Wat deze periode bij mij teweeg brengt.

Ik wil heel graag kwijt, waar ik zo vaak aan denk rond de kerstdagen. Als ik terugblik op het jaar. Zo ook nu en dit kwam er uit.


Hoe komt het toch,
Dat we van te voren zovaak zeggen:
"Als dit gebeurt, dan reageer ik zo."
Dit zeggen we dan zo stellig,
Misschien dat we er zelfs in geloven?
Maar als het je overkomt,
Dan blijkt alles in een keer anders te zijn.
En je stelling blijkt niet meer te kloppen.
Waarom is het voor ons mensen
Zo moeilijk om te zeggen:
"Als dat me zou overkomen, dan zou ik niet weten hoe ik zou reageren."

Waarom beweren wij er altijd voor iemand te zijn,
Zelfs als je weet dat dat niet mogelijk is.
We blijven maar proberen,
Om de perfecte persoon, de perfecte vriend/vriendin te zijn.
Maar perfectie bestaat niet.
Waarom willen we daar dan zo graag in geloven?
Is het dan zo moeilijk om tevreden te zijn met de fouten die we hebben?
Is het werkelijk zo zwaar om daar mee te leren leven?

Waarom stellen we altijd zulke hoge eisen aan anderen?
Waarom stellen we die aan onszelf?
Waarom kunnen we niet gewoon waarderen wat op ons afkomt en verder naar niets verlangen?

Dit alles zit mij dwars
En toch maak ook ik me hier aan schuldig,
Ik weet van mezelf dat ik perfectie wil, ook al ben ik me er van bewust dat het niet mogelijk is.
Ook ik wil alles zo graag goed doen, ook al houdt dat in dat alles fout gaat.
Maar waarom willen we dit allemaal eigenlijk?
Zijn dit niet de redenen waarom alles eigenlijk misgaat? Houdt dit niet in dat we dat wat we hebben, vernietigen?
Steeds vaker hoor ik verschrikkelijke verhalen en weet ik dat ik o zo tevreden moet zijn met mijn leven en dat ik niet mag klagen, en toch klaag ik. Ik ben me ervan bewust dat ik me schuldig maak aan dingen waaróver ik klaag. Waarom is het zo moeilijk om te veranderen?

En waar komen al die twijfels toch vandaan?
Zoveel mensen staan hierbij stil en er zullen ongetwijfeld een aantal mensen het met mij eens zijn, maar toch kunnen we het niet veranderen. Het zit nu eenmaal in onze aard. En waarom kunnen we dáár dan eigenlijk weer niet mee leven? Waarom denken we daar dan weer allemaal over na?

Hoe meer ik hieraan denk, des te meer vragen krijg ik. En des te bewuster wordt ik van het feit dat ik zo veel al geleerd heb, en toch nog zo veel te leren heb. Over dingen die me interesseren, die kleine dingen, daar kan ik over zeggen: "Ik weet er veel vanaf." Maar aan het einde weet ik eigenlijk nog niets, want er valt zo veel te ontdekken, zo veel te leren. Het zal onmogelijk zijn om alles te weten, en dat hoeft ook niet. Zolang ik met dit alles maar kan leren leven en tevreden kan zijn met hoe alles momenteel gaat. Want eigenlijk ben ik heel gelukkig en hoor ik niet te klagen.

Fijne feestdagen en een gelukkig nieuwjaar allemaal!
xoxo Nicole

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen