078.

Hoe ik uiteindelijk in bed terecht ben gekomen weet ik niet maar de volgende morgen word ik gelukkig zonder kater wakker. Zachtjes schud ik Harry wakker, het is inmiddels al elf uur geweest en over twee uur moeten we in het ziekenhuis zijn. Automatisch verstevigd Harry zijn grip om mijn middel en kruipt hij nog dichter tegen mij aan. Een glimlachje verschijnt op mijn gezicht en een kleine kriebel vestigd zich in mijn buik. Ik had gisteren nooit toe moeten geven dat ik gevoelens heb voor Harry. Nu wordt het alleen maar lastiger om het te onkennen. Zachtjes zucht ik en druk een kusje op zijn haren voordat ik nog een keer aan zijn schouder schud.
“morning” mompelt hij slaperig “moeten we opstaan?” hij opent zijn ogen een klein beetje en kijkt me slaperig aan. Ik kan mezelf niet inhouden en knijp hem zachtjes in zijn wang omdat hij er zo schattig uit ziet. Een ontevreden grom verlaat zijn mond en hij verstopt zijn gezicht tussen zijn armen zodat ik er niet meer bij kan. De krukken en bureaustoel zijn nergens te bekennen dus waarschijnlijk heeft Harry me naar de slaapkamer gedragen vannacht. Dat betekend wel dat ik iemand zijn hulp nodig heb om weer uit deze kamer te kunnen komen. Ik hoop dat ik vanmiddag in het ziekenhuis te horen krijg dat het gips er af kan. Zachtjes sla ik hem tegen zijn arm als ik al overeind zit en hij echt niet wakker wil worden. Met tegenzin draait hij zich op zijn rug en kijkt me met een pijnlijk gezicht aan. Hij heeft duidelijk last van een kater en ik hoef van hem dus geen hulp te verwachten.
“hoe kan je zo wakker zijn, heb je geen last van een kater?” mompelt hij vermoeid en wrijft met zijn handen door zijn gezicht om een poging te doen tot wakker te worden. Ik schud mijn hoofd en probeer zelf uit het bed te klimmen, dan maar naar de woonkamer hinkelen.
“hoe doe je dat, je hebt het meest van ons allemaal gedronken. Ik ben zelfs nog gestopt voordat ik echt stomdronken was en ik heb nog last van een kater” zeurt hij verder maar ik negeer hem en hinkel met moeite de deur uit.

Ergens halverwege de gang kom ik een barkruk op wielen tegen waarmee ik me iets makkelijker kan voortbewegen. Iedereen ligt nog te slapen en waarschijnlijk ben ik de enige die geen kater heeft dus ik besluit maar aardig te zijn en een ontbijtje te maken voor de jongens.
“jij bent ook echt niets veranderd, hoe doe je dat toch altijd om als enige van de hele groep geen kater te hebben terwijl je altijd het meeste drinkt” Ed komt de keuken in gelopen met samengeknepen ogen en zijn hand ligt dramatisch op zijn voorhoofd. Weer haal ik mijn schouders op en wijs naar een plekje op het aanrecht waar ik alvast zes glazen water en zes paracetamol heb klaar gelegd. Dankbaar drukt hij een kus op mijn wang en mompelt alsnog een goedemorgen voordat hij het glas van het aanrecht pakt en de paracetamol zonder moeite naar binnen werkt. Ik steek mijn hand naar hem uit als hij het glas weer op het aanrecht wil zetten en vul het glas weer met water. Hij trekt een vies gezicht omdat hij weet dat ik hem nu ga dwingen om minstens drie glazen water te drinken en daarna krijgt hij alleen maar thee bij het ontbijt. Koffie geef ik niet aan mensen die een kater hebben.
"Zelfs nu je niet praat hoor ik het je nog zeggen" zucht hij en praat mij vervolgens met een verveeld stemmetje na "je hebt een kater omdat je te weinig water in je lichaam hebt. Als je vannacht slim was geweest had je water gedronken voor je ging slapen maar dat heb je niet gedaan dus krijg je geen koffie" trots steek ik mijn duim op omdat hij het heeft onthouden.