Keep walking till the end.

Ik loop verloren door de straten van mijn eigen wijk. Het begint al aardig donker te worden, maar dat kan me niet schelen. Het einge wat ik doe is lopen. Straatje in en straatje uit. Ken je dat gevoel dat je echt alleen wilt zijn? En juist dan kom je veel mensen tegen. Dat heb ik nu. Ik laat mijn hoofd naar beneden hangen en zie de straatstenen aan me voorbij gaan. Het is net alsof het niet echt is. Alsof ik hier niet ben. Het lijkt meer op een droom dan op de werkelijkheid. Maar helaas voor mij is dit levensecht. Iedereen op straat kan zien dat ik veel aan mijn hoofd heb. Maar niemand zal iets vragen. Er vliegen tientallen gedachten door mijn hoofd. Alleen beleef ik het niet. Ik ben druk in discussie met mezelf. Over alles wat er de laatste tijd is gebeurd. Over wat ik voel en wat ik hoor te voelen. Het is zo vermoeiend.. Tegen jezelf vechten. Je wilt tegen je gevoelens ingaan. Je wilt niet accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn. Maar ik hoor of zie mezelf niet vechten tegen alles wat me dwars zit, ik voel het alleen. Het doet zo ongeloofelijk veel pijn. Het is net alsof je vanaf een afstandje naar jezelf staat te kijken. En je kunt er niets tegen doen..

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen