The great race of mercy
In de koudste winter van 1925 was een grooste opgezette actie die heette Great race of Mercy die ook wel de Serum run to nome werd genoemd.
Waarbij 20 menners en 150 Slederhonden aan mee deden, het was niet zomaar een race Nee het was een race om medicijnen te vervoeren
de medicijen van difterie. ze vervoerde dat per slee van nenana tot Nome Alaska en de omgeving daarvan.
Door de medicijnen werd de grootschalige uitbraak van difterie bij kinderen en tieners
van Nome voorkomen. Ze hadden de lange traject van 1085 kilometer ( waar men 25 dagen over deden) voltooid. De recordtijd was 5,5 dagen om dit uit te laten komen hadden ze een estafette schema gemaakt waarbij het verdeeld werd in 20 stukken.
voor die 20 stukken ook andere slederhonden.
Na de tijd van Great race of mercy woorden alsnog hondenslee wedstrijden gehouden.
Nome
Nome ligt 2 graden van het zuiden in de poolcirkel, de populatie werd verminderd toen in de begin van de 20e eeuw de goudkoorts uit brak.
Nome was over zee alleen te bereiken via de haven aan de zeekust van het Seward-schiereiland. De schepen konnen ook niet varen van November tot juli, omdat er een ijsvorming onstond. De verbinding wat ze doen hadden is het idatrod traject een sledehondenteam . Dat van de buitenwereld afkomstig was.
De winter van 1925 was de koudste van de afgelopen 20 jaren.
Als gevolg van hoogedrukgebied.
De sledehonden en hun route werden geteisterd door sneeuwstormen
Epidemie
De bekenste arts in nome en omstreken was : Curtis Welch hij was de enige arts hij werd bijgestaan door alleen maar vier verpleegsters, En werkte in Maynard Columbus ziekenhuis.
Bij hem raakte in het jaar 1924 en in het seizoen Zomer
de medicijnen van difterie op. die afkomstig waren uit het jaar 1918 het was ook zijn verzoek geweest om nieuwe medicijnen te sturen, hij dacht nu kan het nog de haven is ijsvrij. Maar dat kwam te laat aan bij Het hoofdkantoor in juneau.
Tegen de ijskoude winter doken meer tekenen op dat er meer slachtoffers waren met de Diffterie epidemie.
Een twee jarige meisje die in nome leefde vertoonde haar eerste beeld van diffterie, En al heel gauw werden meer kinderen met Diffterie besmet. welch de arts durfde niet de medicijn te gebruiken hij was bang dat deze de situatie meer erger op werd. De raad van Nome riep iedereen op om in quarantaine te zitten voor alle diffterie patienten. Een verpleegster van Welch kreeg te taak om hierop toe te zien.
In het jaar 22 januari 1925 stuurde Welch
een Telegram naar Washington-Alaska Military Cable and Telegraph System. Daarmee waarschuwde hij alle steden van Alasaka Daarnaast stuurde hij ook eentje naar de Gouveneur van Juneau.
"An epidemic of diphtheria is almost inevitable here STOP I am in urgent need of one million units of diphtheria antitoxin STOP Mail is only form of transportation STOP I have made application to Commissioner of Health of the Territories for antitoxin already STOP There are about 3000 white natives in the district"
In het jaar 24 januari waren al enkele kinderen gestorven aan Diffterie. en er werd bij 20 nieuwe kinderen Diffterie vastgesteld. In totaal Werden 10.000 in en rond Nome aangewezen als Riscogroepen.
De Planning
In het jaar van 24 januari 1925 hield Mark Summers die de verantwoordlijk was van volksgezondheid van Alaska Een spoed vergadering. Het was zijn idee geweest om twee teams met sledehonden in te zetten voor het vervoer van de medicijnen.
Een zal vertrekken uit Nenana en de Een uit nome.
Ze zouden dan halverwege aflossen in nulato om hun medcijnen over te kunnen dragen om zo verder te kunnen. Zijn collega Leonard Seppala Bood zich aan als traject Nome- Nulato. ( Hij had meerdere keren een traject gewonnen) en dit traject had hij reeks gewonnen van record van vier dagen.
De Burgermeester Maynard wilde liever een vliegtuig in zetten. Hij dacht : Een jaar eerder was het eerste vliegtuig gemaakt om door deze winterse buien te vliegen". Maar de weeromstandigheden waren verslechterd, en de piloten die hier ervaring mee hadden bleven in de Verenigde Staten. Er zou dus een onervaren piloot moeten worden ingezet. De poolnacht maakte verder dat de vliegtuigen niet kon vliegen in de dag licht. Ze besloten om niet meer te vliegen. ook al zijn de vliegtuigen sneller.
Ze waren allemaal eens met de sledehonden die summers aangeboden had .
Ze moeten dit door brengen door wind , sneeuwstormen, en dag en nacht racen ze door om dit vooraad te kunnen Overdragen om zo de Serum aan de zieke te kunnen geven:
Een noodvoorraad van 300.000 eenheden serum werd samengesteld voor transport naar Nome om de epidemie in toom te houden tot een grotere voorraad kon worden geleverd.
Verloop
Op 27 januari om 9 uur ’s avonds kwam het pakket met medicijnen aan in nenana, De eerste menner Will bill shannon ging meteen op weg toen de pakket arriveerde.
De tempratuur was −45.6 °C. En hij had geen getrainen honden bij zich, hij moest met die honden onder andere over een bevroren ijs omdat daar de paden onbegaanbaar was geworden.
Tijdens zijn route liep Shannon onderkoeling op , bij de aankomst waar hij moest zijn had hij onder andere een bevriezing aan zijn gezicht, drie van zijn honden overleefde deze reis niet.
Edgar Kallands had de dag voor hij aan zijn traject moest beginnen reeds 110 kilometer gereisd om op tijd in Tolovana te zijn. Kallands legde zijn traject af bij een temperatuur van −48.9 °C.
Oorspronkelijk zou Seppala het hele traject Nulato-Nome voor zijn rekening nemen, maar omdat de epidemie snel om zich heen greep, had gouverneur Bone besloten ook op dit deel van de route extra teams in te zetten. Seppala was reeds vanuit Nome vertrokken naar Naluto met zijn honden en dus was het niet mogelijk hem van de gewijzigde plannen op de hoogte te stellen. De andere teams moesten hem waarschuwen als ze hem tegenkwamen. Het was Ivanoff die kort na zijn vertrek uit Shaktoolik, Seppala en zijn team tegenkwam en het serum aan hem overdroeg. Seppala bracht het serum vervolgens naar Golovin.
Het laatste traject werd afgelegd door Seppala’s medewerker Gunnar Kaasen. Hij had een hondenteam dat werd geleid door Balto. Kaasen en zijn honden werden gehinderd door zware sneeuwstormen die het lastig maakten om hun weg te vinden. Eigenlijk zou Kaasen in Point Safety het serum moeten overdragen aan Ed Rohn. Omdat hij echter voorliep op schema was Rohns team nog niet klaar voor vertrek. Daar het weer verbeterde en zijn honden de vaart erin hielden besloot Kaasen daarom maar door te reizen. Hij arriveerde op 1 februari om half zes in de ochtend in Nome.
Nasleep
De dodelijke slachtoffers van de epidemie
kwam volgende offciele tellingen op 6 tot 7. Maar de aantal bleef groeien. In veel Eskimokampen buiten de stad werden de overledenen namelijk snel begraven zonder hun dood te melden bij de autoriteiten.
De Serum die vanuit nenana naar nome werd vervoerd hadden maar een klein deel van de totale zending, maar dat was al genoeg om de epidemie te beeindigen.
Alle deelnemers die aan de missie mee deden kregen nadien een bedankbrief van president Calvin Coolidge.
Ze legte haar tijdelijke werkzaamheden neer om de gebeurtenis te vieren. De menners kregen een gouden medaille van de H.K. Mulford Company.
Kaasen en zijn hond Balto kregen de grooste eer.
Balto werd door de media uitgeroepen tot het symbool van de missie. Hij stond model voor het standbeeld dat ter ere van alle menners en hun honden werd gemaakt en ging samen met kaasen op tournee door de verenigde staten. Niet iedereen was het eens met deze heldenstatus van Balto. De langste en zwaarste traject was afgelegd door Seppalla en zijn honden, de aanvoerder was Togo. geen van de andere menners kregen zoveel aandacht als kaasen samen met seppalla.
Alleen Wild Bill shannon ging korte tijd op tournee met zijn hond Blackie.
Balto
was een sledehond die hulpgoederen ging transporteren van Nenana naar Nome. De standbeeld van Balto is de zien in central park in New york. Niet alleen balto staat daar maar ook de Honden en de mensen die mee hebben gedaan aan The Great race of Mercy hebben een plaatsje gekregen in central parks.
Zo ook Togo.
Er zijn nog geen reacties.