In Mijn Geheugen Gegrift
In mijn geheugen gegrift
Ken je dat gevoel van pure angst? Dat gevoel dat je hebt als je denkt dat je dood gaat, dat dit het einde van je leven is? Dat gevoel had ik die dag. Die ene dag die in mijn geheugen gegrift staat.
Het was 14 november, ongeveer 10 voor 9. Ik zat bij Frans. Buiten scheen het zonnetje, niet heel fel, maar hij deed zijn best om door de dikke wolkendeken heen te breken. Iedereen zat aandachtig te luisteren naar wat de docente aan het uitleggen was. Iedereen, behalve ik. Ik zat met mijn gedachten bij wat er gisteravond en vanochtend was gebeurd. Mijn vader en moeder waren samen weg geweest. Ik was (zoals zo vaak) alleen thuis geweest met mijn jongere broertje en zusje (Sanne van bijna 10 en Gijs van 7). Het zijn schatjes, echt waar, maar soms halen ze het bloed onder mijn nagels vandaan. Gisteravond bijvoorbeeld. Mijn ouders gingen om ongeveer half 6 weg. Ze zouden ergens wat gaan eten en daarna bij vrienden langs gaan. Mijn moeder had me beloofd dat ze om half 1 weer terug zouden zijn, maar ik wist bijna zeker dat ze dat niet zouden zijn. Ze houden zich namelijk nooit aan de afgesproken tijden. Maargoed, Mijn ouders waren dus weg en ik zou eten klaarmaken voor mijn broertje, zusje en mezelf. Ik had bedacht dat spaghetti wel lekker was. Om 6 uur begon ik met het eten en mijn broertje en zusje waren bij de buurjongetjes aan het spelen. Om half 7 was de spaghetti klaar, was de tafel gedekt, en ging ik mijn broertje en zusje bij de buren halen. Ik belde bij de buren aan en de buurman deed open. Ik zei dat ik mijn 2 lieve kleine schatjes kwam ophalen voor het eten. De buurman keek me raar aan. Hij zei dat hij geen idee had waar ik het over had en dat mijn broertje en zusje niet bij hun thuis waren. Ik was stomverbaasd en geschrokken tegelijk. Ik bedankte de buurman en ging even bij de andere buren kijken. Ook daar zaten ze niet. Gelukkig had mijn zusje mijn oude mobiel gekregen en had ze me beloofd dat ze die altijd mee zou nemen als papa en mama weg waren. Ik ging naar binnen en belde mijn zusje op haar mobiel. Gelukkig nam ze op. ik vroeg waar ze zaten en ze wist me te vertellen dat ze in de straat onze oom en tante tegen waren gekomen en dat ze mee waren gegaan om met hun nieuwe katje te spelen. Ik hing op, zette de pan met spaghetti nog even op het vuur en fietste naar mijn oom en tante. Gelukkig, daar zaten ze. Ik nam ze mee naar huis en daar zette ik ze snel aan tafel. Ik pakte de spaghetti van het vuur en zette de pan op tafel. De eerste opmerking die Gijs maakte was: 'Gatver dat eet ik niet hoor! Dat is hartstikke ranzig!' Ik had kunnen verwachten dat hij dat ging zeggen want hij lust helemaal niets. Behalve pannenkoeken en patat dan. Ik gaf hem een heel klein beetje en beloofde hem dat als hij zijn hele bordje leeg zou eten hij een lekker toetje zou krijgen. Ik had namelijk chocoladevla voor ze gekocht. De eerste twee happen at hij braaf op maar bij de derde begon het gezeur alweer. Sanne zat er zwijgend bij toe te kijken. Ze had haar bord al leeg. Gelukkig was zij niet zo'n zeur met het eten. Gijs zat te knoeien met zijn eten en na 5 minuten zat zijn hele trui onder de spaghetti saus. Ik begon een beetje aangebrand te raken omdat hij altijd zit te klooien met zijn eten en ik hem nu straks ook nog onder de douche moest zetten voordat ik hem naar bed kon brengen. Toen ik zei dat ik zijn gedrag echt zat was en dat hij moest gaan eten, begon hij te huilen. Ik had het kunnen verwachten. Ik had niet zo onaardig moeten zijn, maar hij had ook gewoon zijn eten kunnen eten. Maargoed, Gijs zat nogsteeds te knoeien met het eten en toen ik hem bij zijn arm pakte om hem op de gang te zetten, begon mijn zusje zich ermee te bemoeien. 'Je moet van hem afblijven jóh! Je doet hem pijn! Als je hem nu niet loslaat dan bel ik papa!' Ik probeerde rustig tegen haar te zeggen dat ze zich niet zo aan moest stellen maar ze werd alleen nog maar woedender. Ze schold me uit voor 'vieze vuile tering slet', 'tyfus snol' en nog een paar woorden waarvan ik niet wist wat ze in het hoofd van een 9 jarig meisje doen. Ik liet het allemaal over me heen komen en bleef heel rustig. Ik ruimde de tafel af (ookal lag het bord van Gijs nog bijna helemaal vol), pakte de vla en schaaltjes en deed ze lekker vol. Gijs en Sanne genoten van de chocoladevla en gelukkig hielden ze zich rustig. Toen we klaar waren met het toetje ruimde ik de tafel verder af, zette de vaatwasser aan en zette Gijs onder de douche. Ik legde hem in bed maar hij wou per se dat ik hem een verhaaltje voor zou lezen. Ik zei dat het nu echt al veel te laat was en dat hij eigenlijk al een half uur op bed zou moeten liggen. Hij wilde niet naar me luisteren en begon te schreeuwen en te huilen als een gek. Na ongeveer een halve minuut kwam mijn zusje naar boven met de telefoon in haar hand. Ze zei tegen papa (of mama, ik weet niet wie ze aan de lijn had) dat ik Gijs had uitgescholden voor 'Kanker kind', tyfus jochie' en nog een paar minder vriendelijke woorden. Ik voelde de tranen opkomen want ik wist dat Sanne dat alleen maar zei omdat ze wou dat ik straf zou krijgen. Ze gaf me de hoorn en meteen klonk de woedende stem van mijn vader door de hoorn. Na een preek van 5 minuten met de informatie dat ik 1) waardeloos ben, 2) een vreselijke dochter en zus ben, 3) dat ik nu echt Gijs moest gaan voorlezen omdat ik anders echt diepe problemen zou hebben en 4) dat het hier niet bij zou blijven, stroomden de tranen over mijn wangen. Toen mijn vader klaar was met het geschreeuw en gepreek hing ik op, las Gijs een verhaaltje voor en liep naar beneden. Sanne zat America's Next Topmodel te kijken en ik zei dat ik naar bed ging. Ik was helemaal kapot van alle verwijten die ik naar mijn hoofd had gekregen van mijn bloed eigen vader en ik was doodsbang voor wat hij morgen zou zeggen dat ik alleen nog maar wou slapen. Ik gaf Sanne een kusje op haar voorhoofd, vertelde haar dat ze om kwart over 9 naar bed toe moest en ging naar boven. Ik had grote moeite om mijn t-shirt uit te trekken want ik had een grote blauwe plek op mijn arm. Die ik had overgehouden aan maandag avond, toen mijn ouders terug kwamen van vrienden en mijn vader me uit mijn bed trok om half 2, me de trap af sleurde en op de overloop een keiharde klap gaf omdat ik zogenaamd mijn zusje had geslagen. Maargoed, toen ik eindelijk in bed lag, kon ik natuurlijk de slaap niet vatten. Ik pakte een boek, begon te lezen en voor ik het wist lag ik te slapen. Vanochtend toen ik opstond was ik doodsbang. Ik wist dat dit geen fijne ochtend zou worden. Toen ik beneden kwam om te ontbijten zaten mijn ouders er, zoals gebruikelijk, al. Mijn moeder had de tafel gedekt en er stonden drie borden en warme broodjes. Ik ging aan tafel zitten naast mijn moeder en zoals ik al verwacht had begon het gepreek van mijn vader gelijk al. Ik luisterde maar met een half oor en toen mijn vader uitgepraat was, en ik niet meteen reageerde, kreeg ik een enorme klap in mijn gezicht. Mijn vaders hand brandde op mijn wang en ik voelde mijn nog net niet verteerde warme broodje van daarnet omhoog komen. Mijn moeder schrok en zei tegen mijn vader dat ze het er niet mee eens was dat hij mij zo'n harde klap had gegeven. Mijn vader stond op, liep naar mijn moeders stoel en trok haar aan haar haren omhoog. Hij sleurde haar mee naar de gang en gooide de deur achter zich dicht. Ik hoorde een doffe klap en een schreeuw van mijn moeder. Ik wist wat er gebeurde in de gang. Ik was niet achterlijk! Ik kon het niet meer hebben. Ik pakte mijn Ipod en rugtas en liep naar mijn fiets. Ik moest 9 kilometer naar school fietsen en het was maar 2 graden en ik had geen jas aan maar het maakte me niet uit. Voor geen goud ging ik die gang in. De hele weg naar school had ik alleen maar gehuild en naar de muziek die uit mijn oortjes kwam geluisterd. Opeens hoorde ik mijn naam. Ik keek om me heen en merkte dat de hele klas me aanstaarde. Ik had geen idee waarom. Opnieuw hoorde ik mijn naam en ik merkte dat er zojuist een vraag aan mij gesteld was door de docente frans. Ik had geen idee waar ze het over gehad had en zei versuft: 'Ja, wat is er?' De hele klas moest lachen, de hele klas, behalve de docente natuurlijk. 'Ik vroeg je om de hij-vorm verleden tijd van het werkwoord habiter.' zei ze ongeduldig. Ik dacht na en had echt geen idee wat het zou kunnen zijn. Ik had de hele uitleg gemist. Natuurlijk had ik weer niemand naast me zitten die het me kon influisteren want ik zat alleen. Ideetje van mijn mentrix en mijn vader. 'Uuhm, Sorry mevrouw maar ik weet het niet' zei ik enigzins beschaamd omdat iedereen me zo aan zat te gapen. Ze keek me geërgerd aan en gaf toen de beurt aan iemand anders. De rest van de les heb ik een beetje zitten suffen. Ik heb nog geprobeerd op te letten maar alles wat de docente uitlegde ging er bij het ene oor in en bij het andere er weer uit. Ik was dan ook opgelucht toen de bel eindelijk ging. Jammer genoeg was het nog geen pauze en hadden we nog een blokuur Nederlands. Ik moest zo nodig naar de toilet dat ik dat toch maar even snel tijden de les wisseling deed. Toen ik de WC's binnen kwam en ik mezelf in de spiegel zag kwam ik er pas achter hoe vreselijk ik er eigenlijk uitzag vandaag. Ik had een enorm rood/blauwe handafdruk op mijn wang staan, mijn ogen waren rood doorlopen van het vele huilen en er gingen donkere blauwe kringen onder. Ik schrok een beetje en bedacht dat ik misschien het volgende uur beter kon spijbelen. Voor Nederlands hadden we onze mentrix en ik wou niet dat ze iets doorkreeg. Nog geen 5 seconde nadat ik dat bedacht had, bedacht ik me dat ik dat maar beter niet kon doen als ik niet nog meer problemen wou. Ik haalde mijn mooie, lange donkerblonde haar dat tot de onderkant van mijn rug rijkte uit de staart en hoopt zo een beetje de handafdruk te verbergen. Het werkte niet zoals ik gehoopt had maar er was niets anders aan te doen. Ik ging nog snel eventjes plassen en liep toen naar de les. Ik was net optijd binnen. Mevrouw de Jong wou net met de les beginnen. Toen ik binnen kwam keek ze me nogal bezorgd aan. Ik probeerde zo gelukkig mogelijk te lachen en haar blik te ontwijken. Toen ik zat begon ze met haar uitleg en ik snapte er helemaal niets van. Het ging over het overgankelijk werkwoord, ofzo. Toen ze klaar was met de uitleg mochten we zelfstandig aan de opdrachten die ze net had opgegeven werken. Ik begon en porbeerde er het best van te maken. Gelukkig waren de eerste drie opdrachten grammatica want daar was ik goed in.
Er zijn nog geen reacties.