Brugklaskamp ~ COTM
Iets meer dan twee weken geleden zat ik rond deze tijd mijn spullen uit te pakken in een klein kamphuisje. Samen met drie vrienden was ik mee op brugklaskamp voor drie dagen, als begeleiders weliswaar. Eén van mijn beste vriendinnen en twee jongens die vooral met mijn vriendin bevriend waren. Ik kende ze wel en praatte af en toe met ze, maar verder niet echt. Het kamphuis was klein met muren die geluid door lieten alsof het een gordijn was.
We sliepen in één kamer met zijn vieren, ondanks dat we dat officieel niet mochten van school. Maar ach, er was één kamer minder dan gedacht en het maakte ons niet zoveel uit. Het was een kamer met vier stapelbedden, en we namen allemaal daar eentje van in beslag.
Op het moment dat ik mijn bovenste bed aan het opmaken was, begon het. Mijn gedachten gingen terug naar hoe ik drie jaar geleden hetzelfde had gedaan op mijn brugklaskamp, ook in een achtpersoonskamer. Alhoewel dat een hutje was geweest, kleiner en met zeven andere kletsende meiden waar ik nu nog steeds bevriend mee ben, alhoewel het op het punt stond te veranderen. Gesplitst in verschillende klassen, andere mensen en voor ik het zou weten zou de groep uit elkaar liggen. Snel raffelde ik mijn bed af en klom er van af, om haastig naar de woonkamer/keuken van het kamphuis te vertrekken, alsof dat de gedachtes weg zou jagen.
De rest van de dag had nog meer van die kleine triggertjes. Het kamphuis stond toevallig in precies dezelfde buurt waar wij destijds hadden gezeten, en toen we een speurtocht deden die middag, kwam ik meerdere plekken tegen die ik toen ook had gezien. Het was verder wel leuk, de speurtocht, en natuurlijk heel anders om een groepje te begeleiden in de plaats er een deel van te zijn. De bruggertjes waren verder ook hartstikke grappig, en zonder dat ik het door had begon ik ze al te vergelijken met kinderen die destijds in mijn klas zaten en hoe ze zich toen gedroegen.
Rond 12 uur 's nachts moesten de kinderen naar bed, en zaten wij en de leiding nog een spelletje te doen in de woonkamer. Toen gingen wij met z'n vieren naar onze kamer, en tot mijn verassing was het super gezellig. We kwamen los en al snel hadden we lachbuien die door de gehorige muren ook door de kinderen te horen waren. Rond een uur of twee begon het overlopen pas, en wij waren gewoon teleurgesteld. Deuren open slaan, enorm hard shushen naar elkaar terwijl ze met platte voeten over de gang holden om bij iemand binnen te komen en daar de deur hard achter zich dicht te slaan. Dit liet ons natuurlijk lachen, maar het herinnerde me ook heel veel aan hoe ik overliep in die tijd - waarschijnlijk precies hetzelfde. Ik keek even naar mijn vrienden en zag tot mijn verbazing dat ze ook een soort half sombere blik in haar ogen had. Toen we ze ook nog om 3 uur 's nachts buiten zette in de kou, een idee gestolen van de begeleiders van ons eigen kamp, werden de herinneringen al helemaal naar boven gebracht. Het deed me denken hoe ik toen samen met een andere vriendin maar was gaan sporten toen we buiten werden gezet, om het warm te krijgen.
Toen de bruggers eindelijk in slaap waren gevallen rond 5 uur in de ochtend, en mijn mede begeleiders ook, lag ik nog alleen in bed met mijn ogen wijd open. Herinneringen van mijn eigen kamp, aan mijn klas destijds maar vooral aan de vriendengroep die toen gevormd was maar nu na al die jaren uit elkaar dreigt te vallen door de splitsing van klassen flitsten door mijn hoofd.
De nacht erna duwde ik de gedachtes opzij en richtte me op de lol die wij vieren alweer hadden in onze kamer. Zelfs lang nadat de bruggers in slaap waren gevallen lagen wij nog dubbel van het lachen. Toen begon het besef al langzaam te dagen. Maar pas toen ik de volgende dag in de deuropening van de meisjes kamer aan het praten was met de meiden binnenin, druk bezig met hun tas in te pakken, kreeg ik het door. Eén van de jongens die ik de afgelopen dagen zo goed had leren kennen kwam achter me staan en legde zijn hoofd op mijn hoofd - ik ben nou eenmaal erg klein - zonder ook maar een beetje schaamte ofzo, iets wat hij eerder nooit zou hebben gedaan. Terwijl de meisjes moesten lachen en riepen dat we een leuk stel waren, had ik het door. Ik wist al dat hij een crush had en ik vond hem ook helemaal niet leuk, maar ik had door dat ik zojuist twee nieuwe vrienden had gemaakt, en dat is hoe het leven werkt - soms moet je oude dingen, oude vrienden, jeugdsentimenten, achter je laten, maar je zal wel nieuwe vrienden maken. En nieuwe herinneringen, want op een dag zal ik hier wel op terug kijken op dezelfde manier als ik terug keek op mijn eigen brugklaskamp.
Er zijn nog geen reacties.