Hoofdstuk 7: Lid van het team
De week fris beginnen en actief de ramen openzetten, computers aan etc. Ik zou Enny is laten zien wat ik in huis heb. Enny kwam binnen, zei er niets van alsof het de normaalste zaak van de wereld is, en wenste me goedemorgen.
Iets kopiëren en we gingen naar de koffiekamer.
Toen de kinderen eenmaal binnen waren begonnen we met het vertellen over het weekend. Met een paar kinderen had ik het over mijn weekend en ik vertelde dat ik 140 ballonnen had opgeblazen. Wow! Was hun reactie en ik liet de foto van mijn broertjes kamer vol ballonnen zien. Vervolgens gingen we weer zingen. Ik baalde want de leukste liedjes (die ik tot nu toe had gehoord) kwamen niet voorbij.
En toen begonnen we weer. Enny legde iets uit. De kinderen gingen daarna aan het werk en ik en Enny liepen langs. Ik loop altijd maar wat en kijk wel mee met het werk van de kinderen, geef hier en daar een aanwijzing, maar verder niet. Dus vroeg ik aan Enny waar zij op lette. En dat waren precies de dingen waar ik ook op lette. Enny let er alleen veel beter op.
Na het buitenspelen ging Enny weer voorlezen. Dat verhaal is super leuk en ik baal ervan dat ik volgende week maandag en dinsdag niet meer mee kan luisteren naar het voorlezen, want dan moet ik gewoon weer naar mijn eigen school. Het leven is hard.
Tot mijn verbazing begon de administratief medewerker tegen mij te vertellen over het feit dat ik ook een postvakje had. Maar dat niet alleen
ik had ook een naambordje op het aanwezigheidsbord van de medewerkers gekregen, wat ik me nu dus bedenk is dat ik hem vandaag dus dat is nu een dag later na deze ontdekking dat ik me zelf niet op afwezig heb gezet, oeps. Ik vroeg naar de sleutel van het fietsenhok, want die zou ik krijgen maar die moest gemaakt worden, en die mocht ik ook op komen halen bij haar die dag. Zo ze nemen je echt wel een beetje mee in het team geloof ik, tof.
De middag verliep snel, estafette stond op het programma. Weer een nieuw vak en ik was benieuwd, maar jeetje wat was dat weer saai. Ik doe eigenlijk helemaal niets. Nog minder dan ik normaal doe tijdens de werklessen.
Toen ik dat vandaag weer op het programma had, hoopte ik dat het heel snel kwart over 2 zou worden.
Het is heel leuk op mijn stage echt waar, maar ik moet nog wel een beetje uitvogelen hoe ik met Enny om moet gaan. Ik kan op de een of andere manier geen hoogte van haar krijgen. Ik stel me nog een beetje op in de observeer positie en zeg dus niet zo heel veel nog. Wel weer meer dan vorige week, maar toch niet zo van ja dit gaat lekker. Hopelijk gaat dat beter worden, ik moet Enny gewoon gaan leren kennen of zo iets. Meer naar haar leven vragen, denk ik. Maar ja, hoe doe je dat zonder dat het een gênant moment wordt? En wat moet ik dan vragen? En de vraag die ik altijd heb is, moet ik nu u of je zeggen? Dat heb ik altijd bij iedereen. Zet het op je voorhoofd of zo, ik heb geen idee wie nu gezegd heeft zeg maar je hoor en wie niet. Wie ik de hand geschud en wie niet. Het is zo lastig en dat soort dingen onthoud ik niet.
Hopen maar dat deze verschrikkelijke kennismakingsperiode snel voorbij is, want dit wordt irritant. Maar een ding is zeker ik word wel opgenomen in het team een soort van...
Er zijn nog geen reacties.