3. Evelynn Dales

Ik schoof de gordijnen opzij om het zonlicht binnen te laten. 'Lekker geslapen' was niet de beste beschrijving van die nacht. Op de een of andere manier voelde ik me gespannen, alsof er ieder moment iets kon gebeuren, alsof ik onbewust ergens op wachtte. Ik schudde de gedachte van me af terwijl ik merkte hoe de warme zonnestralen over me heen vallen, zoals een douche, maar dan veel opwekkender. Want terwijl een douche alle zorgen van je afspoelt, laat de stralende morgenzon alle zorgen verdwijnen.
Ik liep met twee treden tegelijkertijd naar beneden en nam een glas melk terwijl ik een boterham belegde met worst. Met de boterham nog in mijn hand ging ik naar de tuin waar ik mijn boek onder het tafelkleed vandaan haalde en op de tuinstoel ging zitten lezen. Meestal begon mijn weekend zo, ik sliep nooit uit want lang geleden had ik ontdekt dat dat je alleen maar moeër maakte. Mensen zeiden wel eens dat het 's ochtends buiten koud is, maar ik vond het heerlijk en daarom zat ik daar iedere zaterdag morgen.
Langzaamaan begin ik me steeds meer te verliezen in mijn boek, het leek erg op een verhaal wat ik ooit had bedacht tijdens ik-weet-niet-wat-voor-les, ze leken allemaal zoveel op elkaar. Het ging over een meisje wat 's zomers altijd naar de heide ging om bloemen te plukken, totdat de bloemen verdwenen en het meisje alleen achterbleef. Ik was niet erg ver met het bedenken toen ik die dag onderbroken maar toch was het blijven hangen.
Mijn ouders stommelde achter mij door het huis. Dat betekende dat het ongeveer 9 uur was, ik haastte me het huis in naar mijn kamer. Snel trok ik mijn sportbroekje en schoenen aan, holde naar beneden en riep mijn ouders haastig gedag. Eenmaal buiten stak ik ongeduldig en met veel gepruts mijn fietssleutel in het slot en reed weg.
Eenmaal bij de club aangekomen, zette ik mijn fiets snel in de stalling en rende het veld op. Daar stonden de coach, Marie, Benthe en Anne al te wachten. Ik vloekte in stilte; iedereen wist wat een laatkomer te wachten stond.
'Ah, als het Dales niet is...' hier kwam het.
'10 rondjes om baan zeven.' Nou goed, ik kwam er nog makkelijk vanaf; laatst moest Benthe nog push-ups doen. Ik zette me schrap en probeerde alvast goed adem te halen, alles om een steek te voorkomen waar ik de hele training last van zou hebben. Ik begon te sprinten maar liep al snel in een regelmatig drafje het veld over. Na vijf rondjes voelde ik ondanks mijn goede voornemens toch een steek opkomen, ik negeerde het en concentreerde me nog harder op het afwikkelen van iedere individuele voetstap.
'Zo is het wel weer genoeg, Dales, we doen een rally. Hofman en Nopel rechts, Bergen en Dales links, kom op!' Dat viel nog mee, Anne was behoorlijk goed en we waren wel ongeveer op elkaar ingespeeld. Haastig dribbelden we naar het veld en namen onze posities in, Marie nam de eerste serves diagonaal naar Anne. Anne smasht de bal terug en Benthe slaat hem met een stuit mijn kant op, ik haal uit met een backhand maar raak hem net niet goed waardoor hij dichtbij de tramrails beland, Janne lijkt te aarzelen.
'Door!' riep de coach en met een goede bal kwam hij twee meter voor Anne terecht die hem voor de tweede stuit net niet raakte.
'15-0!' riep coach en het spel kwam weer in beweging. Dit keer zag ik de bal maar vaag door de lucht suizen. Mijn hand sloeg in een reflex de bal naar de overkant, zelf was ik me er maar half van bewust dat ik op een tennisveld stond. Ik keek om me heen of iemand iets gemerkt had, net op tijd om te zien hoe Anne de bal met een ietwat verkeerd gerichte smash naar de andere kant speelde. Ik probeerde de bal te volgen maar alle vormen leken in elkaar over te lopen, zoals afwasmiddel in water. Ik probeerde me te focussen maar kon nog net mijn racket opheffen om de bal weg te slaan toen ik flauwviel. De bal kaatste weg tegen het racket en rolde ergens dichtbij over de grond.
Toen ik weer bij bewustzijn kwam stonden Coach en Anne over me heen gebogen. Niet veel verderop stonden Marie en Benthe, duidelijk onzeker van wat ze moesten doen. Ik ging aarzelend rechtop zitten en gelijk kreeg ik allemaal vragen toegeworpen door iedereen.
'Ja het gaat, sorry, gaan jullie maar spelen ik denk dat ik over vijf minuten weer mee kan doen.' Dat was niet waar; de wereld leek nog steeds half uit te vagen en alles was nog een beetje wazig, maar als het iets was wat ik had geleerd van Coach dan was het vallen en opstaan. Uit mijn ooghoek zag ik dan ook dat hij moeite had met het overschakelen van bezorgd zijn en schreeuwende commentator zijn.
'Oke, Hofman, Nopel rechts, Bergen links, kom op!' vervolgens serveerde Coach de bal, ik had zo'n medelijden met Janne dat ik bijna spontaan overeind was gekomen om Coach' plaats in te nemen. Aangezien ik nog steeds een beetje duizelig was stond ik niet te springen om weer het veld op te rennen.
'Hofman, hou je hoofd erbij, die bal komt niet vanzelf op je racket terecht. Meer door je knieën, je staat als een hark, zo ga je nooit een bal vangen, 15-15!' aan de manier waarop Janne in elkaar kromp was te zien dat ze de komende ballen niet ging raken, ik stond haastig op en rende op het veld af, ook al dreigde ik mijn evenwicht bijna te verliezen bij de eerste paar stappen.
'Coach!' riep ik en de man stapte opzij om mij zijn plaats in te laten nemen, Janne schonk me een dankbare blik. Ik glimlachte, maar heel even, want het rare gevoel in mijn hoofd en maag zat me nog steeds dwars. Ik probeerde mijn gedachten uit te zetten en me te focussen op het spel, maar iedere keer als het bijna losliet kwam het terug. Iedere keer als ik rende om een bal te halen, leek ik te struikelen over een denkbeeldig voorwerp dat ergens anders in mijn bewustzijn in de weg lag. Telkens als ik met mijn racket de bal raakte leek mijn lichaam de slag maar half te voelen en iedere keer dat ik me probeerde te concentreren leek iets uit die vreemde stroom van gedachtes me weer af te leiden.
Al tientallen keren had ik mijn hoofd geschud in de hoop dat het zou helpen mijn gedachtes op orde te krijgen, mijn hand langs mijn staart gehaald om te voelen dat ik in het hier en nu was en ik zelf daarover kon besluiten. Toch leek het alsof ik dat niet kon, alsof iemand me langzaam uit deze wereld probeerde te halen, stukje bij beetje en dat maakte me alleen maar zenuwachtig. Vanuit mijn ooghoek zag ik Coach' uitdrukking: Dales: hoofd erbij houden en spelen! Ik verwaarloosde Anne met mijn slechte spel. Een ander gevoel nestelde zich in mijn buik. Zo'n misselijk gevoel dat je krijgt als alles niet lijkt te lukken, en je niemand anders hebt om daarvan te beschuldigen. Ik praatte niet vaak met andere kinderen van mijn leeftijd, ze hadden het altijd over dingen die ik niet belangrijk vond. Zo probeerde ik dan ook de aandacht niet op mezelf te vestigen en te zorgen dat ik zo dan ook niemand teleur zou stellen, inclusief mezelf.
Wanneer Coach op zijn fluitje blies om het einde van de training aan te geven hadden we al verschillende oefeningen gedaan en in verschillende teams rally's gespeeld maar het bleef erbij dat ik ontzettend slecht bezig was. Ik liep snel naar het bankje waar alle spullen lagen en propte snel mij racket in mijn tas, ik haalde mijn hand door mijn staart en liep weg naar de fietsenstalling. Eenmaal daar pakte ik snel mijn fiets en fietste zo snel mogelijk weg van het tennisveld.
Niemand riep me achterna, Coach wond nergens doekjes om en volgens mij had hij wel door dat ik al genoeg straf had gehad. Anne was waarschijnlijk nog steeds boos op me en hoewel ik dat graag zou willen zeggen was ik met geen van hen vrienden. Niet zoals al die meisjes bij mij op school die elkaar knuffels gaven en helemaal gezellig deden enkel om de schijn op te houden dat dat alles was wat het leven inhield. Waarschijnlijk geloofden ze het allemaal maar ik snapte niet hoe mensen iets wat zo doorzichtig is kunnen geloven, willen geloven. Hoe kan je zo leven en niet een keer denken dat het allemaal zo weinig betekende. Maar was ik om dat te zeggen, ik was niet een van hen, nooit geweest ook.

- - - - - - - - - - - - - - - -
Door Stage