Waarom deze hell?
Het begon toen ik op mezelf ging wonen (begeleid wonen)
ik dacht dat het allemaal vlekkeloos zal gaan maar helaas is dat niet het geval 
het begon in 2012
ik ging appertementiaal wonen met begeleiding omdat ik dat nodig heb maar dat doet er niet toe
ik woon er samen met nog 23 andere mensen en sommigen hangen mij echt de keel uit daarom ook dit verhaal
het was Januari 2012 ik ging eindelijk verhuizen van een klein rot kamertje naar een compleet appartement ik was zo trots op mezelf dat ik het allemaal bereikt heb... En ik keek er ook heel erg naar uit... 16 Januari vergeet ik echt nooit meer van me hele leven.. Mijn vader kwam mijn kamertje in gestormt waarom ik vroeg of we mijn apartement gingen klaarmaken maar dat was dus niet het geval... Hij zei "ik kom je wat vertellen Jan is overleden" en toen stortte mijn wereld helemaal compleet in Jan was mijn stiefvader waar ik een goede band mee had.
Na dat verwerkt te hebben ging ik de volgende dag gewoon weer aan het werk ik had niet geslapen maar dat kon mij niks schelen ik wilde werken en meer ook niet. Het werk waar ik werkte stuurde mij op een gegeven moment weer terug naar huis omdat ik het toch niet aan kon... 10 Februari ging ik dan eindelijk verhuizen maar ik had het van Jan niet verwerkt en nam het alsnog mee naar mijn appartement en ik wilde dat hij hem had gezien.. Voor hij overleed had ik van hem nog wat uitzet spulletjes gekregen en daar was ik zo blij mee.. Een paar maand later was ik gewend aan mijn nieuwe woning maar toen brak de hell los..
Ze vonden het leuk om mij te vernederen en te kleineren ik dacht dat trekt wel weer weg maar het duurde aardig lang voor het eindelijk voorbij was... Ik leefde in een hell en werd voor alles uitgemaakt wat ze ook maar bedenken konden.. Ik liet niks merken aan hun maar van binnen ging ik helemaal kapot en trok ik het niet meer.. Nachten heb ik gehuild en gedacht wat doe ik nog op deze aardbol ik wil niet meer en ik kan niet meer langer leven zo...
ik raakte in een depressie en die werd steeds erger ik wekte niet meer en ik sliep alleen maar het ging niet goed met mij en dat vernam ik zelf ook.. Na een halfjaar moest ik toch maar weer aan het werk maar de pesters steelden sigaretten uit de winkel van mijn werk en lieten het lijken alsof ik het had gejat terwijl dat niet eens zo was.. Op de camera beelden hadden ze het laten lijken alsof ik het had gestolen maar ik had het niet gestolen... Ze wilden dat ik een bon van de sigaretten meenam voor het te bewijzen dat ik het niet had gedaan.. Maar die had ik niet dus kon ik het ook niet bewijzen dat ik het niet had gedaan.. Wat dus echt mijn baan kostte dankzij hun.. En alsof ze al niet genoeg hadden aangericht ging het daar gewoon verder en ik sloot mijzelf letterlijk en figuurlijk op in mijn eigen huis.wat voor mij een veilige en fijne plek moest zijn is het voor mij een hell geworden.. Een paar maanden later kwam ik er achter dat mijn favorite band op kwam treden in nederland iets waarvan ik al als kind had durven dromen en als wens had gedaan bij een vallende ster.. The Rasmus kwam in nederland en ik mocht erheen maar niet alleen naar een concert maar ook nog eens een meet en greet gewonnen met de band.. Dat moment zal ik nooit meer vergeten en dat koester ik nog elke dag <3 De zanger pakte mij vast en knuffelde mij stevig en op dat moment voelde dat echt zo fijn..Half 4 snachts weer thuis dus wilde ik de volgende dag even uitslapen en bijkomen van het concert en de meet en greet had er mijn beste vriendin ook voor het eerst gezien dus die dag was voor mij heel bijzonder.. Maar ik kreeg de kans niet om uit te slapen ze waren aan het ouwehoeren bij mijn deur (er tegen aan schoppen slaan en weet ik het allemaal wel niet) een week later kwamen er vernielingen van mijn spullen die ik daar had gekocht voor mijn verzameling en voor mij een waarde hadden ze lieten mij terugdenken aan een bijzondere dag.. Maar dat gunden ze mij gewoon niet.. De depressie schoot weer omhoog en ik trok het allemaal niet.. Heb weken bij mijn ouders moeten blijven omdat ik het daar gewoonweg niet trok... Paar jaar later wilde ik een poging tot doen maar het mislukte ik was boos.. Boos op het feit dat het niet gelukt was wand ze waren veel beter af zonder mij dat zei mijn gevoel.. weer een jaar later pakte ik iets en kerfte de naam "lau" op mijn arm wand ik was boos en flauw van het leven ik wilde niet meer en die pijn voelde zo intens en zo pijnlijk maar tegeleijkertijd ook wel fijn... Maar ik dacht wat moet mijn beste vriendin en mijn goede vriend (die ik als broer beschouw) zonder mij die zouden niet blij zijn als ze dit wisten wat ik van plan was.. nu ik dit typ heb ik nog steeds de zelfde depressie en ben ik inmiddels inelkaar geslagen door een van die pesters die er nog woond waar ik echt niet gelukkig van word.. De avond dat ik inelkaar geslagen ben wilde ik mezelf van kant maken.. Ik was helemaal in paniek en wist mij geen raad meer heb er nog last van flasbacks en dat soort dingen.. Zit niet lekker in mn vel en slaap slecht.. De gedachten aan de dood zijn aanwezig maar ik probeer ze te negeren wat soms moeilijk is voor mij..
Er zijn nog geen reacties.