Hanne's Blog.
Het is raar, hoe wij als fans hopeloos 100den brieven schrijven, al onze gevoelens neergepend op een papier. Opgestuurd met een prior , om zeker te zijn dat hij aankomt. Maar diep vanbinnen weten we, dat hij waarschijnlijk toch niet gelezen wordt door jullie. wat is het dan, wat doet ons die brieven schrijven, als we toch weten dat de kans té klein is. En als je ze dan leest, dan heb je al die brieven, met zoveel gevoelens, en wij die niets van jullie gevoelens af weten. Bijna niets, we zien jullie wel glunderen op het podium; maar wat gaat er door jullie hoofd. Als je nog maar eens een fan wordt afgevoerd door de security, als je 'ons' ziet wenen. Ja 'ons'. Jullie fans beschreven als een 'hen'. Wij beschreven als 'ons'. Wij kennen jullie elk als een apart persoon, maar wij, zijn een 'ons'. We moeten alles samen doen, omdat jullie zouden reageren. Een persoon die schreeuwt is niet genoeg, we moeten samen schreeuwen. Een persoon die weent gaat niet, we wenen allemaal. En die 'ons' zijn samen sterk, maar niet sterk genoeg, om jullie onbereikbaarheid, bereikbaar te maken. En dat wil ik ook niet. Het zou niet speciaal meer zijn, moest ik vanaf nu in mijn auto kunnen stappen, naar hamburg rijden aanbellen, en binnenkomen bij jullie. Het is een droom, en zo zou ik het graag houden. Want.. Waarnaar moet ik anders verlangen? waarnaar moet ik anders mijn gevoelens in brieven opsturen? Het is voor mij genoeg, als ik een blik krijg. Een kleine glimlach vanaf het podium, die waarschijnlijk niet voor mij bedoeld is, maar voor het meisje dat achter mij staat, maar dat moment neem ik dan op, en denk 'hij keek naar mij'. Ik zal het moment voor eeuwig koesteren, de herinnering zal blijven, maar jij, bent het daarna als direct vergeten. Zovele meisjes, heb je gelukkig gemaakt, door maar even een blik te werpen. En ik zie mezelf als mama, mijn kinderen al mijn posters tonen, praten over concerten.. Mijn ogen zullen glunderen, tranen zal ze vullen, & zij zouden zeggen 'mamaaaa, wat een domme muziek is dat!'. En ik zal blijven staren naar een poster van jullie, en een traan zal langzaam vallen. Net zoals het gebeurde bij mijn moeder..
(c) Hanne D. ; ja je bent zielig asje dit Kopieert zonder mijn naam erondr (= .
Er zijn nog geen reacties.