Pikachu en Snorlax - waargebeurd

Hij noemde mij altijd Pikachu omdat ik knalblond haar had, dat vaak heel wild stond. Dit is niet volledig gelijkend aan de echte Pikachu, maar Shahin heeft volgens mij nooit 1 aflevering Pokémon gezien. Om in het thema te blijven, noemde ik hem Snorlax, omdat hij hele dagen door kon slapen.


"Eline, wat is jouw mening daarover?"
Yvans stem schudde me wakker uit de betovering van Shahin zijn schoonheid.
"Euh, ik deel de mening van Goska..." probeerde ik.
Yvan zuchtte en ging verder met zijn uitleg over verkoopscijfers en trends in de retail van de afgelopen jaren. Shahin keek recht in mijn ogen en glimlachte bij het rood worden van mijn kaken. Mijn warme adem kwam terecht op de balpentekening waar ik al de hele voormiddag aan werkte. Een onbekend gezicht zoals altijd.
"Na de pauze gaan we hiermee verder." sloot Yvan zijn presentatie af.
Opgelucht haalde ik frisse lucht buiten het muffe, veel te warme kantoor, samen met al mijn nieuwe collega's.
"Koffie?"
Shahin bood me een beker aan met de meest verleidelijke blik die ik ooit zag.
Ik ging erop in en nam de beker aan.
"Al lang hier?" vroeg hij.
"Van de eerste, twee weken dus."
Hij knikte en nam een slok van de barslechte koffie.
"Beter dan niks." mompelde hij en we deelden een glimlach.

We deden samen onze opleiding verder om dan in Gent te starten in een nieuwe winkel. Hij had beloofd om me op te pikken en samen uit te gaan om het einde van de opleiding te vieren. Ik had me opgemaakt en wachtte op hem in het jeugdhuis waar ik eerst naar een optreden ging kijken. Het optreden was al even gedaan en Shahin kwam maar niet opdagen. Ik belde hem maar ik kreeg geen respons. Ik stuurde enkele berichten waarop ik geen antwoord kreeg. ik maakte er dan een leuke avond van zonder hem.

De volgende avond was er de officiële personeelsreceptie ter gelegenheid van de opening de volgende dag. Ik kwam als laatste toe, wat niet van mijn gewoonte is, en alle hoofden draaiden zich naar mij. Zo onopvallend mogelijk sloot ik aan bij mijn collega's om naar Laurent zijn speech te luisteren. Na een kort applaus, werden enkele flessen cava gekraakt en chips uitgedeeld. Ik klinkte samen met Frederik en de twee Mathiassen waarna Shahin bij ons kwam staan. Hij legde zijn hand op mijn schouder en sprak de woorden die ik nooit zal vergeten: "Je ziet er goed uit, Eline." Ik gaf hem de kwaadste blik die ik in huis had en antwoordde hem kort. "Shahin, hand, weg, nu." Verbaasd sleurde hij me mee opzij. "Sorry van gisterenavond, er kwam iets tussen, ik maak het goed, beloofd." Ik zuchtte en voor ik het wist had ik hem al vergeven. Eén blik in zijn ogen en ik smolt. En hij wist dat maar al te goed.

Diezelfde avond reden we samen naar Gent centrum om ons te bezatten samen met de Mathiassen en Frederik. We parkeerden in de Sint-Niklaasstraat waar het absoluut niet mag, het verbaast mij nog steeds dat we geen boete hadden, en gingen te voet verder. Shahin kocht in de Lange Munt een pita zodat ik daar even naar het toilet kon gaan. Ik nam af en toe een hap van zijn pita en we stapten richting Vrijdagsmarkt. Daar kochten we elk wat alcohol en gingen we hangen op het standbeeld van Jacob Van Artevelde. Ik was al lang niet nuchter meer, al niet van op de receptie, en werd daardoor heel los en spontaan. Er werd heel wat afgelachen terwijl iedereen elkaar steeds beter leerde kennen. Ik weet niet meer hoe ik er terechtkwam, maar plots zat ik met mijn benen rond Shahin die languit op de grond lag. Ik zat helemaal klaar om hem te kussen. Tot ik iemand hoorde zeggen dat zijn lief dat niet zou appreciëren. "Heb jij een lief?" vroeg ik uiterst kalm. Shahin knikte en haalde diep adem.
Ik ging van hem af en zette mij zwaar teleurgesteld naast kleine Mathias.

Het feit dat Shahin een lief had, heeft nooit iets aan onze situatie veranderd. Hij heeft mij niet minder verleid en ik wou niet minder verleid worden. Omdat hij wou bewijzen dat we evengoed als vrienden konden overeenkomen nodigde hij mij opnieuw uit om samen weg te gaan. Hij nam me mee naar Brussel. Want blijkbaar was Gent niet goed genoeg, ik zal het nooit weten. Aan 240km/u raasden we in zijn zwarte audi a5 over de e40. Ik was tot nog toe nog nooit zo bang geweest. Hij zag de schrik op mijn gezicht en wou me geruststellen. "Als je met mij een accident hebt, overleef je het toch niet. Dus geen schrik." Die woorden heeft hij meerdere malen gezegd tijdens onze vriendschap en ze hebben nooit geholpen. Rakelings haalt hij een vrachtwagen in en verbazingwekkend maar waar, we hebben Brussel heelhuids gehaald. Hij parkeerde ondergronds en nam me mee naar een cafeetje in een zijstraatje van de Grote Markt. Hij bestelde een Kasteel Rouge voor mij. Hij wou dat ik dat eens proefde. "'t Is als Kriek, maar veel zwaarder." Ik, die al niet tegen alcohol kan, heb er zo toch drie weggewerkt op korte tijd. Vrij dronken keerden we terug naar de auto waar Shahin opnieuw achter het stuur kroop. Totaal onverantwoord. Nuchter was hij al een onverantwoorde chauffeur. Alweer verbazingwekkend haalden we onze bestemming heelhuids. Met een kleine tussenstop in Wetteren. Daar wou hij persé even halt houden om te slapen. Hij nam plaats op de achterbank en bood me aan dat ook te doen. Niet dat er veel plaats was. Ik was dronken, beïnvloedbaar en verliefd. Uiteraard nam ik plaats half naast, half op hem. Niet veel later lag ik volledig op hem en secondenlang keken we elkaar recht in de ogen aan. Zijn hartslag is alles wat ik voelde en zijn adem het enige dat ik hoorde. Ik nam zijn geur voorzichtig op en langzaam liet ik mijn gezicht zakken. Ik kuste hem om onmiddellijk weer op te houden.
"Fuck fuck fuck, jij hebt een lief. Sorry."
Ik wilde me terug op de passagierszetel nestelen maar zijn arm hield mij tegen.
Een zacht gesus kalmeerde me zoveel mogelijk. Zijn arm trok me terug op hem en zijn blik stelde me gerust. Ik kuste hem opnieuw en de kledingstukken vlogen al snel in het rond.
Zonder veel woorden zette hij mij daarna veilig thuis af.

De weken en maanden die volgden waren een heen-en weer gesleur van emoties, pijn en liefde. Dan weer had hij tijd voor mij, dan weer niet. Dan mocht ik hem kussen, dan weer niet. Hij wist goed genoeg dat ik hem nooit zou opgeven en dat ik smoorverliefd was op zijn bruine ogen, zijn gespierde borstkas en zijn schattige buikje. Hij hielp mij zonder dat ik het vroeg verhuizen toen ik alleen ging wonen. Hij stak elke doos die ik had volgepropt in zijn auto, samen met mijn computer en al mijn kledij. In een nachtwinkel kochten we nog wat drank om mijn verhuis te vieren. De volgende dag hielp hij me opnieuw met alle ikeameubels in elkaar te knutselen én hij bracht mij, opnieuw zonder te vragen, een televisie, én een hoop ecocheques waarmee ik een wasmachine kon kopen.

Tot die dag, ongeveer een jaar nadat ik hem leerde kennen, de aap uit de mouw kwam.
Shahin zat zonder geld. En Shahin had zijn wagen voor de zoveelste keer in de prak gereden.
"Wij zijn toch vrienden? Vrienden doen alles voor elkaar." zei hij arrogant als hij mijn twijfelende blik zag. Na een volle week nadenken, ben ik voor hem een lening aangegaan. Verblind door liefde. En ik moet zeggen, hij betaalde die keurig terug. Elke maand, hij betaalde zelfs te veel. Zelfs als hij zijn ontslag kreeg door zijn arrogant en nonchalant gedrag, vertrouwde ik erop dat hij zou verder betalen. Die twee stonden uiteindelijk los van elkaar. Door zijn ontslag, verwaterde ons contact wel en uiteindelijk hoorde en zag ik hem niet meer. Hij had me zelfs van facebook verwijderd en ik kon alleen maar hopen dat hij maandelijks 260 euro zou blijven storten.

In de zomer van het tweede jaar van de lening kreeg ik een bericht van Shahin. Of ik hem wou komen opzoeken. Zonder te twijfelen ging ik in op zijn aanbod. Hij vertelde me dat hij niet thuis woonde. Dat hij eigenlijk nergens woonde en dat hij momenteel was opgenomen. Ik schrok maar ging gewoon zoals gepland op bezoek. We hadden een leuke namiddag samen en ik kon het niet laten om hem even te knuffelen als ik weer vertrok. Daarna heb ik hem alweer maanden niet gehoord.

In november van dat jaar vroeg hij of hij bij mocht langskomen. Ik stemde in en liet hem 's avonds binnen in mijn appartement alsof we terug 2012 waren. Hij had een cadeau mee uit zijn geboorteland Iran. Een vaasje met vals gouden bloemetjes. We babbelden en maakten plezier zoals altijd en toen het even stil werd, kwam de reden waarom hij er was tevoorschijn. Hij vroeg andermaal om geld. 4000 euro deze keer. Ik weet dat ik naar mijn handen keek, uit schrik de controle te verliezen bij het zien van zijn meedogenloze ogen. Ik trilde en stamelde. Ik zweette en twijfelde. "Neen, Shahin, neen. Ik kan je niet meer helpen." Hij deed niet echt zijn best om me daarna nog te overtuigen, hij verwachtte dit misschien al, dat ik deels over hem was, en ging terug naar huis.

In februari van het derde jaar van de lening kreeg ik een aangetekende brief met daarin de melding dat ik al drie maanden mijn rekening niet had betaald. Ik viel uit de lucht en checkte dit onimddellijk in de bank. Daar zag ik het zwart op wit. Beter nog, hij had al sinds juni niet meer betaald. Maar door de bedragen die hij teveel stortte, stond er maandelijks nog genoeg geld op de rekening. Tot in februari. Ik stortte onmiddellijk zelf 260 euro en belde Shahin op. Geen antwoord. Ik belde opnieuw. Geen antwoord. De kans is groot dat hij alweer een nieuw nummer had, zo kende ik hem wel. Ik stuurde berichten via whatsapp, messenger, elke andere app waarop hij zat, en ook enkele ouderwetse smsen. Ik zag dat hij de berichten ontving en las, maar ik heb nooit een antwoord gekregen.

Op aanraden van vrienden nam ik een advocaat, aangezien Shahin totaal niet meer betaalde. Ik stortte elke maand 260 euro in zijn plaats, maar zij verzekerde mij dat ik hiervan elke cent zou terugzien. We hadden een goede zaak tegen hem en hij had niks. Het enige probleem was, in contact raken met Shahin. Hij was inmiddels verhuisd naar Hasselt om daar zijn school af te maken. Maar daar had nog nooit iemand van hem gehoord. De wijkagent is meermaals langsgeweest, maar van Shahin geen spoor. De zaak kwam intussen al voor de rechtbank en niet de vrederechter omdat de limiet van 5000 euro overschreden was. Af en toe belde mijn advocaat om mij te updaten en te vragen of ik overal mee akkoord was. De laatste keer dat ze belde, had ze nieuws en vroeg mij om te gaan zitten.

Shahin had zelfmoord gepleegd.

Op het moment zelf, kon ik mij koel houden en ik had controle. Maar vanaf ik het gesprek afsloot, stortte ik in. Niet voor het geld, niet voor mijn centen, voor Shahin. Ik heb gehuild als een klein kind, een hele dag lang. En de dag erna. En soms nog.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen