Hoe pesters mijn kans op een tweede moedertaal ontnamen

"Spreek je ook Vietnamees?"
"Ja, maar eerder basis."
"Oh, dus je spreekt thuis vooral Nederlands."
"Met mijn vader wel. Met mijn moeder spreek ik Vietnamees."
"Maar je kon het niet goed? Hoe praten jullie met elkaar dan?"

Mijn moeder haar Nederlands is erg beperkt. Zij en ik kunnen eigenlijk niet erg veel met elkaar praten door de taalbarrière. We hebben wel heel ons leven samen geleefd. Bizar niet? Zou ik juist niet heel vloeiend tweetalig moeten zijn? En niet enkel bizar, maar ook gewoon pijnlijk. Kan jij je voorstellen dat je niet met je eigen ouders kan praten enkel omdat je elkaars taal niet goed kan? Dit zie je eigenlijk alleen bij mensen die opgroeiden met een anderstalige adoptieouder. Ik ben zelf nog niemand tegengekomen die heel zijn leven is opgegroeid met zijn biologische ouders, maar niet met een van de ouders kan communiceren.

Hoe is het dan gebeurd dat ik de taal niet leerde thuis? Daarvoor ga ik helemaal terug naar mijn kleutertijd. Herinner jij je leven als kleuter nog? Als je er nog iets van herinnert, is de kans groot dat het een negatieve ervaring was.

Een klein groepje jongens begonnen me op een dag te achtervolgen op de speelplaats. Ze waren zeker meer dan 2 jaar ouder dan mij. "Chinees! Ching, chang, chong!" hoorde ik, gevolgd door veel gelach. Geen gelach van plezier, maar gelach van uitlachen. Ik begreep niet goed waarom ze het deden en zag ze met hun vingers dunne ogen trekken. Dit was niet leuk. Ze waren met mij aan het lachen, had ik toen door. Ik dacht dat als ik het negeerde, ze wel zouden ophouden. Ik keek weg, keek veel naar de grond. Ze stopten niet. Ze bleven herhalen. Ik rende naar andere plekken van de speelplaats in de hoop dat ik van ze af was. Maar ze kwamen wandelend terug naar me toe om hetzelfde te doen tot ik (onbewust) ergens ging staan dichtbij de "eetjuf" - de juf die tijdens de middagpauze toezicht hield. Zij zei hen dat ze moesten ophouden en gelukkig deden ze dat. Helaas, op andere dagen gebeurde het opnieuw.

Ik ben de enige bij wie dat gebeurt. Ik ben anders. Ze vinden die taal belachelijk. Ik wil niet anders zijn. Het doet allemaal pijn. Dit overkomt alleen mij, omdat ik er anders uitzie en ze denken dat ik die taal spreek. Ik ga ze laten zien dat ik niet anders ben. Dat ik die rare taal helemaal niet spreek. Dan zal ik net als de rest behandeld worden, is wat ik dacht.

Thuis praatte ik als kind redelijk goed Vietnamees, op die leeftijd toch. Echter door het nare gevoel dat ik anders was, vertikte ik het om nog Vietnamees te spreken. Op alles wat mijn vader zei -of het nu Nederlands of Vietnamees was- antwoordde ik altijd terug in het Nederlands. Bij mijn moeder deed ik het eerst ook, maar hield ik het toch bij half Nederlands, half Vietnamees, omdat het voor haar nog moeilijk was. En zo ging stilaan mijn tweede moedertaal verloren. Ik ontwikkelde die taal niet meer. Daar ging het mis.

Wat ik hieruit geleerd heb, is dat pestkoppen echt aangepakt moeten worden. Negeren helpt niet altijd en een keer zeggen dat ze moeten stoppen is ook niet effectief. Wanneer men pestgedrag ziet, moet men het stoppen én opvolgen dat het niet blijft gebeuren. De pesters mogen niet doorgaan meer schade toe te brengen aan anderen.
Daarnaast moeten niet enkel pestkoppen leren dat pesten enorm fout is, maar moeten slachtoffers ook leren dat het niét hun fout is. Ik koppelde de gebeurtenissen meer aan mezelf dan aan de pestkoppen. Als kind dacht ik dat het aan mij lag dat zij zich zo gedroegen. Niet enkel voelde ik me slecht, maar maakte ik ook verkeerde beslissingen.

Tijdens het schrijven heb ik voortdurend tranen in mijn ogen gekregen. De beslissing geen Vietnamees meer te spreken is één van de dingen waar ik het meest spijt van heb in mijn leven, al geef ik absoluut mezelf niet de schuld. Ik vind het vreselijk jammer dat ik als kind toen niet beter geweten kon hebben en daardoor een mooie kans op een unieke taal mis. Maar wat écht jammer is, is dat je zoveel wil vertellen aan je moeder en dat dat niet kan...

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen