Kanker verziekt je taal!

De actie
Kanker. Moet je je indenken dat jíj het krijgt. Je wordt kaal en kotsmisselijk van de medicijnen. Hondsmoe. Je mist een arm of een been omdat de kanker dat heeft opgevreten. En straks missen we jóú. Voor Richelle en haar ouders is het werkelijkheid. Zij gaat dood aan kanker. Daar valt niks meer aan te doen. En nóg zijn er mensen die het woord ‘kanker’ heel anders gebruiken. In bijna elk zinnetje dat ze zeggen. Of als scheldwoord. Richelle ergert zich er dood aan. En zij niet alleen. Dus: STOP ermee. Nu. Kanker verziekt je taal!

RiLaX betekent: Richelle Laurijsen zegt ‘STOP’. Al sinds ze kleuter was, heeft ze een bijzonder gevoel voor recht en onrecht. Voor wat oké is en wat niet. Verdriet van anderen kan ze moeilijk aanzien; op de kleuterschool troostte ze ieder huilend kind.

Richelle heeft altijd een hekel gehad aan het schelden met het woord ‘kanker’. Vooral toen ze zelf ziek werd, viel het haar op hoe vaak mensen het doen en hoe kwetsend dat kan zijn. Niet alleen voor iemand die kanker heeft, maar ook voor iedereen die familie, een vriend of een kennis heeft met kanker. Of iemand die aan kanker is doodgegaan.

Daarom is ze begonnen met deze actie. Het woord ‘kanker’ moet verdwijnen als scheldwoord. Om te beginnen op haar eigen school. En uiteindelijk overal. We hebben het zelf in de hand. Jij kunt vandaag beginnen!

Over Richelle
Richelle Laurijsen wordt op 11 december 1992 geboren in Harderwijk. Ze groeit op tot een vrolijke peuter die graag naar de peuterspeelzaal gaat en altijd het gezelschap van andere kinderen opzoekt. Zelf blijft ze het enige kind van haar ouders Menno en Hélène.

Als kleuter al krijgt ze wat mee van de ‘gekte’ die veel meisjes van met paarden hebben. Ze gaat paardrijden, houdt dat een paar jaar vol en doet intussen ook aan tennis en badminton. Water oefent veel aantrekkingskracht op haar uit, vooral tijdens vakanties.

Richelle kon van jongs af aan al niet stil zitten als ze muziek hoorde, deed als kleuter nog een poosje aan ballet en kon tot voor kort zelfs met krukken of zittend in de rolstoel nog gaan swingen. Zo jammer dat het nu dus echt niet meer gaat. Richelle was ook gek op een weekje naar de sneeuw om te skiën. Ze stond al met drie op de latjes en heeft dit de afgelopen twee winters echt gemist. En als het haar gegeven is zou ze zelfs in januari met lotgenoten nog graag een keer gaan, deze keer echter om op één ski naar beneden te kunnen glijden.

Het begin van de basisschool verloopt minder voorspoedig. Richelle zet zich voor honderd procent in, maar kan niet goed meekomen en mist aansluiting met de andere kinderen. Gelukkig ontdekt een oplettende leraar dat er meer aan de hand is. Richelle blijkt hinder te hebben van dyslexie en van ADD – de ‘zachte’ vorm van ADHD. Op advies van de school gaat ze naar een school voor bijzonder onderwijs. Daar doet ze het prima en bloeit ze weer helemaal op.

Zó goed zelfs dat ze na de basisschool kan instromen in het reguliere vmbo – vrij uitzonderlijk en een grote prestatie. Tegelijk vindt ze een sport die bij haar past: hockey. Niet dat ze er nou steengoed in is, maar ze heeft er een hoop lol in. Als ze net een poosje bezig is, krijgt ze pijn in haar linkerbeen. Een tik met een hockeystick? Overbelasting? De huisarts stuurt haar door naar het ziekenhuis in Harderwijk. Een oplettende arts ontdekt op een röntgenfoto iets wat waarschijnlijk botkanker is.

Richelle en haar ouders worden doorgestuurd naar het LUMC, het academisch ziekenhuis in Leiden. Daar krijgt ze een zes chemokuren, een operatie (er wordt op de plaats waar de tumor zat donorbot in haar been gezet) en hierna volgen nog 8 chemokuren. Eind 2008 is dat achter de rug, maar dan begint de spanning van controles. Controles die nog jaren duren: pas na vijftien jaar zou Richelle ‘schoon’ zijn, vrij van kanker.

Maar zover komt het niet.... Richelle had er al een voorgevoel van en dat blijkt te kloppen. In april ontdekken de artsen dat ze opnieuw kanker in haar been heeft. Ze zou drie zware en drie lichtere chemokuren vlak na elkaar moeten krijgen. Na één zware chemokuur werken Richelles nieren niet goed meer, en moet de behandeling worden gestopt.

Er is dan nog maar één mogelijkheid: Richelles been amputeren, recht door haar knie. Maar ook dat helpt niet. De kanker zit in haar bloed en verspreidt zich zo door haar hele lichaam. Bestralen of een chemokuur kan niet meer. Een experimenteel medicijn geeft haar mogelijk iets meer tijd en zorgt er misschien voor dat ze iets minder last heeft van pijn. Maar Richelle vecht door, voor de actie en voor zichzelf.

En als wonderen bestaan…
Maar Richelle is jammer genoeg overleden op 21 november om 13.45 ...

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen