Een ideologie voor botten.

"Als ik thuiskom krijg ik me toch altijd zo'n vreetbui," is één van de vele zinnen die regelmatig uit gemiddeld (meisjes)mond rolt. Maar wat is een vreetbui? Kan je het een vreetbui noemen als je wel een heel schaaltje chips leegeet? Sommige mensen kunnen helemaal niet stoppen met eten. En anderen, zij kunnen niet stoppen met afvallen.
      Hou je niet van eten dan? Dat je niet wilt eten, niet kan eten, betekend niet dat je niet van eten houd. Ikzelf ben gek op eten, maar mijn lichaam en mijn geest weerhouden mij en velen anderen hiervan.
      Het begon toen ik vijf was. In mijn turquoise bikinietje drentelde ik achter mijn opa aan en dacht ineens, starend naar mijn buik 'daar mag wel wat vanaf'. In die tijd leek de gedachte alleen genoeg en veel minder kan ik niet gaan zijn eten, toch verloor ik binnen de kortste tijd twee kilo van mijn al schamele gewicht. Nog geen zeven jaar later begon het opnieuw, ik ging wat gezonder eten en zo gewicht verliezen. Dit kon natuurlijk niet goed gaan en het heeft zich doorgeslagen; Ik kamp al drie jaar met anorexia nervosa.
      De meest dierbare mensen om me heen weten het, maar begrijpen het niet. Dit hoeft van mij ook niet, want ik weet dat ik op moet houden met zeiken over mijn 'gigantische zwangerschapsbuik' als mensen een beetje lastig reageren, ze hebben groot gelijk. Maar al hou je -je mond, in je hoofd gaat het door, altijd. En al gaat het goed, toch hoor je om je heen, iedere keer als je een brownie of een koekje afslaat het afkeurende gefluister "Anorexia-patiënt," ze rollen nog net hun ogen er niet bij. Het vertellen dan? "Aangenaam kennis te maken, ik heb een eetstoornis." Dat doe je ook niet en die keren dat je besluit dat mensen het moeten weten, of het gewoon kwijt wilt, dan valt het stil, om daarna tonnen vragen op je af te vuren, die je vervolgens niet kan beantwoorden. Je vraagt iemand met overgewicht toch ook niet hoe het komt en wat deze persoon allemaal eet, hoeveel de persoon beweegt en wat zijn of haar gewicht is? Dat is moeilijk, maar mensen lijken het niet te begrijpen. Dus spreken ze je een paar weken later aan. "Hé, jij had toch anorexia?" Een klein knikje en weer die blik, ze kijken je aan alsof je gek bent. Of ik gek ben, misschien, ik ben niet de persoon om dat te beoordelen. Maar al zou ik gek zijn, ik ben niet gek omdat ik problemen met eten heb.
      Ik ben nooit zwaarder geweest, juist altijd wat iel. Ik heb nooit negatieve dingen gehoord in verband met mijn uiterlijk. Het had niks te maken met controle. En al blijft mijn moeder roepen dat mijn oma anorexia heeft, ze heeft de vrouw één keer gezien en nu ik er over denk zou het heel goed waar kunnen zijn, maar verder zit er ook niks van erfelijkheid in. De enige redenen zouden misschien kunnen zijn dat ik te vroeg geboren ben, al heeft dit nooit complicaties geleverd en het op school vroeger niet altijd even makkelijk gehad heb, al was ik er hiervoor al mee bezig en heeft dit me nooit op uiterlijk vlak geraakt. Bij mij heeft het er gewoon altijd ingezeten.
      Je kan mij niet vertellen wat voor schade het doet aan mijn lichaam, ik weet wat het kan veroorzaken en het kan me helemaal niks schelen. Zondagnacht heb ik wakker gelegen omdat ik maar bleef trillen wegens suikertekort, gisteren ben ik gewoon weer opnieuw op deze nieuwe manier in slaap gevallen. Je kan me ook niet zeggen dat ik 'hartstikke dun' ben. Echt, ik weet dat ik niet per sè dik ben, maar ik blijf niet goed genoeg. Ik kan heel goed zien hoe ik eruit zie, maar voor mij zijn ribben gewoon prachtig, ik wil ze meer kunnen zien, er in kunnen knijpen, ik wil mijn bekken voelen, mijn jukbeenderen en sleutelbenen zien, mijn pink om mijn pols kunnen leggen. Het enige is dat ik een afschuwelijke hekel heb aan de benen, waar ik verder gek ben op botten hou ik van stevige, gespierde benen. En misschien is het balen dat de ronde billen die ik anders had gehad puntig zijn en dat ik pas nog spontaan een cupmaat verloren heb. Maar ik kan best leven met mijn eeuwig koude handjes, mijn gebrek aan lengte door een tekort aan voedingsstoffen, haaruitval, mijn rampzalige concentratie en het verlies van vrouwelijke vormen, zolang ik maar geen vet hoef te voelen, de gedachte alleen bezorgd me al slapeloze nachten en maakt me ziek.
      Vandaag heb ik twee droge, geroosterde (verbrande) sneetjes brood en een glas melk op bij het ontbijt omdat mijn gezin hier bij zat, de rest van mijn eten heb ik weggegooid, ik heb gesport en nee, ik heb geen honger. Vanmiddag dacht ik nog: Misschien moet ik een paar kilo aankomen, om wat vrouwelijkheid terug te krijgen en een beetje concentratie te winnen. Dan bedenk ik dat ik toch al concentratiestoornissen heb en vooral: Maar de buik dan? Nee, ik moet afvallen voor de zomer, ik kan zo niet in bikini, echt niet. En als ik me vergelijk met anderen voel ik me niet zwaarder, soms wel, maar erger nog: meestal denk ik zelfs bij topmodellen 'Ik mis de ribben!'
      Beneden liggen in de fruitschaal de Granny Smith's waar ik van het weekend een halfuur voor heb gefietst. De stickertjes van de gegeten appels zijn op het bord boven mijn bed geplakt en in mijn hoofd speelt zich een al besloten strijd af. Granny of niet?

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen