09 | Charlie

Het kindje dat een tijd geleden een plaats vond in mijn armen, lag op een boomstronk te wenen en te roepen achter zijn mama. Ik begin wat sneller te zwemmen en probeer ondertussen ook nog bepaalde voorwerpen te ontwijken, mijn lichaam voelt pijnlijk aan alsof er duizenden messen in mijn huid worden gestoken. Ik klem me vast aan de stamboom zodat het sterke water me niet meer kan meesleuren. ‘Sstt, ik zal voor je zorgen’ ik glimlach geruststellend naar het jongetje, ‘Wat is je naam?’ ‘Daniel’ zegt hij zachtjes. Rondom ons is het muisstil, alleen het geluid van stromend water nergens hoor ik een levend wezen, buiten de angstige adem van Daniel. Ik had even tijd nodig om te bedenken wat ik nu moest doen, ik had een kleuter om voor te zorgen dus ik moest op één of andere manier een plek vinden waar er geen water was. Maar ik wist niet waar er ergens zo een plek was. Ik besloot dan maar om te zwemmen en zo snel mogelijk een plek te vinden waar we veilig waren. Het enige waar ik bang voor was, was dat deze ramp nog niet voorbij was. Voor mij al helemaal niet, ik was iedereen kwijt en wist niet waar iemand was. Ik liet Daniel op de plank zitten en begon kracht te zetten in mijn benen zodat we vooruit gingen.