11 | Charlie

De mensen hier spraken niet voldoende Engels om me goed te begrijpen, de lokale bewoners hadden mij en Daniel afgezet aan een ziekenhuis in de stad. Ik bevond me nu in een bed, ze hadden een paar onderzoeken gedaan wat bleek, m'n voet was gebroken. Daniel lag in een stoel naast me, zijn ogen waren nog steeds vredig gesloten. Ik had moeite met mijn ogen open te houden en besloot dan maar om te rusten. Het drama dat al een eeuw leek te duren achtervolgde me in m'n slaap en ik zag alles opnieuw gebeuren. Het water met de immens grote kracht en alle obstakels die zich verscholen in de massa water. Een ijzeren plaat sneed in mijn buik, maar niemand hoorde hoe ik het uitschreeuwde van de helse pijn. Ik greep naar de snee en het bloed vloeide er rijkelijk uit, waardoor ik op mijn onderlip beet om de pijnkreten te bedrukken. Ik schoot recht in het bed en het enige geluid dat ik hoorde was mijn zware ademhaling. Mijn blik ging kets wat verward door de ruimte en Daniel was nergens te bespeuren, mijn ademhaling die terug het normale ritme had gekregen versnelde weer. Waar is hij? Ik probeerde me recht te stellen en ondernam een poging om recht te staan. Een pijnscheut schoot door mijn enkel en toch zette ik door, ik wou rondkijken of hij ergens te vinden was. Door de drukte in het ziekenhuis dacht ik hem overal te zien, zoveel kleine jongetjes. Na een zoektocht door de ziekenhuisgangen, ging ik even buiten rondkijken. Een vrolijke lach deed me omkijken naar de rechterkant van het ''balkon'', daar was hij in de armen van een man, hij knuffelde hem met liefde en toen zag ik hoe fel ze op elkaar leken. Daniel zag me en zijn oogjes fonkelden, hij lachtte naar me. Met een gerust hart keerde ik terug naar mijn bed.

The girl in the picture is me (: Dankje, jullie zijn geweldige abo's! Dankje dankje dankje! Deze is voor jullie geweldigheid