6. Luna Anderson

Ik werd wakker door gestommel in het huis. Ik duwde mezelf omhoog en ging rechtop in bed zitten. Ik had al mijn kleren van gisteren nog aan en mijn wimpers plakten aan elkaar door de mascara die ik er niet afgehaald had. Ik wreef in mijn ogen om echt wakker te worden. Ik had het idee dat ik heel ver weg was, niet hier op bed in mijn kamer. Ik mijn joggingbroek en een shirtje en liep naar de badkamer. Ik zette de douche aan en zo gauw hij warm was stapte ik er onder. Ik stond daar maar gewoon, het warme water voelde heerlijk. Ik ontspande en probeerde gisteren te vergeten. Vandaag was het mijn verjaardag en niks kon dat nog verpesten. Ik droomde weg terwijl ik nog steeds roerloos onder de douche stond. Plotseling kwam er een beeld mijn hoofd binnen, van een meisje en een jongen. Nooit had ik hun eerder gezien, maar toch had ik het idee dat ik ze herkenden. Maar ik kon niet bedenken waarvan, ik had ze nooit eerder gezien. Er werd op de deur geklopt en ik belandde weer in de echte wereld. “Luna, ben je bijna klaar? We zitten beneden allemaal te wachten om te ontbijten!” Riep mijn moeder. Ik riep terug dat ik er zo aankwam en stapte snel onder de douche uit. Ik droogde me af, haalde de uitgelopen make-up van gisteren rond mijn ogen vandaan en trok de kleren aan die ik had klaargelegd. Ik kamde heel snel mijn haren en maakte er een vlecht van. Straks zou ik mezelf helemaal op en top voorbereiden voor mijn verjaardag, maar nu eerst eten.
Toen ik beneden kwam zaten mijn ouders en Puck al aan tafel, alle drie vrolijk zingend voor mij. Door het huis heen hingen wat slingers en een paar ballonnen. Op mijn bord lag een croissantje en een broodje, daar omheen lagen een paar cadeautjes. Mijn maag rommelde en snel plofte ik neer op de stoel. Ik kon niet wachten om te beginnen met eten, maar het was bij ons de gewoonte om eerst je cadeautjes open te maken. Dus ik pakte het eerste pakje, de kleinste van allemaal, en scheurde het open. Op zo’n moment voelde ik me altijd weer eventjes een klein kind, zenuwachtig voor wat ze zou krijgen. In het pakje zat een doosje en toen ik die opende lag daar een hele mooie ring. De ring was zilver en er zaten drie kleine steentjes op. Hij was prachtig. Snel schoof ik hem om mijn vinger en daarna begon ik aan de volgende cadeautjes. Toen ze alle vijf van hun cadeaupapier verlost waren had ik daar vijf super leuke cadeautjes liggen. Naast de ring had ik nog een bijpassende ketting en oorbellen, maar ook een boek. En van Puck had ik een setje met nagellak gekregen. Ik stond op om iedereen een knuffel te geven om te bedanken voor de cadeautjes. Toen ik weer zat viel ik aan op het croissantje, het was ondertussen al half elf.
Ik hoefde vandaag niks op te ruimen of af te wassen, dat was ook een soort traditie bij ons geworden. Wel hielp ik altijd mee met de taarten maken en alle hapjes voor te bereiden. Maar voor we daaraan konden beginnen ging ik nog snel even naar boven. Daar pakte ik mijn mobiel, acht nieuwe berichten en drie gemiste oproepen! Ik was benieuwd van wie die allemaal kwamen. Zoals verwacht waren de oproepen van Hannah, ze was waarschijnlijk ongerust geweest doordat ik zomaar weggegaan was. De sms’jes waren van mijn vriendinnen, drie van Hannah, maar ook nog eentje van Milan.
Hey Luna,
gefeliciteerd met je verjaardag!
En ik zal tegen niemand zeggen wat er gisteren gebeurd was hoor
xx Milan
Ik bloosde bij de gedachte aan gisteren, maar vanbinnen maakte mijn hart ook een sprongetje omdat hij mijn verjaardag niet vergeten was. Met een glimlach op mijn gezicht beantwoordde ik alle felicitaties en sms’te Hannah dat ze zicht geen zorgen hoefde te maken en dat ik haar dan alles uit zou leggen. Niet dat ik zelf wist wat er allemaal gebeurde, maar ik maakte mezelf er niet echt druk om. En dat hoefde Hannah ook echt niet te doen.
Er werd op de deur geklopt. “Binnen” zei ik. De deur ging open en mijn moeder kwam naar binnen. Ze sloot de deur en ging vervolgens bij me op bed zitten. “Ik heb je gisteren helemaal niet thuis horen komen.” Zei ze, “Wees er eerlijk over en ik zal het je voor deze ene keer vergeven, omdat je jarig bent.” Ik had nu twee keuzes, ik kon haar zeggen dat ik eerder thuis was, maar dan zou ik alles uit moeten leggen en ik had daar niet bepaald veel zin in. Ik kon nu ook iets bedenken. En ik ging voor de tweede optie. “Sorry, maar na de film hadden we nog zin in een ijsje. En Hannah wilde me trakteren omdat ik bijna jarig was, dat kon ik echt niet afslaan. Dus ik was een half uurtje te laat en ben toen stil naar boven gegaan omdat ik jullie niet boos wilde maken. En zodat Puck niet wakker zou worden” Het laatste wat ik zei was echt onzin, want Puck werd nergens wakker van. Een keer had ik midden in de nacht per ongeluk een deur heel hard dicht laten klappen. Hannah was toen logeren en mijn ouders waren niet thuis. We waren daar toen zo van geschrokken, door de griezelfilm die we daarvoor hadden gekeken, dat we gillend mijn kamer in zijn gerend. Toen we daar beseften dat het niks was, waren we snel bij Puck gaan kijken of hij niet wakker geworden was. Maar hij lag gewoon nog te slapen, met zijn duim in zijn mond en onder zijn andere arm een knuffel geklemd. Ik had mijn ouders hier natuurlijk nooit iets van verteld en hoopte maar dat mijn moeder me geloofde. Ze keek me aan, maar ik kon uit haar blik niet halen wat ze nou precies dacht. “Oké, zoals ik al zei, voor deze ene keer vergeef ik het je. Maar de volgende keer zal het wel gevolgen hebben.” Zei ze. Even keek ze me waarschuwend aan, maar haar blik verzachtte en ze gaf me een kus op mijn voorhoofd terwijl ze een pluk haar achter mijn oren deed. “Mijn kleine meisje wordt al weer 14 jaar…” Zuchtte ze terwijl ze opstond en me aan bleef kijken. Ik schonk haar een glimlach waarna ze zich omdraaide en naar de deur liep. Voordat ze de deur achter haar sloot keek ze me nog een keer aan. Snel vormde ik met mijn lippen de woorden: Ik hou van je. Mijn moeder deed hetzelfde, dit deden we namelijk al sinds ik klein was. Langzaam sloot ze de deur en ik stond op om mijn kleren uit te zoeken voor vandaag. Over twee uur zouden de eerste gasten al komen, en er moest nog heel veel gebeuren!
Ik liep de trap af naar beneden en zag daar mijn ouders heel druk bezig zijn met alles af te wassen en Puck die aan het stofzuigen was. Ik besloot nog even naar buiten te gaan en met Pip te spelen, zo zouden we allebei niet in de weg lopen en had ik wat te doen totdat ik mee moest helpen. Pip lag kwispelend in haar mand, ze had waarschijnlijk al aangevoeld dat ik eraan kwam om haar mee naar buiten te nemen. En zo gauw ik de schuifdeur opende rende ze naar buiten. Ik zocht een bal en gooide het weg. Onze tuin was vrij groot, dus Pip had alle ruimte om rond te rennen zonder dat ze iets kapot kon maken. Hijgend kwam ze weer terug met de bal in haar bek. Ik probeerde de bal uit haar mond te pakken, maar elke keer als ik hem bijna had sprong ze aan de kant. Dit spelletje kende ik maar al te goed. Ik zou de bal nooit te pakken kunnen krijgen, want ik was niet snel genoeg. Dan moest je slim zijn. Snel pakte ik een andere bal die ik onder de tafel zag liggen en gooide die weg. En het werkte. Pip liet de bal los en rende achter de andere aan. Zo ging het spelletje nog even door, totdat mijn moeder me riep: “Luna, kom je? Ik ga beginnen met de taarten!” “Ik kom eraan!” Riep ik terug. Ik gaf Pip nog even een aai over haar kop en liep daarna naar binnen om te beginnen met de voorbereiding.


- - - - - - - - - - - - - - - -

Door FlyingMinds