Kamp RoomVosjesvalk

De regen spoot naar beneden. Al uren lang viel het zonder ophouden. Romé keek omhoog naar de duistere hemel waar geen eind aan leek te komen.
'We kunnen maar beter een droge plek opzoeken', zei Romé terwijl de regendruppels over haar gezicht stroomden. Haar krullen waren plat langs haar hoofd gaan liggen.
Denise keek om zich heen. Het bos leek al even oneindig als de wolken. Alleen maar zompige ondergronden, bomen en struiken. Romé's voorstel was een onmogelijke taak.
We kunnen een hut maken met takken en hem afdekken met bladeren', bedacht Falco. Materiaal genoeg. Hij pakte een stevige stronk en begon aan het werk.
Met modder en stenen werden de takken op hun plek gehouden. Overal waar mogelijk was werden kleine takjes en bladeren tussen gestopt om het geheel waterdicht te maken. Na twee uur door de modder te hebben gezwoegd stond er iets wat enigszins leek op een schuilplaats. Echt waterdicht was het niet, maar het was beter dan helemaal in de stromende regen te staan. Bovendien beschermde het ze tegen de gure wind die tussen de bomen doorkroop.
Ze nestelden zich dicht tegen elkaar. De natte jassen werden gedeeld. Daar zaten ze dan; wachtend tot de regen over trok. Het duurde de hele avond. Één voor één vielen de kinderen in slaap. En tegen de tijd dat de regel ophield, lag iedereen zachtjes te snurken.
Midden in de nacht schrok Romé wakker. Ze hoorde een takje kraken. Zompige grond maakte geluiden terwijl voeten werden opgetrokken. Er was iemand.
Ze zette zich overeind. Voorzichtig verschoof zij Denise van haar schoot naar dat van Falco.