A ranger/traitor 99

Na de vergadering kwam Alyss naar Halt toe.
“Is er nieuws van Will?” Halt schudde zijn hoofd. Hij probeerde zorgeloos te klinken.
“Nog geen Skandische Oberjarl met een pijl in zijn borst, maar dat komt nog wel.”
“Ik maak me zorgen om hem.”
“Dat hoeft niet. Will kan echt wel voor zichzelf zorgen. Daarbij het is een lange weg naar Skandia. Hij kan er nog met geen mogelijkheid zijn.” Alyss glimlachte triest.
“Dank je, Halt.”


“Dus vandaag gaan we op zoek naar een boot en met wat geluk zijn we morgen in Skandia”, zei Will. Miko knikte. Hij wist niet of hij daar blij mee moest zijn of niet.
“Halldor, waar moeten we daarvoor zijn?”
“Bij Arvan,” Halldor sprak nauwelijks verstaanbaar en keek hen geen van beide aan.
“Goed, dan gaan we daar heen.”
Het huis van Arvan was niet moeilijk te vinden. Het was het grootste in het hele stadje.
“Hij is zeker niet arm”, mompelde Miko.
“Hij is rijk,” zei Halldor, “Hij heeft minsten twintig boten en grote stukken land hier zijn van hem.”
“Dan zal hij ons wel een boot kunnen lenen die ons naar de overkant brengt.”
“Zal hij niet vragen waarvoor we hem nodig hebben?” vroeg Miko.
“Ja natuurlijk. Daar ben ik iets op aan het verzinnen.” Hij boog zich voorover.
“Je hebt toch nog altijd dat geld van in Gallica?” fluisterde hij. Miko knikte. Hij had nog steeds de kans niet gehad om het uit te delen.
“Dan betaal jij straks maar. Ik ken niet veel van boten, maar goedkoop zullen ze niet zijn.”
Miko keek hem verbaasd aan.
“We hoeven hem toch maar een paar dagen te lenen?”
“Ga jij hem terugbrengen? En ondertussen ook vertellen waarvoor we hem nodig hebben?” Miko beet op zijn lip.
“Nee, natuurlijk niet.”