De dag waarop mijn TH-fanschap eindigde..

Het was een normale dag. Ik stond op, voelde me goed. Op school ging het prima. Een 7.1 voor geschiedenis. Mijn vriendinnen en ik hadden de grootste lol. Zoals altijd. Ik voelde me goed. Na school, die een uurtje eerder eindigde, ging ik naar de boekenwinkel. Ik wou een boek bestellen dat ik al zo lang wou hebben. Ik keek natuurlijk eerst even bij de tijdschriften. Vaste prik, even de Bravo checken op Tokio Hotel nieuws. En ja! Er was nieuws. Met een sneller kloppend hart ging ik naar de juiste pagina. Bij het zien van de eerste foto vertraagde mijn hart. Wat was dit? Een extravagant geklede paradijsvogel, waarschijnlijk homo, op de schoot van Bill Kaulitz. Bill Kaulitz met zwarte dreadlocks en een onzuiver hoofd. Mijn ogen raasden over de tekst. Feestje, druk, stalkers, vrij. Blabla was alles wat ik las. Onderaan zag ik nog een foto. Mijn hart stond nu bijna stil. Tom met een zwarte lippiercing, zwarte haarband en ingevlochten zwart haar. Zoals zijn idool Samy Deluxe. Ik rilde ervan. Waar was de leuke Tom gebleven? Naast de foto stond een tekstje over het nieuwe album. In september pas! ‘Houden ze me nu aan het lijntje?’ dacht ik direct. Volgends een redacteur van de Bravo was de nieuwe sound heel anders en explosief. Geen Durch Den Monsun meer te herkennen. Ik zuchte. Waarom dachten ze nou eigenlijk dat ik fan was geworden? Om de muziek die maakten, Durch Den Monsun. Ik sloeg het tijdschrift dicht, liep met tranen in mijn ogen verder en vermande me.
Later thuis was het eerste wat ik deed, vol walging de eerste posters van mijn wand scheuren. Ik heb het gehad. Ik hoef ze niet meer. Ook al is hun oude muziek nog zo leuk. Ook al zijn de herinneringen geweldig. Nu niet meer. Het is over. Ik ben officieel geen fan meer.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen