Chapitre Vingt-et-Un

Amelia Rousseau

Ik snap niet waar Ines zich druk over maakt.
"Dus kaap hem gewoon weg bij dat meisje, hij is vast niet verliefd op haar." Ik trek m'n jas aan en pak m'n tas onder de kapstok vandaan. "En nu ga ik. Daag!" Ik stap naar buiten en duw meteen m'n sjaal wat hoger. Gelukkig is het nog niet donker en kan ik er met de metro naar toe, dan vraag ik straks wel of iemand me terug wil brengen met de auto. De ingang van de metro ligt dicht bij, en binnen tien minuten ben ik al op plaats van bestemming. Het grote uithangbord maakt duidelijk waar de ingang is, en het is er nog erg rustig. Ik maak de glazen deur open en loop naar binnen, door de hal heen, naar achter. Hier hebben we al een keer eerder iets moeten organiseren.
"Amelia!", hoor ik Manon roepen. Ik kijk naar links en loop op haar af. "Hier zijn we", glimlacht ze. In de keuken staan twee koks van alles te bereiden. Étiénne en Alain zijn er ook al.
"Komen Céline en Jean nog?", vraag ik als ik hun aanwezigheid mis.
"Nee, ze zijn beide 'ziek'." Dat laatste zet Étiénne tussen aanhalingstekens omdat we allemaal wel kunnen bedenken dat het wel héél toevallig zou zijn.
"Nou net die twee, hè", lach ik als ik m'n jas uit trek en ophang. "Hoe staat het eigenlijk tussen die twee? Ik heb niet veel meer van ze gehoord, en de laatste keer hadden ze het wel erg gezellig met elkaar." Ik klets met ze als ik ondertussen ook nog m'n kleding aan doe.
"3 keer raden wat die nu aan het doen zijn", reageert Alain.
"Vast op ziekenbezoek bij elkaar, om dan wat speeksel uit te wisselen, zodat ze beide nog zieker worden", maakt Étiénne het sappig.
"Lekker gezellig!", reageer ik sarcastisch.
"En hoe is het met jou en Luca?", vraagt Manon.
"Nog hetzelfde als twee weken geleden. Hij negeert me volkomen. Ik heb hem een keer door de gang gezien, en toen stootte hij hard tegen me aan", zucht ik.
"Oh, nee, Amelia, die zucht. Nu gaan we toch niet weer de hele avond het geklaag en gezwijmel van jullie twee aanhoren?", zegt Alain.
"Alsjeblieft niet!", stemt Étiénne met hem in.
"Waarom niet? Jullie hebben er geen last van", bitst Manon. Alain en Étiénne zuchten en leggen de hapjes netjes op de schaal neer. "Maar meid, je moet Luca uit je hoofd zetten! Je wilt hem echt niet terug hoor!" Ik heb er een hekel aan als mensen mij gaan vertellen wat ik moet doen, en mij beïnvloeden.
"Hmm, ja", mompel ik maar.
"En hoe is het met jou en Raymond?", vraag ik terwijl ik ook alles netjes klaar zet. Manon begint al honderduit te vertellen over haar vriendje wat irritatie oproept bij Alain en Étiénne.

Een uur later is het feest al bezig en loop ik met de schaal tussen de mensen door. Al bijna leeg. Ik kom bij een volgend groepje volwassene die druk in gesprek zijn en bied ze wat aan. Ik zet m'n mooiste glimlach op en een aantal pakken er iets vanaf. De schaal is bijna leeg en ik ga al terug naar de keuken. Alain loopt net langs mij de keuken uit, de zaal in.
"Weet je wat het is? Ik kan Luca gewoon niet uit mijn hoofd krijgen", zucht ik als ik nieuwe hapjes op de schaal leg. Manon, tegen wie ik praat, doet hetzelfde.
"De enige manier is een nieuwe jongen, dus ga eens daten", oppert ze. Ik haal m'n schouders op. "Heb je al een date gehad?"
"Mwah, beetje", antwoord ik.
"Een beetje?"
"Ja, het was niet echt een date maar wel heel gezellig." Ik krijg vanzelf al een glimlach op mijn gezicht.
"Echt? Vertel meer! Hoe heet hij?", vraagt Manon enthousiast.
"Liam", glimlach ik. Gelukkig zijn de jongens er niet bij, en eten rond aan het brengen, want anders gingen ze me zeker de hele avond hier mee lastig vallen.
"Aah, vertel meer! Hoe ziet hij uit? Stoer? Schattig?"
"Aardig, heel lief", antwoord ik. De deur vliegt open en Alain komt binnen met een lege schaal.
"Schiet eens op. Er is geen tijd voor een kletsuurtje", zegt hij. We knikken en pakken onze schalen, om vervolgens weer snel terug te gaan. Ik loop langs de mensen en bied het ze weer aan. Ik leg uit wat het is en wat er in zit, goedkeurend kijken ze me aan.