Vanmenkarin!
Wacht!”Ze schreeuwt zowat de longen uit haar lijf terwijl ze op naar gitzwarte naaldhakjes achter de jongen aanliep. Haar gitzwarte haar danste op haar zo breekbaar uitziende schouders. De wind liet haar sierlijke jurk even zwieren. De lange jongen met bruin, warrig haar dat door de gietende regen van net over zijn ogen hing keek op. Hij draaide zich een kwartslag en keek het meisje aan. Ze vloog in zijn warme, veilige handen. De jongen tilde zijn meisje op terwijl hun lippen samen smolten…
Na een passionele kus van minstens 5 minuten lieten ze elkaar weer los. Ze staren in elkaars ogen. Wetend dat dit het was. Dit was het dan? Was dit dan het afscheid? Scheiden hun wegen zich hier?
Alsof de regen met hun meevoelde begonnen dikke, regen druppels de hemel te verlaten om op de grond te landen, om iedereen drijvend nat te maken. De jongen staarde zijn meisje aan. Dit kon hun einde toch nog niet zijn?
Afwachtend op wat er ging gebeuren keek het meisje recht in de jongen zijn ogen. Zijn o zo helder bruine ogen, hopend dat ze daar het antwoord op al haar vragen daar in zou vinden.
Helaas voor het meisje. Zijn ogen Verraadde geen énkele emotie. Ze keken doelloos en dof. Ze leken zo wazig, alsof hij elk moment in huilen kon uitbarsten.
Het meisje dacht het nog maar net, of de tranen rolde al van de jongen zijn wangen af. Heel voorzichtig pakte ze zijn donkergetinte kin vast. Haar hand legde ze liefdevol op de wang van de jongen. Met veel zorgvuldigheid veegde ze de tranen van zijn wangen af. “Dit is geen afscheid, dit is slechts een vaarwel.”Fluisterde ze oprecht. Ondanks het noodweer waar de twee zich in verkeerde, was ze duidelijk te verstaan.
De jongen keek recht in haar ijzige blauwe ogen die hij altijd al zo mooi had gevonden bij haar. Hij legde zijn donker getinte arm om haar slanke middel heen. Haar mooi bij elkaar opgestoken haar viel prachtig voor haar blanke gezicht heen, haar prachtige donkerblonde haar, waar hij uren mee kon spelen. Haar make-up was door de hevige regenbui helemaal uitgelopen, wat haar niet minder mooi maakte. In zijn ogen was ze perfect. Verlangend staarde hij naar haar kersenrode lippen die hij maar al te goed kende. Zijn verlangens overmeesteren zijn verstand. Deze keer laat hij zijn hart spreken. Hij duwt haar zacht tegen de met mosbeklede muur aan. Zacht streelt hij over haar zijde zachte huid heen. Zo zacht als satijn. Ze weet hem altijd opholt te laten slaan, gewoon door haar púre schoonheid. Haar perfectie. Waarom zou dit verkeerd zijn? Waarom zou hij zich nog maar iets van iemand anders aantrekken als hij zo’n schoonheid als haar bij zich heeft!? Hij sloot zijn ogen toen zijn lippen nog minder als twee centimeter van de hare verwijderd zijn. Net wanneer zijn lippen de hare zacht raken, klinkt er een harde knal, gevolgd door een lichtflits die ze allebei zo duidelijk door hun gesloten oogleden konden zien. Zich niks aantrekkend van de gietende regen, noch van het gebliksem en gedonder, zoenen ze elkaar. De jongen laat zijn tong over haar lippen glijden, net op het moment dat ze haar lippen opent horen ze allebei een geluid. Geschrokken kijken ze op. Een oudere jongen pakt de jongen vast. In een taal die het meisje niet kon verstaan begint de oudere jongen tegen háar boy te schreeuwen. De tranen lopen over de jongen zijn gezicht. Dit kan niet waar zijn! Hij geeft haar vluchtig een kus. “Het spijt me.”Fluisterd hij zacht. Hij moet haar achter laten. Hier.. Hier in Nederland, voor haar eigen best wil. Onbegrijpend staart het meisje de jongen aan. “Wat..hoe?”Vragen.Zo veel vragen komen er bij haar op. Maar een antwoord? Née op geen van al haar vragen weet ze een antwoord. “Het is zo als je zelf zei.. Dit is geen afscheid, het is slechts een vaarwel.”Zegt de jongen. “Voor nu dan toch.”Vervolgt hij zijn zin op fluistertoon. Ze kon haar oren niet geloven. Een traan verliet haar ooghoek. “Wacht op me. Alsjeblieft. Ik kom terug.”Fluisterd hij smekend. Het meisje draaide zich om. De tranen lopen over haar blanke wangen heen. I can’t say goodbye..
Er zijn nog geen reacties.