Hoofdstuk 16: Het moment waarop je je leven voorbij ziet fietsen
Op het moment dat je de perfecte houding en de perfecte temperatuur in je bed hebt gevonden… gaat de 1ste wekker. Het besef dat er nog maar 1 minuut over is om de relatie tussen mijn bed en mezelf te verbeteren komt rauw op mijn dak. Draaiend, rollend en geïrriteerd kom ik deze ellendige minuut door en gaat de 2de wekker. Mijn lichaam protesteert als ik aanstalten wil maken om mijn bed uit te gaan en uiteindelijk rol ik mezelf uit bed zodat ik wel op moet staan.
Bed opmaken en hem tot ziens zeggen want pas over 14 uur of langer, kan ik er pas weer in. Wat een ellende.
Maar de dag begint en wat er op het rooster staat motiveert me enigszins om mijn ding te gaan doen. Dus hup naar beneden, ventilator van het huis aan, op naar boven douche, aankleden, make-up, haren, hond uitlaten, tafel dekken, ontbijten, tafel afruimen, tandenpoetsen, tas pakken, schoenen aan, jas aan, naar buiten, alles van slot afhalen op mijn fiets jumpen en racen naar school. Op de een of andere manier presteer ik het altijd om te laat te vertrekken van huis, maar altijd kom ik toch op tijd aan.
Het moet ooit fout gaan volgens mij, maar die gedachten verlaat mij al heel snel. Want ik zie de donkere wolken al weer hangen en de vraag: “Wel een regenpak? Geen regenpak?” stuitert door mijn gedachten.
Toch doe ik mijn regenpak aan en fiets stug door klaar voor de bui. Maar er komt… helemaal niets. Op school dus uit mijn regenpak, proppend in mijn fietstas haal ik ondertussen de fietssleutel uit het slot en haast me naar binnen.
Jas ophangen en de elle langen trappen op. Onderweg nog even een kam door mijn haar heen halen anders kom ik als een of ander beest de les naar binnen. Even checken of alles nog oké zit en ja hoor klaar om het lokaal in te gaan.
Tijd om op adem te komen is er nog maar net, want de les begint al snel.
Gelukkig krijgen we niets te horen over die ellendige examens. We gaan gewoon lekker aan de slag met Engelse leesteksten.
De les daarop worden we overdonderd met aantekeningen, want ja zo is Korine. Gesprekstechnieken zo en zo en jawel dit is herhaling, maar sommige dingen klinken toch echt nieuw in mijn oren.
Ik voel lichtte zenuwen in mijn buik en besef dat ik enorm graag wil weten of Korine mijn SLB-er blijft of niet. En die zenuwen blijven er tot ik het antwoord krijg. Maar nee, laten we het eerst maar weer eens over die examens hebben. Examens ik walg van dat woord. Het komt te vaak op een dag langs. De hele tijd is het maar examens dit en examens dat ik wordt het echt gewoon een beetje zat. Maar dat is nu eenmaal de deal die je in het examenjaar moet hebben.
En dan komt het moment van de waarheid. Het komende jaar is mijn SLB-er… niet Korine… maar Anne. Nee, wacht dit moet ik verkeerd gehoord hebben. Nee, het is echt zo. Maar… 2 jaar lang was Korine toch mijn SLB-er waarom kan dat dan niet even verlengd worden?
Begrijp me niet verkeerd. Anne is een geweldige docent, echt waar. Maar ik weet niet of ik dat op SLB gebied ook vind. Het voelt nu namelijk zo alsof er een stuk zekerheid is afgezaagd.
En de woorden zijn er bij Korine zo uit alsof het niets is. Ik vind het namelijk nogal wat. En de brok in mijn keel blijft daar ook niet ongemerkt zitten.
Jeetje wat doe ik emotioneel. Anne is geweldig, ze staat net als Korine in mijn top 1 van docenten. Er staan in mijn top 1, 5 docenten ongeveer. Ik kan vrij slecht kiezen op dat gebied namelijk.
“Het is totaal niet verschillend en we doen een hoop dingen samen”. Tuurlijk is het verschillend! Iedereen is uniek. Dus iedereen heeft andere waarden en normen. Iedereen heeft andere gewoontes, andere grenzen. Een ander uiterlijk, noem het maar op.
Gelukkig komt de pauze snel na deze mededeling, zodat ik even kan ontladen bij Christie en Frouke. Frouke is het totaal met mij eens en leeft geweldig met mij mee. Christie doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is en laat merken dat ze het niet boeiend vind. “Ik heb nu drie jaar iemand anders”, hoor ik dan. Ja, dat zal allemaal best maar ik ben gewoon echt gehecht geraakt aan de manier van SLB met Korine, aan de gesprekken met Korine en de beoordeling van Korine. Tuurlijk nu krijg ik de beoordeling van Korine met mijn examens, joepie a yeah. En komt ze voor mijn examen op gesprek en bezoek. Maar dat is ook totaal verschillend dan normaal SLB. Want die beoordeling is strenger, want ja het is examen. En die gesprekken zijn ook anders want daar zit zo wie zo Enny bij en het is voor mijn… EXAMEN.
Alles is veranderd en dat alleen maar door de woorden Daphne zit bij Anne…
Een boosheid komt in mij op. Hoe kunnen ze dit bedenken… en wraak gevoelens spelen mee. Ik ga nu heel luchtig doen en niets boeiends meer zeggen en haar compleet negeren, neem ik mezelf voor.
Maar het lukt me niet. Zoals gewoonlijk. Het uur na de pauze reageer ik op de manier zoals ik altijd doe. Stel ik haar nog steeds vragen en maak ik nog steeds grapjes met haar. Oh wat kan ik mezelf op dit soort momenten haten! Waarom kan ik me niet aan mijn voornemens houden. En het uur wordt alleen maar erger want er komt nog meer werk bovenop de stapel die de afgelopen weken al torenhoog is geworden. En op dat moment zag ik mijn leven voorbij fietsen en zwaaien: ‘Tot ziens, ik kom wel terug als we weer in rustig vaarwater liggen’. Nog maar een paar weken duurt dit jaar en in die paar weken kwam ik achter de keiharde waarheid van het derde jaar. Vergeet het onbezorgde leven maar, vanaf nu wordt het menens.
En de pech dat het regent verbeterd mijn humeur niet.
Die zware tas die ik door de Koningshoek sleur help ook niet bepaald mee om mijn vrolijkheid erboven op te krijgen.
Het liefst wil ik nu zo alles laten vallen onder mijn dekbed kruipen en heel hard huilen.
Maar ik doe het niet. Ik haal de boodschappen die ik nodig heb. Ik plak foto’s in mijn De eerste stappen als een juf plakboek. En ik maak vervolgens nog een begeleidingsplan en ik heb de puf niet meer om een lesvoorbereiding te maken anders had ik dat ook nog gedaan. Maar toen mocht ik gelukkig van mezelf weer mijn bed in. Want oh bed ik heb je enorm gemist vandaag…
Er zijn nog geen reacties.