Ik voel me alleen, en toch begint nu mijn leven pas echt!
Ik heb graag de 'controle'. Haha, controle over wat?!
Over het ophangen van de was? De controle over hoe het lepeltje in mijn koffiemok zit?! De 'controle' over mijn lijf?! Eigenlijk kan ik best lachen nu als ik denk aan het hebben van de controle.
Eigenlijk hebben we nergens daadwerkelijk controle over, het leven zelf loopt iedere minuut anders dan ik dacht. Ik kan best de controle hebben over mijn eigen geld, over het behouden van mijn baan, over het behalen van mijn diploma, over mijn beestjes. Maar 'controle' is zo'n raar iets in de breedste zin van het woord.
Vanbinnen voel ik mij alsof ik in één klap alle 'controle' verloren ben over mijn tijd. De tijd die ik dagelijks in deel. In werk, in vrienden, in familie. En bij dat laatste woord krijg ik het warm.
Familie is voor mij vooral mijn moeder. Ja, mama's kindje!
Dé vrouw, mijn moeder die letterlijk bijna iedere minuut van mijn leven heeft meegemaakt, en nog steeds meemaakt, alleen niet meer van dichtbij. Héél dichtbij, 5 minuten rijden met de auto.
Mijn moeder zit nu sinds 01-01-2020 in Spanje, voorgoed..
In mei 2019 vertelden mijn ouders (mijn moeder en 'stief' vader);
"Wij gaan het huis verkopen". Ver weg hoorde ik: "Spanje"..
Ik heb het einde niet eens volledig gehoord.. Ik was direct verdoofd, verdoofd door kwaadheid, intens verdriet. De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Verhuizen? Mijn moeder? Zonder mij? Zo ver?! HUH?!
Mijn zusjes en ik waren het met elkaar eens dat het geen 'juist' moment was. Mijn jongste zusje heeft haar gevoel direct heel duidelijk uitgesproken. Mijn middelste zusje en ik..... vonden troost in elkaars armen op de badkamer. Mijn moeder wilden ons komen troosten, ze wilden weten wat ík dacht. Ik vertelde haar enkel: "ik krijg dit niet verwerkt mama! Ik heb geen gezin niets, geen partner, geen kinderen. Ik blijf alleen achter! En jij bent nog geen 50 jaar".
Maar goed, waarom zou zoiets ook leeftijdsgebonden moeten zijn toch? Ik ben niet lang daarna, naar mijn eigen huis gegaan. Uit woede, uit verdriet. Ik verloor mijn controle over de emoties en wist anders niet wat ik zou of moest doen dan even naar mijn beestjes gaan.
In de loop van de maanden heb ik veel getwijfeld. Moet ik nu juist meer met hun zijn dan anders? Minder? Al met al kwam ik er alsnog bijna dagelijks. Tot het einde!
Grotendeels van hun spullen werden verdeeld onder ons, onder de familie en vrienden. Natuurlijk ben je hier blij mee, zo blij dat je even vergeet wat er te gebeuren staat.
28-12-2019;
Het hele huis in Tegelen is leeg, klaar voor een nieuwe bewoner, een nieuw leven. "Thuis was hier".
Nu komen pap en mam bij mij logeren voor 2 nachten. "Yes!". Nog even quality time, even samen.
Gezellig was het absoluut, warm, liefdevol zoals altijd. Pap had besloten de laatste nacht bij mijn zusjes te gaan slapen (zijn eigen dochters). Dit was natuurlijk ongelofelijk lief en gelukkig ook maar want dan hadden zij ook nog even tijd met hun vader. Even samen en alleen. Net zoals mam en ik de laatste nacht. Ik heb heerlijk naast mam in bed geslapen, dit voelde heerlijk als vanouds hoe gek ook op je 28e haha.
31-12-2019;
Mam en ik doen nog een ritje, ik breng haar naar Heerlen. Eerst even naar Kerkrade naar mams nichtje. Dit was een emotioneel moment, logisch. Zij zijn als zusjes. We nemen afscheid en gaan naar opa en oma. Hier vierden mijn ouders Nieuwjaar met de familie, ik had andere plannen gemaakt.
Mijn plannen waren voor mijzelf al maanden duidelijk. Ik wilde alles behalve een emotioneel Nieuwjaar mee maken! Sterker nog, ik wilde ook niet dat mijn ouders met niets anders dan huilende mensen in hun achterhoofd naar Spanje zouden gaan. Mijn Nieuwjaar was dan ook geweldig, super gezellig en onvergetelijk. Wie verzint het, beer-pong met sterke drank?! Het ergste is wanneer ik dan ook nog eens 3 keer verlies en dus moet blijven staan, pff. Al met al, een fijn Nieuwjaar dus.
Nieuwjaarsdag, één januari 2020;
Om 9 uur s'ochtends word ik opgehaald door mijn zusjes om onze ouders op het vliegveld uit te gaan zwaaien. Man wat had ik een buikpijn, brok in de keel en zenuwen om bang van te worden. We zijn er, het is koud en erg mistig. Pap en mam komen met opa en oma mee en komen vlak na ons het vliegveld binnen lopen. We lopen naar ze toe. Bijna de hele familie is er, en we wensen elkaar natuurlijk eerst gelukkig Nieuwjaar. Het voelt voor mij niet als een fijn Nieuwjaar, al heb ik wel een geweldige nacht gehad. Maar ik kon alleen maar denken: mijn moeder vertrekt dadelijk, voorgoed. En ja ik weet het, ik ken de woorden: het is niet het einde van de wereld, je kunt er vaak genoeg heen. Maar toch, was ik na het uitzwaaien van mijn ouders die door de gate gingen, ALLE 'controle' kwijt die ik ooit had. In het bij me houden van mijn moeder! In het binnen houden van emoties. In het houden van mezelf.
Wat moest IK zonder mama?! Wat moet ik nu iedere dag doen na mijn werk. Of in het weekend wanneer ik wakker ben en alles in huis gedaan heb. Wat moet ik nu doen als ik gewoon even bij ze op de koffie wil om te kijken hoe pap zit te gamen en mam zit te haken.
Wat nu?! Ik kan alleen maar huilen.
Ik ben mijn routine kwijt, mijn moeder is op afstand. Ik mis het nu zelfs al dat ik mijn auto niet aan ze kan uitlenen terwijl het voorheen soms best vervelend was! Ik mis hun gewoon. Ik weet in mijn achterhoofd dat ik ze vaak genoeg ga zien, alleen voor nu voelt het leeg. Ik gun het ze ontzettend natuurlijk, en hoop dat ze onwijs gelukkig zijn daar!
Maar voor nu,even, ben ik leeg, ik ben zoekende, naar míjn avontuur, naar positieve dingen.
En dan wil je graag controle hebben?! Over wat.. Controle hebben over alles kan niet, bestaat niet. Ik voel het nu, ik maak het mee. Wellicht op een andere manier dan een ander, maar ik weet nú. Hoe belangrijk míjn eigen leven is. Heb ik dat wel ooit écht geleid, of was ik altijd 'maar' bezig met mijn moeder? Hoe dan ook..
Nu is het mijn tijd. Tijd om niet bezig te zijn met 'controle' hebben. En mijn ouders' tijd, om te genieten, om te dromen, om het avontuur samen aan te gaan.
En mijn tijd, mijn tijd is het nu om te leven.
Er zijn nog geen reacties.