Zoveel soorten van verdriet,
ik noem ze niet.
Maar èèn, het afstantdoen en scheiden.
En niet het snijden doet zo'n pijn,
maar het afgesneden zijn.

Nog is het mooi, 't geraamte van een blad,
vlinderlicht rustend op de aarde,
alleen nog maar zijn wezen waard.

Maar tussen de aderen van het lijden
niets meer om u mee te verblijden:
Mazen van uw afezigheid,
bijeengehouden door wat pijn
en groter wordend met de tijd.

arm en beschaamt zo arm te zijn.

hoe mooi was dat??

xx esie

p.s vinden jullie hem mooi of lelijk??

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen