Toy °Wolfpack° (chapter 18 +)
Chapter 18
Ik zette Obadja na enige tijd stil en knoopte hem vast. “Wat” vroeg Danielle geschrokken, “ik heb trek” mompelde ik wijzend naar de strandtent, waarop ze van het paard vloog Fly snel vast bond en achter mij aanrende. “Wat wil je hebben” grinnikte ik toen we bij de tent stonden, “duh friet mayonaise” kierde ze waarop ik knikte, “2 frietjes met mayonaise alstublieft” grinnikte ik de vrouw knikte gooide twee porties in de pan en ik rekende netjes af. “Ik loop terug naar de paarden, jij neemt het mee” grinnikte ik prikkend in de zij van Danielle, “ow ja is goed” giechelde ze waarna ik grote passen maakte terug naar de paarden. Na enkele minuten kwam Danielle ook al aangelopen ik pakte mijn zak friet aan en liet mij tussen de paarden op de grond zakken. “Weet dat Fly zit te loeren” hoorde ik Danielle lachen, “ze mocht eens proberen het te pikken, dan krijgt ze straks geen haver” mompelde ik met volle mond. Danielle begon te schateren van het lachen en Fly begon protesterend te hinniken waarop ik zachtjes grinnikte.
“De afgelopen weken zijn wel vreemd en raar gelopen niet?” hoorde ik Danielle mompelen, “ja, bijna drie weken terug nieuwe begeleiders, en opeens meer toezicht, en wist je al dat ze het gingen mengen?” mompelde ik nadat ik mijn frietzak in de prullenbak deponeerde. “Ja, en Vera gaat verhuizen naar Forks” mompelde Danielle waarop ik knikte, “ja en ze heeft zo haar best gedaan, om in La-Push te mogen blijven wonen, en weet je wat Ashley mij vertelde” mompelde ik zachtjes, toen ik terug op mijn paard klom, Obadja los trok en hem omdraaide. “Nou” piepte Danielle, “ze heeft die aanvraag zelf ingediend” piepte ik geschrokt. “Wat dat meen je niet” sprak Danielle geschrokken, “jawel, anders zeg ik het niet” mompelde ik met rode wangen.
“Kwam je nog?” giechelde ik toen ik Obadja begon te drijven dat hij moest gaan lopen, Danielle sprong op Fly trok haar los en kwam al snel achter mij aan gerent. “Maar vind je het niet irritant, al die veranderingen?” vroeg Danielle nieuwsgierig, “jawel, maar ik heb er inmiddels mee leren knokken” mompelde ik zachtjes. “Tja dat zal best ja” grinnikte Danielle, waarop ze Fly aanspoorde over te gaan naar draf. “Maar wel tof dat je me vanmorgen hielp weet je” sprak ze, “daar zijn vriendinnen toch voor?” giechelde ik waarop ze knikte. “O, kijk we zijn niet de enige die het heerlijk weer vinden” begon Danielle wijzend naar wat jongens. Ik grinnikte, “Chick, het is weekend” mompelde ik lachend, “o ja” piepte ze waarop ik de manen van Obadja vast pakte omdat ik zowat van zijn rug gleed. “Wedstrijdje?” vroeg ik haar uitdagend? “Ja, wat voor?” vroeg ze? “Wie als eerste heen is gereden naar die rots” riep ik wijzend, “en dan terug naar die rots” en ik draaide mij om en wees naar de andere rots. “Oké dat kan ik wel” riep Danielle, “ow ja?” begon ik haar uit te dagen waarop ze knikte, en haar paard in ren galop zette. “O, dat is zo gemeen, Obadja hup” riep ik waarop het beest in eens begon te rennen, een gil verliet mijn mond, en al snel kwam er geschater lach voor in de plaats omdat ik Fly voorbij stoof. “Goed zo jongen, links afwenden” mompelde ik, “nee andere links” riep ik waarop ik Danielle hoorde lachen en haar al zag draaien, “ah kom op je gaat toch niet verliezen van een meisje” piepte ik waarop het dier sneller begon te draven en ineens over ging in ren galop.
Hard lachend rende ik met Obadja voorbij waarop een stofwolk de lucht in rees, en ik nog harder moest lachen doordat Danielle nu niets meer kon zien. “Obadja wel een beetje lief” giechelde ik toen het dier iets vertraagde. Danielle hoorde ik al aankomen waarop ik Obadja een klein schopje gaf waarop het dier al weer harder begon te rennen, hard gelach vulde het strand. Waarop ik met grote gesperde ogen naar de rots keek. Obadja leek niet te stoppen met rennen. “O, NEEEEE!” kwam er gillend angstig uit mijn mond, Obadja nam een aanloop waarop hij sprong en een angstige kreet, door merg en been kwam eruit mijn mond. Waarop ik vier benen terug de grond hoor raken en mij trillend op de rug van Obadja liet vallen. Hij stopte met rennen en liep rustig terug richting Danielle die wel optijd gestopt had. “Wow, gaat et wel?” hoorde ik Danielle waarop ik mij van de rug van Obadja af liet glijden en letterlijk trillend bij hem vandaan trilde. Ik klapte in elkaar op de grond, en voelde mijn gehele lichaam schokken. Voetstappen hoorde ik aangesneld waarop verschillende warme hese stemmen. “Gaat het wel?” hoorde ik een stem.
“Ja” kwam er raar piepend uit mijn mond, ik drukte me recht en liep al trillend naar mijn paard. “Hallo, ik had kunnen vallen” piepte ik naar hem waarop hij begon te hinniken en bokken, ik zette wat stappen naar achter. “Wat heb jij?” piepte ik waarop ik mijn armen rond zijn nek sloeg en mijn trillende lichaam langzaam rustiger werd door het hoofd van Obadja dat zachtjes tegen mijn rug botste. “Doe dat mij nooit meer, zonder te waarschuwen” piepte ik waarop ik mijn hoofd voor zijn hoofd zette en hem in de ogen aankeek, hij drukte zijn snuit tegen mijn wang waarop hij probeerde sorry te zeggen. “Het is al goed” mompelde ik zachtjes. “Jemina” hoorde ik Jacob waarop ik geschrokken omdraaide en hem aankeek, “gaat het, dat zag er dood eng uit” mompelde hij en krabde achter in zijn nek. “Geloof me, als ik naar toilet moest, had ik het alle kleuren gedaan, maar gaat wel” mompelde ik met knal rode wangen. “Als het gaat klim dan terug op Obadja, muts” mompelde Danielle nog steeds schaterend van het lachen. “Uh” mompelde ik waarop ik Obadja aankeek, “je zal er toch terug op moeten” mompelde Danielle. “Ja, haa, weet ik” mompelde ik en zette mijn af en sprong trillend op zijn rug. “Oké en nou geen fratsen, alsjeblieft” piepte ik waarop ik hem voorzichtig aanstuurde, een gil verliet mijn mond waarop Obadja een stap zette. “Oké kalm Jemina, het gaat goed” hoorde ik Jacob waarop ik knikte mijn ogen opende en stilletjes zuchtte. “Ow gewoon geen wortel” mompelde ik waarop Obadja begon te steigeren, een angstige kreet verliet mijn mond, waarop ik zijn manen vast greep en mij zo goed mogelijk rond hem vast klampte. “Obadja” piepte ik half huilend waarop het dier terug op zijn vier benen stond en begon te hinniken.
“Waarom doe je vandaag zo vervelend?” vroeg ik hem, maar antwoord krijgen doe ik niet. Danielle stapte opeens van Fly af begon het zadel los te trekken en gooide alles op het strand neer. Trok aan mijn been waarna ik van Obadja gleed. “Eh, nee nee, Danielle” begon ik te gillen nadat ik zag wat ze van plan was, ze drukte mij op de rug van Fly, waarna ze het halster vast pakte en met mij op de rug van Fly begon te lopen. Rillend en trillend, voelde ik mijn lichaam langzaam ontspannen, en al snel gaf Danielle mij het touw, waarna ik Fly in draf zette en overging naar galop en zo weer naar stapvoets.
“Zie” mompelde Danielle die begon te klappen. “En nu Obadja” grinnikte ze waarop ik twijfelend naar mijn eigen dier keek.
Chapter 19
“Jullie redden het wel” hoorde ik de stem van Jacob klinken, “kom jongens” sprak hij verder. Waarna ik Daniëlle hielp met Fly terug op zadelen en daarna terug op Obadja klom. Het was nog wel even rillen maar na enkele meters was dat verdwenen. “Zullen we naar de stallen gaan, ik heb het eigenlijk wel een beetje gehad voor vandaag” grinnikte ik. Waar op Danielle knikt, “tuurlijk, we zijn al aardig lang op pad” vulde haar woorden mijn gehoorgang. Ik lachend knikte, een klein schopje gaf en Obadja enkele passen versnelde. Na een half uur door het bos gereden te hebben kwamen we eindelijk bij de stallen aan. Waar we onze paarden stalde en ze bevrijdde van het zadel, ze schoon begon te borstelen. En na nog een lekker portie eten, besloten we terug naar de boerderij te gaan.
“Een warme douche zou ik echt wel kunnen gebruiken” kierde ik zacht, “ja nu eerst dat rot stuk nog terug fietsen” verzuchtte ze wijzend naar de fietsen die tegen het hek aangegooid liggen. “Oh maar samen fietsen gaat sneller dan alleen” giechelde ik en trok mijn fiets uit het hek. “Ja gelijk heb je” mompelde Danielle vermoeid, ze trok met tegenzin haar fiets uit het hek en draaide hem om zodat we konden gaan rijden. Stil sprong ik op mijn zadel en begon ik te trappen waarop ik naast Danielle kwam en we beide onze benen het werk lieten doen. “Je vind toch niet erg als ik straks nog even gaat leren?” vroeg ik Danielle waarop ze haar hoofd schudden, “nee tuurlijk, is goed” grinnikte ze schouder ophalend. “Hee, we zijn der al bijna” hoorde ik Danielle ineens roepen waarop ik begon te lachen, “ja zei ik toch, samen fietsen gaat sneller dan alleen” en gooide mijn fiets in de schuur zette hem op slot en rende meteen door naar boven naar mijn kamer.
Warme waterstralen gleden over mijn lichaam, en genietend sloot ik voor even mijn ogen, de heerlijke rit door het bos met Daniëlle, Obadja die ineens uit het niets ging springen, wat mij doodsbang maakte, maar helemaal het vreemde gedrag van mijn dier. Waarom deed Obadja de laatste dagen zo vreemd? Had hij pijn? Heeft iemand hem van streek gemaakt? Ik wist het niet, een klopje op mijn deur liet mijn ogen terug openen en mijn keel kort schrapen, “wie” piepte ik zacht. “Alexis” hoorde ik haar twinkelende stem, “ja, kom maar” giechelde ik waar ik een piepende deur open hoorde gaan en meteen weer sluiten. “Sorry dat ik je kom storen, maar er was een melding geweest dat er iemand van zijn paard zou zijn gevallen” mompelde ze. “O, nee Obadja begon uit het niets te springen en dat ging goed, tot dat ik afstapte, ik trilde bij hem vandaan van angst” giechelde ik en spoelde mijn haar uit. “O, dus niets gebroken, bezeerd, geen ziekenhuis bezoeken, ik kan gaan?” Hoorde ik haar. “Haha, je mag van mij blijven, hoor” grinnikte ik. “Nee, ik ga eventjes wat voor mij zelf doen” mompelde ze waarop ik knikte. “Verlieft?” kwam er ineens uit mijn mond, “ja niemand zeggen” mompelde ze waarop ik grinnikend knikte. “Tuurlijk, ik hou mijn mond wel, je laat hem wel keuren he” grinnikte ik grappend. Waarop ze begon te lachen, “ja als ik hem durf aan te spreken” mompelde ze waarop ik nog harder begon te lachen. “Succes” mompelde ik denkend aan mijn buurman van de kluisjes op school, zijn prachtige warme ogen, zijn mooie zachte warme gezicht.
Na uren bezig te zijn geweest met mijn huiswerk pakte ik mijn schooltas voor de volgende dag in en ruimde mijn bureau aan de kant. Een korte blik op de klok gaf aan dat het al kwart voor zeven was, even keek ik vreemd op, maar al snel snapte ik waarom vandaag de bel niet ging. Zondag, ik liep stilletjes de trap af naar beneden, waar ik Marlies al aan het aanrecht zag staan. “Hee” mompelde ik waarop ze zich kort naar mij toe draaide, “o, he Jemina” glimlachte ze me toe, “ook een boterham?” Vroeg ze wijzend naar een bord, “graag” giechelde ik ze pakte een bord uit de kast en een snede brood en legde het neer op een bord. Gaf mij een mes en de pot pasta waarna ik het dik op mijn boterham smeerde. “Moet je worden ofso” mompelde ze met volle mond, “nee niet dat ik weet, volgens mij nog niet” sprak ik ook met volle mond. “Als ik jou was zal ik je kalender maar eens bekijken” mompelde ze met volle mond, waarop ik grinnikte, en knikte. “Ja zal ik doen, maar volgens mij zijn we allemaal tegelijk” sprak ik waarop ze haar schouders optrok en de gang in liep. Verbaast maar toch het advies opvolgend van Marlies liep ik naar mijn kamer waarop ik de kalender van de muur trok en op een van mijn banken ging zitten. Begon de hokjes te tellen waarop ik op dag twaalf kwam, en dus nog enkele dagen moest voor ik pas mijn periode had, dus dat was het niet, misschien had ik net als vorige week gewoon suiker nodig. Ik schudde de gedachten af, het zal wel niets wezen, en daarbij ik was nog maar een paar maanden geleden ongesteld geworden, dus volledig regelmatig was het nog niet. Volgens de dokter zou dat nog komen, en bij sommige gebeurde dat sneller dan bij andere. Ik maakte mij er eigenlijk helemaal niet druk om, ik was nog steeds Jemina Mims, alleen dan wel het beschadigde meisje van de boerderij met een groot geheim dragend. Een van de begeleiders kon niet met zijn handen van de meisjes afblijven. Ik was een van zijn slachtoffers, terug denkend aan de twee eerdere keren dat hij mijn kamer betreden had, een keer toen ik sliep, ik werd wakker van hem. En hij schrok zo erg dat hij de benen nam, maar die aller eerste keer kon ik maar niet vergeten. Het maakte me keer op keer bang, en ik wist totaal niet wat ik ermee aan moest.
Chapter 20
5 weken later / 35 dagen later.
Vies, ranzig, en belabberd voelde ik mij, hoe kon die mijn kamer binnen komen, en dat op een doordeweekse nacht. Ik had de dag erna school, en mijn cijfers waren erg achteruit gegaan, na het incident wat Paul mij had aangedaan. Slikte kort de opkomende tranen weg, en trok mijn gehele bed af, alles moest gewassen worden. Daarna moest ik een warme douche hebben, want ik voelde gewoon zijn vieze slijmerige spul. Je zal je nu wel afvragen wat is er aan de hand, nou ik lag lekker te slapen, want het is al half twee in de nacht, en opeens kreeg ik pijn en werd ik wakker, met Paul Lahote boven op mij, bezig. Nu hield ik het niet meer de tranen rolde over mijn wangen, mijn benen maakte meteen voort naar de badkamer waar ik een wasmand uit trok en alles wat vies gemaakt was in stopte. Pakte schone kleren uit de kast en stapte onder een warme douche, mijn zoute tranen raakte met het zoete water van de kraan in contact waarna het door het doucheputje het riool in gleed.
Gelukkig was ik inmiddels al weer alleen, Paul was zo geschrokken dat ik wakker was geworden dat hij de benen genomen had, met zijn kleren in zijn handen. Na enige tijd en zeep gebruikte te hebben, maar mij nog steeds vies voelend, kwam ik toch maar onder de douche vandaan. Zette de kraan uit, droogde mij voorzichtig af, en begon mij in te smeren met lotion. Misschien dat – dat het vieze gedeelte een beetje deed weg nemen. Na mij terug aangekleed te hebben, schoon beddengoed gepakt te hebben, begon ik mijn bed opnieuw op te maken. Of ik nu nog kon slapen, nee zeker niet, ik durfde niet meer. Niet zolang ik weet dat ik niks kon doen tegen Paul. Ja praten maar dat kon ik niet, ik kon het niet eens over mijn lippen krijgen.
Huilend liet ik mij op een van mijn banken vallen, waarom deed hij dit, ik was vijftien, geen volwassen persoon die dat zomaar leuk zou vinden. Fijn voelde het al helemaal niet, het maakte mij bang, zijn handelingen, zijn aanrakingen, de woorden die hij mij toe fluistert. Ik kreeg er gewoon kippenvel van en niet kippenvel van heerlijk nee, elk klein haartje ging recht overeind staan, en ik voelde mij totaal niet prettig. Mijn hart maakte dan overuren, niet omdat ik hem leuk vond, nee angst, voor wat hij nu weer voor mij in petto had. Wat hij dit keer van mij verlangde. Alle keren dat hij mijn kamer binnen is gekomen, misschien wel vaker toen ik lag te slapen. Deed mij alleen nog maar meer angst inboezemen.
Hoe vaak had hij mij wel niet gepakt? Wat had hij allemaal al wel niet met mij gedaan? En waarom deed hij mij altijd pijn? Vond hij het leuk om meisjes zo’n angst aan te jagen? Allemaal vragen waar ik geen antwoord op kon vinden. En dit met Daniëlle en of iemand van de begeleiding bespreken, kon ik niet. Ze zouden denken dat ik aandacht te kort kwam, of mijn misschien wel helemaal niet geloven, en het aller ergste mij misschien wel niet meer mogen, omdat ik niet meer de Jemina Mims ben. Al die hersenspinsels maakte mij alleen nog maar meer ongelukkiger, en onrustiger, tranen hadden mijn wangen al bereikt, en snikken verlieten mijn mond als gelijk. Gepaard met schokkende schouders en te weinig nieuwe zuurstof, om mijn longen verrijkt te houden.
Het kon toch niet wezen dat ik zijn enige slachtoffer was? Wacht Ashley had gezegd dat Vera zelf haar overplaatsing had aangevraagd. Zou het aan de nieuwe begeleiding liggen? Zou Paul zich ook vergrepen hebben aan Vera Bak, mijn vriendin? Dat zou hij toch niet, ze had nog helemaal niet iets om dat aan te willen gaan. Ze was nog maar net bezig met vormen. Snel schudde ik die gedachten van mij af, ik moest het haar vragen. Maar hoe? Het mocht niet opvallen, en al helemaal niet door de bewoners, en of begeleiding. Een zucht rolde over mijn lippen, en kort blikte ik naar de klok, het was vier uur, had ik zolang zitten peinzen? Ach het zal, snel pakte ik mijn tas en stopte daar mij schoolspullen in die ik nodig zou hebben voor de dag. Wakker was ik toch al en terug gaan slapen zou ik niet. Niet nu ik wist dat Paul het dus ook gewoon deed wanneer ik sliep.
Vermoeid veerde ik overeind waarna ik naar mijn boekenkast liep op mijn dagboek eruit te trekken en werd maar weer eens tijd om dat ding te gaan gebruiken zoals ik de laatste weken gedaan had. Toen de veranderingen kwamen, meer begeleiding, andere passen, andere regels, alles. Het luchtte vrijwel goed op om het van mij af te schrijven, en soms ook dingen terug te lezen. Ik klapte het ding open nadat ik aan mijn bureau was gaan zitten, griste een pen uit mijn pennenbakje en begon mijn gedachten van mij af te schrijven.
Lief Dagboek, ja erg cliché mag hé, hoe wil je dat ik je anders noem? Nou zoals ik laats al geschreven had, Paul Lahote een van de stage begeleiders, heeft zich weer aan me vergrepen, ik kan het gewoon niet anders noemen, ik voel mij vies, gebroken, belabberd, en daarbij zijn woorden aanrakingen en weet ik veel nog meer maken mij bang. Zoals net, ik werd gewoon wakker, hij deed het gewoon met mij terwijl ik sliep!!! Hoe erg is dat? ERG!!!! En ik kan er met niemand over spreken, echt met niemand, ze zouden doen geloven dat ik aandacht trok, en of ze zouden me niet geloven en of het aller ergste ze willen geen contact meer met mij. Wat moet ik nu doen?
Ik klapte mijn dagboek dicht zuchtte zachtjes, drukte mij recht en wandelde stil naar mijn kalender. Begon de hokjes te tellen en aan te kruizen, en een klein pictogrammetje begon ik te tekenen in de hokjes wanneer Paul was langs geweest. Het waren der al aardig wat in de afgelopen negen weken, en daarbij, voelde ik de rillingen keer op keer door mijn ruggengraat schieten. Wat kon zo’n jongen een verknipte geest hebben, en ook nog eens niet veilig.
Chapter 21
Vermoeid stapte ik van mijn fiets af, ik was eindelijk op school, voor even leek het of ik niet vooruit te branden was, maar al snel had ik mijn fiets in het rek gezet en liep ik de school binnen. Slome trage passen maakte ik naar mijn kluis om mijn tas voor een groot deel te legen, dat ellendige zware ding begon mijn schouder nu al te irriteren, en eigenlijk hoopte ik dat de dag zo voorbij zou vliegen. Energie leek ik vandaag niet in mijn lichaam te hebben, misschien was het ook helemaal niet zo’n strak plan geweest om de rest van de nacht wakker te blijven. Stilletjes maakte ik mijn kluisje open waarop dat ding weer flink begon te piepen en te kraken en een zucht verliet mijn mond. “Nog steeds?” hoorde ik een warme jongensstem naast mij klinken, mijn hart schoot in mijn keel en langzaam draaide ik mijn hoofd naar de stem. ‘Dat was hem die jongen die mij raar en vreemd liet voelen’ galmde het door mijn hoofd, mijn wangen begonnen rood te kleuren toen ik doorhad dat ik naar hem stond te staren. “Als ik jou was zal ik de conciërge vragen het te maken” grinnikte de jongen, hij legde ze hand in zijn nek en begon er kort in te krabben. Mogelijk kleurde mijn wangen nog roder waarop ik beschaamd mijn blik van de jongen af trok en snel mijn boeken in mijn kluis gooide. “Ik heb je toch niet aan het schrikken gemaakt” hoorde ik zijn fluweel zachte warme stem. Mijn hart sloeg een slag waar ik mij op mijn toppen van mijn tenen omdraaide en met een vuurrood hoofd nee begon te schudden. “Ik ben trouwens Embry” grinnikte de jongen die zijn hand uit stak. Mijn wangen kleurde en voorzichtig pakte ik zijn hand vast, “Jemina” grinnikte ik, een schrok gleed er door mijn lijf toen onze handen elkaar leken aan te raken, en een warme na gloed bleef even na tintelen toen Embry zijn hand naast zijn lichaam liet glijden. “Leuk je te ontmoeten” grinnikte de jongen waarop ik knikte, mijn kluisje dicht drukte.
“Jemina” klonk mijn naam ineens door de gang, gefrustreerd draaide ik mij om, Vera Bak kwam aangesneld met een stapeltje papieren in der hand, ik begon kort te grinniken, als ik haar ook niet had, zat mijn hoofd volgens mij ook niet vast. “Eh, je moet vandaag voor de klas, je was dit vergeten, lag in de keuken op tafel” ratelde ze buiten adem, ik begon te lachen. “Jammer bijna geluk” murmelde ik zachtjes waarop Vera haar ogen sperde, “maar je cijfers, Ashley gaat het niet leuk vinden” ratelde Vera zacht verder. “Ja, ja, laat nu maar, poging is toch mislukt” verzuchtte ik waarna ik het van Vera overpakte en het in mijn tas propte. ‘Fijn nu moest ik alsnog mijn presentatie houden’ dacht ik boos. Gaf Vera een korte knuffel en draaide mij terug om, Embry stond er nog steeds, en ongemakkelijk voelde ik mijn wangen terug rood kleuren, hij had het dus allemaal gehoord. “Vriendin?” vroeg Embry waarop ik knikte, en hem opnieuw durfde aan te kijken. “Ja, ze gaat over enkele weken naar Forks” mompelde ik iets minder vrolijk. “Ah, das balen” hoorde ik een vreemde jongens stem klinken. Ik keek geschrokken op, daar stond een jongen een kinderlijk gezicht, maar ook weer niet. “Seth” klonk Embry zijn stem iets wat geïrriteerd. “Ik, les” mompelde ik zacht waar bij ik de jongens voorbij liep en snel naar mijn lokaal spurten.
“Goed, als jullie volgende week hoofdstuk acht bij mij inleveren, dan mogen jullie nu gaan” sprak Bolder, een van de inval krachten, mijn leraar kwam niet opdagen, hij belde dus op het laatste moment af, eigenlijk had ik nog liever even terug mijn bed ik gekropen, maar dat ging niet. Stilletjes pakte ik mijn tas in waarna ik mij recht drukte en het lokaal verliet. De overvolle gangen waren haast niet te bewandelen, vele leerlingen van verschillende jaren liepen je dan of voor de voeten of walsen gewoon over je heen. “Jemina” hoorde ik in eens de stem van Jacob naast me, “he Jacob” mompelde ik stilletjes en stapte verder langs een stroom leerlingen. “Zin om vandaag af te spreken?” vroeg hij stilletjes waar ik hem kort aan keek, “ja is goed” grinnikte ik. “Heb vandaag eigenlijk geen planning op gekregen, dus leuk” mompelde ik. “Zullen we gaan zwemmen?” vroeg Jacob, mijn blik gleed naar buiten waar het zonnetje dun scheen, “als dat niet te koud is” grinnikte ik. “We zien wel, we kunnen ook film kijken, of het bos in gaan” sprak Jacob verder, ik trok mijn kluis open, verwisselde mijn boeken en luisterde naar zijn getetter. “Het maakt mij eigenlijk niet zoveel uit, ik ben zowel een buiten als binnen mens” mompelde ik giechelend. Ik wees naar de klok, waarop Jacob begreep dat ik mij voort moest maken anders dat ik te laat zou wezen.
Van plaats dat ik naar huis fietste wachtte ik nu op Jacob Black, de jongen waar ik mee had afgesproken, ik had Alexis een berichtje gezonden dat ik met het eten thuis zou wezen, en dat ik dus met een beginnende vriend, niet waar ik verlieft op was, duidelijk er bij geschreven uiteraard, iets leuks ging doen. Ze keurde het goed, waarop ik eigenlijk iets wat ongeduldig werd. Het duurde wel lang voor dat Jacob eigenlijk pas zou aankomen wandelen, want na enkele grote getinte roestbruine jongens door de gang van de school hebben zien lopen, wist ik dat het niet lang meer zou duren. “He” klonk in eens een warme twinkelende stem achter mij, mijn hart leek een slag te doen missen, en nieuwsgierig draaide ik mijn hoofd. Voor mijn neus stond Embry, de jongen die naast mij het kluisje had, en de jongen waar ik mij zo vreemd bij voelde. “Wacht je op iemand?” vroeg Embry stilletjes, ik knikte met rode wangen, “op Jacob” mompelde ik zacht. “Jacob, Jacob Black?” vroeg hij waarop ik knikte, Embry wees naar achter naar een stel jongens waar Jacob bij stond, hij stond breeduit te lachen. “Daar zal je hem hebben” grinnikte Embry, “kom” mompelde hij en sloeg zijn arm rond mijn schouder, geschrokken keek ik de jongen aan, waar hij snel zijn arm van mijn schouder trok, “sorry gaat het?” vroeg hij serieus bezorgd. “Ja, ik ben dat gewoon niet gewent” mompelde ik met knal rode kaken. Embry begon te grinniken, “geeft niet, ik doe je niets” mompelde hij waarop er verschillende vlinders door mijn buik begonnen te razen.
Chapter 22
Misselijk werd ik wakker, en snel rende ik naar het toilet, een golf verliet mijn mond. Mijn hand gleed naar de knop en alles werd meegetrokken het riool in. Een zucht verliet mijn mond, fijn de herfst was zeker weer begonnen en ik moest ziek worden. Dat kon ik nu al helemaal niet met de toets week die in aantocht kwam gebruiken. Ik drukte mij na enige tijd recht en begon mijn tanden te poetsen, mijn lichaam te wassen en aan te kleden voor school. De afgelopen dagen waren gevlogen, en het was eigenlijk best wel gezellig met Jacob, we hadden met ze twee over het strand gewandeld, en daarna een korte boswandeling. Hij heeft mij zelfs thuis gebracht, hoe lief was dat, en als kers op de taart, Ashley vond Jacob een geweldige vriend voor mij. Met die gedachten drukte ik het koffiezet apparaat aan en mijn schooltas in te pakken. Nog maar vier weken voor de vakantie, en nog maar drie weken tot de toets week, ik hoopte maar dat ik voor die tijd ziek geweest was, en of na de vakantie ziek werd.
Met een beker koffie nam ik plaats op mijn bank, en liet nog een korte gaap mijn mond verlaten het was pas kwart voor zeven, en vanaf zeven uur kon je pas beneden ontbijten. Met mijn stomme kop was ik afgelopen weekend, al ruim vijf dagen terug als ik zondag mee rekende, mijn boodschappenlijstje vergeten in te leveren. Dus ik had nu niets in huis, niks na da alles was op, en ik zou tot zaterdag moeten wachten. Na mijn koffie opgedronken te hebben en nog een vluchtige blik op de klok geworpen te hebben stapte ik mijn kamer uit, en schoof ik stilletjes aan de tafel, smeerde enkele snede brood en propte er een in mijn mond.
“Jezus wat ziet jij bleek” hoorde ik Marlies verschrikt, ik keek haar aan, “heb jij geen koorts of zo?” vroeg ze met gerezen wenkbrauwen, ze stapte mijn richting in legde haar hand op mijn voorhoofd en trok hem er vrijwel meteen weer vanaf. “Als ik jou was zal ik maar terug je bed in duiken” mompelde ze toen ze naast mij op een stoel ging zitten. “Ik voel me alleen wat misselijk, en hoofdpijn, meer niet” mompelde ik met volle mond. “Tja, het is jou keus, maar ik zou thuisblijven, want je bent warm” mompelde ze. Een zucht verliet mijn mond, al snel drukte ik mij recht liep terug mijn kamer in en pakte in mijn badkamer een thermometer, zette het ding in mijn oor en wachtte tot het ding ging piepen. Mijn ogen gleden over het schermpje, 39°c zucht, chips koorts. Dat werd dus thuis blijven. Snel drukte ik bij mijn deur een code in, die beneden op een van de computerschermen te zien zou zijn. Ashley en Alexis hadden vandaag dienst dus die zouden straks wel bij mij komen kijken. Ik begon mijn school tas terug uit te pakken en maar in mijn boeken te werken.
Na dat het enkele uren erg stil in het huis en mijn kamer was zette ik de radio aan klapte mijn wiskunde boeken dicht en drukte mij van mijn stoel. Beneden moest ik maar even met Alexis spreken over boodschappen, want iedere keer een break en dan mijn kamer te moeten verlaten was irritant. Stil liep ik de trap af naar beneden waar ik een klopje op de deur van het kantoor gaf, “binnen” hoorde ik de stem van Ashley klinken, even keek ik vreemd maar mijn hand gleed al naar de klink. Drukte hem open en sloot hem meteen toen ik beide personen zag zitten, ik grinnikte kort en ging op de overige stoel zitten. “Wat is er?” vroeg Ashley, “nou, ik ben vergeten mijn boodschappenlijstje in te leveren, en mijn koelkast, en kasten zijn nu toch echt wel leeg” mompelde ik met rode wangen, “ah, dus je wilde vragen omdat je nu ziek bent dat een van ons wat kleine dingen wil halen?” sprak Alexis lachend, “goh bingo” giechelde ik, gaf haar een klein briefje, met wat geld. “Ik breng het zo naar je kamer, hoeveel graden had je?” vroeg Ashley toen Alexis het kantoor uit liep. “Enkele uren terug was het 39 hoezo?” vroeg ik zacht, “omdat in Forks nu ook al twee meisjes ziek zijn” mompelde ze, “herfst” mompelde ik wijzend naar buiten waarop Ashley begon te lachen. “Tja, misschien wel” grinnikte ze schouder ophalend.
Mijn taken voor vandaag had ik allemaal gedaan, en misschien deed ik het ook wel een beetje om de tijd te doden. Het was namelijk erg vervelend als je ziek was, vaak had je dan niets te doen, nou dat gelde voor mij ook, alleen ik had een weekrooster, met verschillende taken, nou als je ziek bent, kan je die taken vaak niet verrichten, nou ik wel, want ik verveelde mij. Alexis had mijn boodschappen ook al gebracht, en ze stonden ook in mijn kasten en koelkast. Verveeld drukte ik mijn televisie aan waarna ik begon te zappen, en op een van de televisiezenders bleef hangen, toen ik eindelijk iets leuks zag verschijnen. Ik begon er stilletjes naar te kijken, en een korte gaap verliet mijn mond, trok het fleece deken van de leuning en kroop er onder. Mijn ogen naar het scherm gericht. Een rinkelend geluid trok mij van het televisiescherm af, een geel lampje brandde waardoor ik kon concluderen dat een van mijn begeleiders mij nodig leek te hebben. Ik drukte de televisie uit, drukte mij na enige tijd recht en opende de deur. “Ik moest dit brengen” mompelde Jared de andere nieuwe begeleider, “bedankt” mompelde ik stil. De jongen knikte en liep stilletjes bij mijn deur vandaan, ik sloot hem en plofte nadat ik gezien had dat het huiswerk was, terug op mijn bank. Had voor vandaag genoeg klusjes gedaan, ik was moe, hoofdpijn en duizelig, door al dat drukke gedoe. Al die vele veranderingen, de vele regels. Alles was mij gewoon nu even te veel.
Chapter 23
2 weken later / 14 dagen later
De afgelopen dagen was ik aan een stuk misselijk, maar zodra ik gegeten en gedronken had, leek het weg te trekken, spugen hoefde ik niet meer, en gelukkig hoefde ik veertien dagen geleden maar twee dagen thuis te blijven. Het was één of ander griepje, of klein virusje wat in de lucht zat. Ik was mij druk aan het voorbereiden voor mijn toets week, die volgende week plaats vond. En ergens was ik als de doods dat ik lage cijfers zou halen. Mijn laatste cijfer wat ik terug kreeg was om te schamen weliswaar met hakken over de sloot met een 5,7 maar als nog was het voor mij slecht. Ik kreeg gemiddeld 7 of 8 ten en daarbij mijn schoolresultaten waren erg naar achter gezwakt. Overigens wist ik dat het meeste kwam door Paul Lahote en al die andere stomme veranderingen, verbouwingen, en wisselingen van de bewoners. Vera was gister vertrokken en dat had mij heel erg veel pijn gedaan, helemaal omdat ik de reden van haar vertrek niet wist. Ze leek het hier erg naar haar zin te hebben, tot dat Paul Lahote en al die stomme andere dingen gebeurde. Zou ze echt weg zijn gegaan voor hem? Door hem?
Ik schudde mijn hoofd niet aan denken Jemina, school, toets week, daaraan denken, en opnieuw boog ik mij over mijn boeken heen en begon de samenvattingen te lezen. “He” hoorde ik ineens de stem van Ashley in mijn kamer, “o Ashley” mompelde ik zacht toen ik van mijn boeken af keek. “Nog steeds aan het leren?” haar wenkbrauw opgetrokken, “ja, volgende week is het toets week” mompelde ik met rode wangen, “meis je leert al zoveel, kom nog even genieten van het weer, voor het straks echt koud is” sprak ze wijzend naar buiten. Ik zuchtte zachtjes klapte mijn boeken dicht en wandelde achter Ashley aan naar buiten de tuin in. Vele bewoners, leken het zelfde gedaan te hebben, waardoor ik mij naast Ashley op een van de stoelen liet vallen. “Maak je geen zorgen om Vera, ze doet het goed, en heeft haar kamer al helemaal ingericht” sprak Ashley om de stilte te verbreken, “mooi, maar ik mis der nu al” sprak ik een brok vormde zich in mijn keel. “Je zal der nog wel zien” grinnikte Ashley, ik knikte en liet mijn blik even door de tuin glijden.
“Jemina” hoorde ik de stem van Paul ineens achter mij klinken, vragend trok ik mijn wenkbrauw op, en draaide ik mijn lichaam naar hem toe, zodat ik hem kon aankijken. “Kan je mij even volgen” mompelde de man, waarop ik mij gefrustreerd recht drukte, een zucht van mijn lippen liet glijden en sjokkend achter hem aan te stappen. “Het is niet dat je Vera nu weg is ik je met rust laat” sprak hij bars, en zette snellere grotere stappen, richting binnen. Ik begon zenuwachtig te worden, en kleine korte rillingen voelde ik mijn ruggengraat al doen kussen. Als hij het maar niet zou doen, Ashley was aanwezig, en het zou opvallen als opeens mijn ramen gesloten zouden zijn. “Nou kom je nu nog” bromde Paul die een deur open hield, ik zette kleine passen, slikte kort en voelde zijn hand mijn rug doen tasten, een duw volgde waardoor ik ineens in de begeleiders kamer stond. Een kamer achterin het huis, helemaal afgelegen, waar ze enkel komen wanneer ze gaan rusten. Ik slikte, wat was hij deze keer van plan? Wat wilde dat hij mij dit keer iets liet doen dat ik niet wilde, ik voelde mij rillen als een rietje, en zware voetstappen hoorde ik mijn richting in komen. “Meisje” sprak hij fluisterend in mijn oor, ik begon te rillen, tranen begonnen mijn ogen te branden. Een nieuw duw en een klik en wat geknars vulde de kamer, waarna ik opeens op het bed lag. “Nee” piepte ik huilend, en kroop bij de jongen vandaan, “ik wil niet” huilde ik. “Gaan we weer?” vroeg Paul boos, waarop ik mijn hoofd schudde en nog steeds bij hem vandaan kroop. Zijn lange arm trok mij terug en zijn handen begonnen mijn lichaam te betasten.
Een simpel klopje op de deur liet Paul stoppen en zijn hand direct voor mijn mond krulden. Zijn vingers gingen naar zijn mond waarmee hij een stilte gebaar maakte, ik schudde mijn hoofd. “Paul?” hoorde ik de stem van Jared, “ja, wat is er?” hoorde ik Paul boos brommen, mijn ogen sperde zich, hij hield zijn hand over mijn mond gekruld en keek mij boos en vuil aan. “Heb jij Jemina gezien, er is bezoek voor der” sprak hij, “nee, ik kom zo helpen” sprak Paul waarna ik voetstappen hoorde verdwijnen. “Meisje jij hebt nu zo’n geluk” sprak Paul bitter, iets wat opgelucht zuchtte ik, en Paul haalde zijn hand van mijn mond. “Geen woord begrepen” sprak hij waarop ik angstig trillend knikte, hij klikte de deur open keek kort of er iemand te zien was en drukte mij daarna de kamer uit. Sloot de deur achter mij en in de kamer hoorde ik hem boos vloeken. Snelle passen maakte ik er vandaan waarbij ik al snel terug in de tuin stond. “Waar was je nou?” vroeg Jared, “toilet” loog ik, waarop hij knikte en naar de rand van het bos wees. “Jake” riep ik vrolijk waarop ik op de man af rende en hij mij behendig ving. “Ook leuk jou te zien, hoe gaat het leren” vroeg de jongen, hij krabde kort achter in zijn nek, “ja gaat wel, bij jou?” vroeg ik nu met opgetrokken wenkbrauwen. “Mhwa zoals het moet” grinnikte hij jongensachtig, ik knikte zoetjes en liet mij op het mos vallen.
Chapter 25
“Hoe was het strand?” klonk de twinkelende stem van Daniëlle in mijn oor, ik keek haar glunderend aan, “erg gezellig, er kwamen ook wat vrienden van Jacob” grinnikte ik zoetjes, en lepelde nog een schep groente op mijn bord. “Hoe was je straf” grinnikte ik met een opgetrokken wenkbrauw naar mijn beste vriendin. “O, zoals altijd, het washok opruimen” mompelde ze met een vies gezicht, ik begon te lachen en schudde mijn hoofd. “Arme jij” kwam er schaterend uit mijn mond vandaan. “Meiden, eet jullie borden nou eens leeg, we zitten straks al een half uur” zeurde Jared die een boze blik over tafel liet glijden, grinnikend at ik verder. Danielle schonk mij af en toe een blik met ik hou je in de gaten, wacht jij maar. “Nog allemaal een beetje kunnen leren?” was de stem van Marlies na enige tijd aan tafel te horen, ik begon te grinniken, “volgens mij zij Jared net dat we stil moesten zijn, en dan ga jij ons weer op gang helpen” giechelde ik, wijzend met mijn vork haar richting in. Ze haalde nonchalant haar schouders op en grinnikte kort, “nou ik was gewoon benieuwd” mompelde ze. “Nou als je het zo nodig wilt weten, het leren gaat wel” mompelde ik met een volle mond, na de blik van Jared over mij heen gekregen te hebben. Het was niet dat ik bang voor hem was, mij hij deed mij gewoon een klein beetje aan Paul denken. “Bij mij gaat het leren anders helemaal niet” hoorde ik Samantha kwaad knorren, ik liet mijn blik van mijn bord glijden haar richting in, Elise zat naast der, ik had zo’n medelijden met dat kind, ze moest altijd het laatste woord hebben. “Ja en nu allemaal dooreten, anders ga ik even helpen” sprak Jared die met zijn vuist op tafel sloeg, geschrokken keek ik hem aan. En gleed mijn blik terug naar mijn bord, mijn hand lepelde de groente en de aardappelen mijn mond binnen en zorgvuldig kauwde ik op mijn voedsel. Slikte mijn gekauwde voedsel door en at zo snel mogelijk mijn haast al koude maaltijd weg. “Ah, heb je meer te doen Jared” hoorde ik de stem van Clara, Jared draaide boos zijn hoofd haar richting in drukte zijn lichaam recht en zware trillende voetstappen liepen haar richting in. Haar adem stokte voor even in haar keel, “zeg denk jij mij zo te kunnen intimideren” riep Clara boos met grote woede uit, die zich ook recht drukte, “denk maar niet dat ik bang voor jou ben” riep ze der achter aan, mijn ogen sperde zich en iets want ongemakkelijk schoof ik mijn bord verder de tafel op. “En nou is het over, naar je kamer, Nu” riep Jared, zijn neusvleugels trilde van woede, zijn armen stonden stijf, en leken als een samen te trillen als snaar, zijn tanden had hij op elkaar geklemd en zijn grote donkerbruine chocolade ogen, leken naar diep zwart te trekken. Clara klapte der kaken op elkaar en stampte boos de keuken uit waarna er boze stampen op de trap te horen waren. Met ingehouden adem bleef ik naar Jared staren, die snuivend de keuken verliet en het stilletjes rumoerig begon te worden.
Ondanks dat het eten niet geheel soepel verliep, doordat Jared het weer eens moest verpesten, nu hadden we een keer met ze alle iets waar we over konden spreken, en dan moesten we zwijgen, omdat anders het eten zou koud worden. Hoofdschuddend stond ik af te drogen, ik was maar zo lief om Daniëlle te gaan helpen, ze leek de taken helemaal niet te waarderen. Oké niemand waardeerde het dat we deel moesten nemen aan het huishouden, naast ons appartement. Maar de taken waren weliswaar goed verdeeld, al vond ik mijn eigen takenlijst soms ook oneindig. “Zeg wat ben je stil? Heb je je tong afgebeten” grinnikte Daniëlle toen ze met de afwasborstel een dot sop mijn richting in gooide, ik keek op door de natte druppels op mijn neus, en mijn blik gleed van het schuim naar Daniëlle toe, mijn hand gleed als gelijk naar het schuim en met een grote hap gooide ik het haar richting in. Geschater vulde de keuken, waarin ik mij moest gaan voort maken hem op het lopen te zetten, Daniëlle had de plantenspuit te pakken gekregen. Lachend rende ik de woonkamer in terug naar de keuken en griste zo een nieuw handje zeep wat ik naar Danielle gooide. “Zeg waaaaaaa-t” hoorde ik de stem van Jared klinken, met een doffe harde dreun. Daar lag Jared, in een plas sop, op de grond. Danielle en ik keken van schik elkaar aan en daarna naar Jared beide schoten we in de lach. Onze benen maakte voort, door de zware snelle voetstappen van Jared, “draken” riep deze uit. Ik vloog de trap op naar mijn kamer, en sloot de deur, Jared klapte met een dreun tegen mijn deur aan waarop veel gevloek en gegrom te horen was. “Zie wat er van komt” hoorde ik Jared schreeuwen, “en jullie ruimen het zelf op” bromde hij als laatste, zijn voetstappen verstomde bij mijn deur vandaan, en stilletjes haalde ik mijn kaart langs de deur om te zien of Jared echt weg was. Ik begon te grinniken en te giechelen, “dat was close” hoorde ik Daniëlle haar stem, gestokt in haar keel. “Heel close, maar hé het was leuk” grinnikte ik waarop ze lachend knikte. Zichzelf recht drukte mijn deur open trok en mijn kamer giechelend verliet, ik schudde kort mijn hoofd, het was ook mijn schuld. Nu moest ik wel helpen, een zucht rolde over mijn lippen en vermoeid drukte ik mij recht. “Zeep gevecht hé” hoorde ik de stem van Elisa klinken, “ja, was leuk, tot dat Jared mee wilde gaan doen” giechelde ik wijzend naar de natte vloertegels, en een glij spoor, ten grote van Jared. Ook Elise begon hard te lachen en haar hoofd te schudden, “echt dat ik daar nog nooit op gekomen ben” sprak ze, ze trok de koelkast open pakte er iets uit en verliet giechelend de keuken. Ik en Danielle begonnen met afdrogen en daarna de grond te drogen. De keuken was weer netjes en moe en uitgeput dat ik was sjokte ik naar mijn kamer.
Er zijn nog geen reacties.