Trek jóúw schoenen uit
Wanneer ik iets schrijf, heb ik de drang de perfectie te willen aanraken. Mijn onderbewustzijn roept, schreeuwt, fluistert dat het niet goed genoeg is. Niet goed genoeg. Wat is goed genoeg? Als ik jou er een definitie van vraag, wat antwoord jij dan?
Ik heb altijd het gevoel dat wat ik schrijf, zeg of doe een representatie moet zijn van wie ik ben, wat ik wil en wie ik wil zijn. Dat al mijn handelingen bepalend zijn voor hoe iemand me bekijkt.
En toen trok ik mijn schoenen uit. Ik was onderweg naar huis en ik trok mijn schoenen uit.
Het weer? Heet.
Hoelang? Al een half uur.
Wat? Aan het fietsen.
Mijn voeten raakten mijn pedalen en fietsten fietsten fietsten.
Vrij van consequenties, vrij van gevolgen.
Wie? Dat deed er niet toe.
Ik leef, ik doe, ik experimenteer, ik zoek, kijk, zeg, probeer, lach, ween, heb spijt van en ik ben blij dat ik dat alles kan. Wat ik doe definieert mij niet. Het helpt me te zoeken wat ik wíl. Ik herlees dit niet. Deze tekst is puur en onveranderlijk. Opstellen staan niet geschreven in mijn hoofd, maar in mijn handen.
Doe wat jij nodig hebt, niet wat jouw "persoonlijkheid" zou moeten doen en trek jouw schoenen uit.
Reageer (2)
Ja, het is een gedachte die ik zelf wat meer wil toepassen in mijn leven.
7 jaar geledenIk vind het ook zo geweldig dat jij gewoon naar London bent gegaan. Ooit ben ik dat, die het gewoon doet en alleen een reis maakt.
Dat lijkt me zo bevrijdend.
Ik vind dit heel erg mooi, zo voelde ik mij eigenlijk vorige week ook. Gewoon genieten en niet oordelen, leven. Mooi beschreven! (En goed bezig hoor
)
7 jaar geleden