10 | Charlie

Na een kwartier zwemmen waren we nog steeds in het water en zag ik iets verderop een droge vlakte, ik zette er wat meer kracht achter en probeerde zo snel mogelijk daar te geraken. Uitgeput, dat was ik nu echt wel na zo lang te zwemmen, Daniel zei niet veel maar ik denk ook niet dat hij goed Engels kan en hij is nog maar een jong kindje. Als ik op mijn rechtervoet moest steunen trok er telkens een pijnscheut door mijn enkel waardoor er een pijnlijke emotie op mijn gezicht was af te lezen. Maar ik moest en zou iemand vinden die ik kende, ik kon niet alleen overblijven, er moest nog iemand in leven zijn van mijn familie. Terwijl ik deze woorden mezelf toesprak nam Daniel m'n hand iets steviger vast, ik keek even naar beneden waar het kleine jongetje liep. Hij zag er fragiel en breekbaar uit en ik wenste hem het niet toe dat zijn ouders voor eeuwig wegwaren, zo jong en ze dan al kwaad. Nee! Ik beloofde hem toen dat ik zijn ouders ging terugvinden voor hem wat dan ook. Toen ik opkeek zag ik een weg waar een paar mensen langs lagen, maar als ik in detail keek zag ik dat ze niet in leven waren. Een geschrokken uitdrukking was te lezen op Daniel z'n gezicht, ik nam hem in mijn armen en drukte zijn hoofdje in mijn nek zodat hij deze gruwel niet langer moest aanzien. Na een tijdje wandelen voelde ik de regelmatige en rustige ademhaling van Daniel, wat betekende dat hij rust had gevonden. Een gebrom van een voertuig klonk in de verte en het kwam dichter en dichterbij, waardoor ik even bleef staan om te kijken of ze ons hulp konden bieden. -- Ik zat achterin de auto, het kleine jongetje in mijn armen sliep nog steeds waardoor ik een verlangen kweekte naar slaap en rust, een soort pauze of onderbreking van dit hele gebeuren.

De foto is van mijn broertje, ik had even geen inspiratie