht. Ik begon hevig te knikken en schreeuwde iets te hard ‘JA!’ de hele zaal begon te lachen en ik voelde mijn wangen al rood worden. Niall grinnikte even mee met de zaal en om het nog erger te maken wreef hij met zijn hand over mijn rode wangen heen. Zonder van elkaar weg te kijken liepen we naar de rand van het podium omdat ik eraf moest, maar ik wilde niet. Eindelijk na al die tijd had ik hem gevonden en dan moest ik nu weer meteen weg.
‘Misschien is het beter als jullie even van elkaar weg kijken, want anders gebeuren er ongelu-’ Liam kon zijn zin niet af maken omdat Niall en ik over de rand van het podium waren gedonderd. De hele zaal maakte een schrikgeluidje en het werd doodstil. Geschrokken door wat er net was gebeurd keek ik naar Niall die mij met dezelfde blik aan keek. Zijn mondhoeken krulden omhoog en we schoten tegelijk in de lach. De hele zaal werd rumoerig en de rest van de jongens op het podium leken ook niet meer bij te komen van het lachen.
‘Ik moet gaan, maar wacht op me na het optreden’ Hij stond weer op en bood mij een hand aan. Voor de tweede keer vandaag pakte ik zijn hand vast en alle geluiden om ons heen leken weg te vagen. Net als in een film bogen we naar elkaar toe, maar net op het moment dat onze lippen elkaar zouden raken onder brak Harry ons door Niall op het podium te trekken. Verbaasd over alles wat er net was gebeurd liep ik naar Melissa toe die enthousiast op en neer aan het springen was.
‘Omg kirsty wat heeft hij gezegd?!’ gilde ze in mijn oor. Ik knipperde een paar keer om zo weer terug te komen bij de realiteit.
‘Dat ik op hem moest wachten…’ zei ik emotieloos. Toen het eindelijk tot mij door drong heb ik het hele optreden met een glimlach op mijn gezicht zitten te bekijken. Nou ja zitten, maar springend. En zo gezegd zo gedaan. Na het optreden had ik gespannen op hem gewacht terwijl ik Melissa haar hand had fijn geknepen. De deur ging langzaam open en een grote groep meisjes stormden erop af en blokkeerden mijn zicht. Na zeker een uur gewacht te hebben kwam hij eindelijk naar mij toe. Zijn ogen schitterden van geluk en een grote glimlach stond op zijn gezicht. Zonder ook maar een woord te hebben gezegd hadden we in elkaars ogen gestaard. Dit moment wilde ik nooit meer vergeten, en dat ging ik ook nooit doen.
‘Is alles weer goed met je?... Ik bedoel… Nadat je in de gevangenis was enzo.. En met je vriend…’ stamelde Niall. Hij was een van de weinige die mijn hele verhaal wist. Toen ik heb al voor het eerst had gezien vertrouwde ik hem meteen en had hem mijn verhaal verteld. Ik moest het gewoon even kwijt. Ik knikte als antwoord op Niall zijn vraag en het werd stil. Niet onaangenaam stil, juist fijn stil. Nu hoefde ik nergens op te letten behalve op Niall zijn prachtige blauwe ogen waarin een lichte glinstering te zien was door het maanlicht.
‘Moeten jullie weer op de grond vallen voordat jullie iets gaan zeggen of doen, of gaat het zo ook wel lukken?’ vroeg Louis speels. Liam die naast hem liep gaf hem een klein duwtje en maakte een ‘sst’ beweging met zijn mond. Toen ik weer terug Niall’ kant op keek viel mij op dat hij opeens een stuk dichterbij was gekomen. Ik slikte de brok in mijn keel weg en verbrak de laatste afstand tussen ons. Onze lippen raakte elkaar en vuurwerk ging er door mijn hele lichaam heen. Na zo lang gezocht te hebben en zo lang gewacht te hebben, had ik hem eindelijk terug gevonden.
‘Zie je! Ik zei het toch dat het ook zo zou lukken zonder dat ze op de grond te hoeven liggen, Louis’ klonk Harry’ stem over het plein. Het kon me even niks meer schelen wat er om me heen gebeurde, dit was gewoonweg… Perfect!

What do you think? .