RIP Cigdem
Vorig jaar startte je bij ons op de hogeschool. Je had zoveel moed ondanks alles wat je had meegemaakt. Dan kwam er het nieuws dat je voor de tweede keer leukemie had. Net voor de examens moest je met school stoppen zodat je kon genezen. Chemo was zwaar maar je gaf niet op. Je moest en zou er terug doorkomen en weer naar school gaan. Je hebt gevochten zoveel je kon. Chemo bleek uiteindelijk niet te helpen. De kanker ging maar niet weg. De dokters konden je een donor geven. Het was bang afwachten of je die zou aanvaarden of verstoten. Even later kwam het goede nieuws dat je hem aanvaardt had. Je zou snel weer beter worden en na enkele weken mocht je het ziekenhuis weer verlaten.
Je was zo blij dat je weer naar huis mocht. Tegen dat wij afstudeerden zou je opnieuw kunnen beginnen met school en van thuis uit zou je via internet de lessen bijhouden. Je was verloofd en zou gaan trouwen. Je had al een verlovingsfeestje achter de rug met je familie maar het werd je niet gegund. Je hoestte veel en kon nog moeilijk ademen. Radeloos besloot je weer naar het ziekenhuis te gaan. Daar stelden ze een longinfectie vast. Enkele dagen later hebben ze je in coma gelegd. Van toen ging het bergaf. Je ademde steeds minder zelfstandig. Donderdag kon je niet meer zelf ademen en besloten de dokters als je voor vrijdagochtend niet zelf ademde dat ze de machines zouden verwijderen. Vrijdagochtend kwam en je ademde nog steeds niet zelf. De dokters hielden voet bij stuk hun besluit en even later stierf je.
Je was altijd een vrolijk meisje en verloor nooit de moed.
Ik herinner me nog hoe je zei dat we veel fruit moeten eten want dat is gezond. We moesten ons goed verzorgen zodat we niet snel ziek zouden worden.
We zullen je steeds herinneren als een dapper meisje die zich niet gewonnen gaf, die vocht tot op het laatste moment. We gaan je missen, Cigdem.
Er zijn nog geen reacties.