Huisje, tuintje?
"Alleen wonen in zo'n groot huis? Ben je daar wel zeker van?"
Dat was de opmerking die mijn mama gisteren kreeg. Er waren collega's van haar bij ons op bezoek geweest en er werd gepraat over mij, wanneer ik verder ga studeren. Mijn mama, alleen in zo'n groot huis. Bijna meteen had ze geantwoord: ja, en dan? Een duidelijke boodschap, maar toen de gasten weggingen kwam de twijfel toch boven bij haar. Wat moet ik doen met zo'n groot huis? En zo zei ze tegen mij, de enige reden waarom ik uit dit huis zou gaan zou zijn als jij hier in zou willen wonen.
Een hele hoop ideeën raasden door mijn hoofd, en mijn eerste reactie was alleen als ik het helemaal zou mogen renoveren. Muren platgooien, nieuwe meubilair, andere kamerindeling, het oude huis zou niet meer te herkennen zijn. Want wat is de kans dat ik later, wanneer ik een gezin zou willen, zo'n groot huis zou vinden met zo'n grote tuin voor een betaalbare prijs? Of zelfs maar een huis met een tuin, het hoeft niet eens groot te zijn. De toekomst ziet er maar grauw uit voor iemand die deze droom koestert. Iedereen kleiner wonen, rijhuizen, appartementen, betonstop, torenhoge huizenprijzen, de markt is onbetaalbaar geworden voor starters.
Het was een hele lieve gunst die ze mij gaf, maar tegelijkertijd zie ik het mezelf ook niet echt doen. In mijn eigen huis blijven wonen? Ik ben veel te veel op zoek naar nieuwe dingen, veel te snel het oude beu om mijn hele leven lang in hetzelfde huis te blijven wonen. Het verbaast me ook dat ik juist 'ja, uiteraard' dacht, terwijl ik altijd heb gezegd dat wanneer het moment aankomt dat ik zelfstandig en volwassen kan leven je mij nooit meer terug ziet. Misschien was het gewoon mijn creatieve ik die meteen een kans voelde om van dit huis te maken wat ik er altijd in had gezien. Een beetje de interieurarchitect spelen, zien hoe onherkenbaar ik het kan veranderen, interesse naar hoe de kleur blauw zou aanvoelen in een kamer die altijd rood is geweest. Het zou ook een leven lang afbetalen uitsluiten, al de mogelijkheden die ik en mijn vriend zouden hebben om met dat geld te doen dat anders naar een lening zou gaan.
Ik heb de tijdelijke conclusie gemaakt dat, wanneer het moment daar is dat ik een gezin wil stichten, ik mijn mama wel uit ons huis zal 'verjagen'. Maar eerst wil ik het leven kunnen leiden dat ik nu voor mij zie. In een stad, in een ver land, in een rijtjeshuis of weet ik veel waar. Want misschien vind ik het huis wel te groot voor mij en hem alleen. Misschien is het huis alleen gemaakt voor gevuld te zijn met kinderen. Het is niet gemaakt voor alleenstaanden, of voor een jong avontuurlijk koppel. Het is van een mama, en nu is het nog van mijn mama.
Er zijn nog geen reacties.